Fálkinn - 06.09.1961, Page 24

Wamet 'Jrahk
FREISTINGAR
— Ómissandi nauðsynjar, sagði ég
við sjálfan mig, — eru matur, föt, hús-
næði, ljós og eldsneyti.
Svo hallaði ég höfðinu fram á fallega
skrifborðið sem ég hafði keypt fyrir
mánuði, og fór að skæla. Við hliðina á
mér lágu að minnsta kosti 35 umslög
með 35 stórum reikningum. Ég fékk
titring í fingurna, þegar ég snerti á
þeim.
— Jæja Barbara Carson, skældi ég,
— þarna sérðu nú hvernig léttúðin fer
með þig!
Ég tók upp einn reikninginn. „30
páskaliljur — 15 krónur.“
Hafði ég nú þurft að kaupa páska-
liljur? Jú, ég hafði gert það, þegar ég
var sem hugsjúkust út af að vera yngsta
undirtyllan í leiðbeiningastofunni „Ný-
tízku innanhússkipun".
— Jæja, látum það nú vera, sagði ég.
En reikningurinn fyrir rósrauða kokk-
teilkjólnum?
— Ég varð að kaupa þennan kjól. Ég
er 23 ára og ógift, og þann litla svarta
hafði ég notað svo oft, að fólk var farið
að halda að ég væri afturganga. En í
þeim rósrauða varð ég miðdepill í sam-
kvæmum tvisvar í röð.
Ég hélt á næstu 10—12 reikningun-
um eins og maður heldur á spilum og
starði hugsandi á þá. Skuldaði ég fyrir
Ijósblátt rafhitað ullarteppi? Og hvað
hafði ég við 12 sænsk vatnsglös að
gera? Nú fór ég aftur að gráta og þreif-
aði eftir vasaklútnum.
— Góða, bezta, hvað er að?
Ég leit upp og sá nágranna minn,
Jane Myers í dyrunum.
— Þú ert sundurkramin af sorg, hélt
hún áfram. — Segðu Jane frænku,
hvað það er sem angrar þig.
— Komdu inn, snökti ég. — Við
skulum fá okkur te. Ég á ágætt kín-
verskt te, sem var rándýrt.
— Þú þarft ekkert te, heldur samúð,
svaraði hún. — Hvað er að? Karlmenn?
Staðan? Heimþrá?
— Peningar, kveinaði ég.
— Einmitt það. Sparibaukurinn tóm-
ur og neyðin drepur á dyr.
Ég kinkaði kolli. — Ég fékk bréf frá
bankanum í morgun. Ekki eyrir eftir
á hlaupareikningnum mínum.
Jane tíndi saman reikningana og
blaðaði í þeim. Svo blístraði hún eins
og ýlustrá væri við varirnar á henni.
— Mamma og pabbi mundu verða
eyðilögð, ef þau vissu þetta.
— Þessu getur aðeins einn maður
ráðið bót á, Martin McDougal!
24
— Hver er það? spurði ég.
— Maðurinn sem bjargaði mér.
Hlustaðu á mig . . . Jane kveikti í
vindlingi og blés reykjarstrók framan
í mig. — Einu sinni var ég alveg eins
og þú. Eyddi peningum í allan skratt-
ann — síams-ketti, svissneska hand-
saumaða skó, já, meira að segja í gaml-
an bíl, sem ég varð að leigja dýran skúr
undir
— Það væri gaman að eiga bil,
muldraði ég.
— Þú misskilur þetta. Ég var að
verða gjaldþrota, skilurðu. Ef Martin
McDougal hefði ekki verið.... nei, ég
get ekki hugsað til þess.
— Pabbi hefur varað mig við að
lenda í okraraklóm, sagði ég.
— Hann er enginn okrari. Hann er
f j ármálaráðunautur
— Og hvernig hjálpaði hann þér?
— Ég veit það ekki með vissu, en
víst er það að hann borgaði reikning-
ana mína og sagði mér hve miklu ég
mætti eyða á mánuði
— Nei, það hlýtur að vera eigin-
maður en ekki fjármálaráðunautur,
sagði ég.
— Ekkert bull, sagði Jane. — Mér er
alvara.
— Áttu við að þessi ruddi hafi gát
á hverjum eyri sem þú eyðir?
— Auðvitað. Það er galdurinn. Hve-
nær sem þú sérð eitthvað, sem þig
langar til að kaupa segir þú við sjálfa
þig: „Martin McDougal getur séð til
mín!“ Og þá er þér borgið.
— Ég sá ljómandi fallega peysu í
vikunni sem leið, sagði ég dreymandi.
— Mikið flegna og ...
Jane spratt upp og beint í símann.
— Þú ert alvarlega veik, sagði hún.
— En kannski er hægt að hjálpa þér
ennþá.
Hún valdi númer og svo heyrði ég
rödd hennar, mjúka og laðandi: —
McDougal? Þetta er Jane Myers
Jú, þökk fyrir, ég lafi. Takið þér nú
eftir. Ég á vinstúlku, sem þarf á hjálp
yðar að halda. Hún skuldar eitthvað
álíka og ríkið gerir í Alþjóðabankanum.
Og hana langar að koma þessu í lag . .
— Það er ekki satt, greip ég fram í.
— Ég vil alls ekki láta bráðókunnuga
karlmenn skipta sér af mínum krögg-
um . .
— Þei . . já, hún er hérna. Jane
rétti mér heyrnartækið. — Talaðu við
McDougal sjálf, hvíslaði hún.
Ég sagði ólundarlega: — Halló!
— Mér skilst að þér séuð í peninga-
vandræðum, var sagt í símanum, stutt-
aralega.
— Ég vil ekki ræða um það í síma,
svaraði ég jafn stutt í spuna.
— Ungfrú....
— Barbara Ann Carson.
— Hvað segið þér um að koma og
tala við mig og ræða málið? Eða
kannski skrifa?
— Ég er ekkert hrædd við yður,
sagði ég borginmannlega.
Hann kumraði lágt. ■—- Gott. Þá get-
ið þér komið fyrir hádegi á laugardag,
og haft með yður lista um öll föst út-
gjöld yðar og svo óborgaða reikninga.
Og svo athugum við hvort hægt sé að
bjarga yður frá skuldafangelsi.
— Þér eruð skemmtilegur, sagði eg
kuldalega.
— Ég ætlaði ekki að móðga yður.
Það er ekki mitt að dæma yður, ung-
frú Carson heldur að láta reikningana
yðar vega salt. Jæja, við sjáumst þá
á laugardaginn fyrir hádegi.
Aldrei hef ég séð jafn ömurlega skrif-
stofu og McDougals. Þar var gamalt
skrifborð, gömul ritvél og stór, græn-
máluð pappírskarfa. Það brakaði í
stólnum og dagatalið hékk skakkt.
McDougal sjálfur hefði ekki verið
sem verstur, ef hann hefði tímt að
kosta upp á sig nýjum horngleraugum.
Þá hefði hann kannski orðið svipaður
William Holden í bókarahlutverki.
— Sælar, sagði hann vingjarnlega.
Fáið þér yður sæti.
Ég settist á skældan tréstól. — Ger-
ið þér svo vel, sagði ég og rétti honum
stórt umslag — þarna er nú öll rauna-
sagan.
Á leiðinni hafði ég keypt nokkrar
fjólur og fest á kápuhornið. Hann
hleypti brúnum, er hann sá þær.
—- Það er nokkuð snemmt að kaupa
fjólur enn. sagði hann.
— Já, en þær eru eftirlætisblómin
mín.
— Eftir mánuð fáið þér þær keypt-
ar á hverju götuhorni fyrir hálft verð,
sagði hann brosandi.
— En mig langaði í þær í dag.
Hann svaraði ekki. Hann var farinn
að skoða reikningana.
— Flónska og eyðslusemi fylgjast
alltaf að, sagði ég bitur.
— Hægan, hægan, sagði hann. —
Ekki dugar að æðrast Við skulum at-
huga þetta með stillingu. Ég ætla að
skoða reikningana, og svo komum við
FALKINN