Fálkinn - 06.09.1961, Qupperneq 25

„Eg varð að kaupa þennan kjól. Ég er 23 ára og ógift
og þann litia svarta haföi ég notað svo oft, að fólk
var farið að halda mig vera afturgöngu..."
okkur niður á, hvað unnt sé að spara-
— Þér heimtið líklega að ég þvoi
hárið á mér sjálf?
Hann brosti. — Við skulum reyna
að gera yður þetta ekki erfiðara en
þörf er á, sagði hann og bætti svo við:
— Fyrst í stað verðið þér að segja mér,
hvað þér ætlið að kaupa næsta mánuð.
Og þegar hann er liðinn get ég gefið
yður ýmis ráð til að koma yður á rétt-
an kjöl, ef þér fylgið ráðunum.
— Það er nú vel boðið, sagði ég dá-
lítið hæðnislega.
— En munið þér, að í hvert skipti
sem yður dettur í hug að kaupa eitt-
hvað þá verðið þér að síma til mín.
— Þá það, tautaði ég.
Þegar ég kom út á götuna aftur var
krökkt þar af kvenfólki, sem var að
viðra nýju vordraktirnar sínar. Og ilm-
ur af alls konar ilmvatni barst að vit-
unum á mér. Ég' silaðist áfram og
mændi vonaraugum inn í búðarglugg-
ana.
— Ég má til að fá nýjan nærkjól,
sagði ég við sjálfa mig og fann unun
streyma um mig. Ég fór inn í búðina,
en allt í einu heyrði ég á dularfullan
hátt aðvörunarrödd McDougals: „Hve-
nær sem yður dettur í hug að kaupa
eitthvað verðið þér að síma til mín.“
— Jæja, sagði ég við sjálfa mig, —
það er nú hægast. Ég síma og segi að
mig vanhagi mjög um nærkjól. Hvað
getur hann sagt við því?
Ég bað um að fá léðan síma og valdi
númerið hans.
—- Þetta er Barbara Carson, sagði ég
engilblíð.
— Hvar eruð þér stödd núna?
— Sannast að segja er ég stödd inni
í nærfatabúð, af því að ég mundi að
mig vantar ljósrauðan nærkjól. Og af
því að þér sögðuð mér að kaupa aldrei
neitt án þess að hringja fyrst, þá . .
— Hafið þér ekki nærkjól til vara,
þegar fötin yðar eru í þvotti?
— Jú, vitanlega.
— Þá getur því miður ekki komið
til mála að þér kaupið nýjan nærkjól.
Ég ráðlegg yður að ganga yður til
skemmtunar í garðinum í staðinn. Og
hafið eitthvað með yður til að gefa,
fuglunum. T.d. þurrt brauð. Fuglarnir
geta kennt yður sparnað. Ég skoða þá
á hverjum sunnudegi.
Og svo sleit hann sambandinu.
Ég ranglaði áfram. Tuttugu mínútum
síðar sat ég á bekk í garðinum.
— Fallegir fuglar, finnst yður ekki?
sagði þægileg rödd rétt hjá mér. Ég
leit upp, — við hliðina á mér var sezt-
ur maður, anzi laglegur maður, sem
talaði með töfrandi útlenzkuhreim.
— Ég vona að þér takið ekki illa
upp fyrir mér, þótt ég gefi mig á tal
við yður, hélt hann áfram. — En manni
finnst maður vera einstæðingur, þegar
maður er kominn í útlenda borg. Ég
kom í morgun frá Frakklandi. Má ég
kynna mig? Ég heiti Jean Gilberte,
húsameistari, ógiftur og alveg mein-
laus.
Ég starði hissa á hann. — Jean Gil-
berte! Þá veit ég vel, hver þér eruð.
— Er það satt? Ég er upp með mér
af því.
— Þér komuð hingað til að ráðgast
Framh. á bls. 30.
FALKINN 25