Fálkinn - 06.09.1961, Side 30

FREISTINGAR -
Frh. af bls. 25
við „Nýtízku innanhússkipun“, er ekki
svo?
— Alveg rétt, en. .. .
— Ég vrnn þar. Ég hef staðið í bréfa-
skiptum við ritarann yðar í margar
vikur
— Veröldin er ekki stór, sagði hann
brosandi. — Já, ég kom fyrr en gert
var ráð fyrir. Mig langaði til að kynn-
ast þessum bæ dálítið upp á eigin spýt-
ur. Hann horfði gaumgæfilega á mig.
— Ég veit ekki hvort ég þori.... jú,
ég geri það. Væri mögulegt að ég gæti
fengið yður til að sýna mér bæinn
næstu dagana? Mér þætti óumræðilega
vænt um, ef þér segðuð já.
— Ég er hrædd um að það sé ómögu-
legt. . . . byrjaði ég.
— Yður finnst þetta kannski frekja,
en reynið þér að líta svona á það: Ég
þekki húsbónda yðar. Ég get ekki tek-
ið neitt starf að mér hérna fyrr en ég
kynnist umhverfinu betur. Þess vegna
þarf ég einhvern til að sýna mér. Er
það frekja að biðja yður að fórna tíma
yðar og þolinmæði til að hjálpa mér?
Ég brosti hikandi. — Nei, alls ekki.
— Já, en, Óskar — það var ekk-
ert að þessari klukku þarna. —
Það er þessi, sem er í ólagi ....
— Hver hefur nú verið að fikta
við sjónvarpstækið?
— Ágætt! Þá síma ég til skrifstof-
unnar yðar og geri nánari ráðstafanir.
Þér munduð ekki vera laus í kvöld,
svo að við gætum borðað miðdegisverð
saman?
Ég leit á klukkuna og athugaði málið.
Klukkan var nær tólf og ég mundi geta
náð mér ílítinn, laglegan kjól áður en
búðirnar lokuðu. Og komizt í blóma-
búð og keypt nokkur blóm til að lífga
upp heima hjá mér. Og síðast en ekki
sízt: ná mér í ljósrauðan nærkjól.
— Jú, þökk fyrir það vil ég gjarnan.
— Heppnin er með mér í dag, sagði
hann. •— Og hvert má ég sækja yður?
Ég sagði honum hvað ég héti og hvar
ég ætti heima. Og þú ræður hvort þú
trúir því: Áður en við skildum lagðist
hann á hné og tíndi blóm handa mér.
Tveimur tímum síðar lá ég í bað-
kerinu og umlaði af vellíðan. Það er
hræðilegt, hve mikið lítið bréf með
baðsalti kostar nú á dögum? En í dag
leyfði ég mép það óhóf, því að kjólinn,
sem ég keypti, fékk ég fyrir gjafverð.
Nú hringdi síminn ákaft. Ég skreið
upp úr baðinu til að svara, berfætt og
rennvot, yfir óborgaðan gólfdúkinn.
Það var McDougal. — Halló. Mig
langaði bara að vita, hvernig þetta fór.
— Þökk fyrh', ágætlega, sagði ég.
— Var það ekki sem ég sagði. Ekkert
jafnast á við útiveru í góðu veðri. Og
tré, fuglar og blár himinn.
— Nei, ekkert, sagði ég sakleysis-
lega og sleit sambandinu.
Jean Gilberte var maður eftir mínu
höfði. Hann leit með aðdáun kringum
sig í stofunni minni og dáðist að kjóln-
um mínum.
— Þér hafið afar góðan smekk, ung-
frú Carson sagði hann. — Ég verð að
bjóða yður miðdegisverð, sem er í stíl
við kjólinn yðar.
Og það gei'ði hann. Fyrst borðuðum
við í litlu úrvals gistihúsi og á eftir
fórum við á dýran stað til að dansa.
Jean Gilberte hélt mér fast að sér og
talaði við mig á frönsku.
Þegar við komum heim í bílnum,
renndi hann augunum ofan frá skraut-
kembdu hárinu á mér og niður á tærn-
ar á skónum. — Og þér eruð það sem
kallað er ,,sjálfsfyrirvinna“? sagði
hann.
— Já.
— Og þér getið haldið yður svona
fyrir kaupið, sem þér fáið?
Ég brosti, en fékk samvizkubit. því
að mér varð hugsað til McDougals og
allra þeirra, sem áttu hjá mér.
Bíllinn nam staðar við dyrnar hjá
mér. — Árangurinn er að minnsta
kosti glæsilegur, sagði hann og kyssti
mig laust á ennið. Ég fékk vitanlega
hjartslátt.
•—- Á morgun skulum við eiga ó-
gleymanlegan dag, sagði hann um leið
og hann opnaði fyrir mér dyrnar og
hvarf.
Ég byrjaði ekki á skyldustörfunum á
skrifstofunni aftur fyrr en á þriðju-
dagsmorgun. Stofnunin sá Jean fyrir
bíl og sagði mér að fylgja honum á
alla þá staði, sem hann hefði áhuga á
að skoða. Og þess á milli borðuðum við
hádegis- og miðdegisverði.
Hann vildi þekkja mig frá sem flest-
um hliðum sagði hann og mæla dýpt
persónuleikans hjá mér. Og það þýddi
þrennt: — ég varð að kaupa mér ný
föt, fylla búrið af mat, til að sýna hon-
um að ég gæti matreitt, og fá McDougal
til að halda sér saman.
McDougal var sannast að segja eins
og martröð. Þriðjudagsmorgun símaði
hann og sagðist þurfa að tala við mig.
Hvort hann mætti líta inn til mín í
heimleiðinni? Ég hafði boðið Jean í
miðdegisverð, svo að ég sagði McDougal
að hann yrði að koma sneroma og fara
snemma.
Þegar hann kom hagaði hann sér al-
veg eins og ég hafði búizt við. — Þetta
eru falleg húsakynni. sem þér hafið,
sagði hann
— Þau eru dýr, en einhvers staðar
verður vondur að vera, sagði ég.
Hann settist og teygði úr löppunum.
— Þér gerið út af við mig, sagði hann
ofur rólega.
— Hvað hef ég gert illt af mér?
sagði ég.
— Þér komið til mín, skuldunum
vafin eins og skrattinn skömmunum,
og hvað gerist svo? Þér eruð ekki fyrr
komin út úr dyrunum hjá mér en þér
byrjið að kaupa og kaupa svo dýrt, að
jafnvel sjálfur Aga Khan mundi fölna.
Þér hafið keypt allt sem fæst hér í
bænum og ekki er múrfast og naglfast.
Hvers vegna? Viljið þér gera svo vel
að segja mér hvers vegna?
— í rauninni kemur það yður ekk-
ert við, svaraði ég kuldalega, — en
það vill svo til, að nýr maður er kom-
inn inn í tilveruna mína.
— Ekki nema einn? spurði hann
tortrygginn.
—■ Þessi maður er franskur, hélt ég
áfram. —- Og Frakkarnir kunna að meta
gæði lífsins — föt — mat — og góð vín.
— Þér eruð með öðrum orðum að
reyna að veiða hann, með því að lifa
um efni fram?
— Ég elska hann, svaraði ég nístings
kalt.
— Jæja? Ef þér haldið svona áfram,
getið þér gefið honum skuldirnar yðar
1 brúðkaupsgjöf.
— Til hvers hef ég yður fyrir ráðu-
naut?
— Spyrjið ekki mig. Nú, jæja, ég
skal bægja lánardrottnunum frá yður
til mánaðamóta, en ef allt er ekki kom-
ið í lag fyrir þann tíma. . . . Mc Dougal
þagði og virti mig fyrir sér. Svo brosti
hann. — En yður tekst þetta, nema
hjartað í honum sé úr steini.
30
FALKINN