Fálkinn - 14.02.1962, Qupperneq 22

DORIS VAR á leiðinni á fyrsta dans-
leik sinn klædd fögrum, síðum tjull-
kjól. Á boðskortinu hafði staðið:
Ambassador Mexico og Madame Az-
carate hafa hér með þann heiður að
bjóða Madame Bettinu Brandt til dans-
leiks í Clignancourt-höllinni þriðjudag-
inn ...
Doris skalf af eftirvæntingu og
spenningi, meðan þær óku um skraut-
lýsta heimsborgina. Bettina hafði tekið
á leigu einkavagn og einkabílstjóra
meðan þær dvöldust í París. Bifreiðin
ók á fleygiferð og nálgaðist óðum höll-
ina, þar sem dansleikurinn skyldi fara
fram. Loks lá leið þeirra um fögur trjá-
göng, þar sem prúðbúið fólk var á
gangi báðum megin. Bæði fyrir framan
og aftan voru raðir af lúxusbílum. Loks
beygði bílstjórinn inn á opið svæði fyr-
ir framan hvíta höllina, sem var fagur-
lega upplýst. Bettina og Doris gengu
hægt upp breiðar steintröppurnar og
afhentu tveimur varðmönnum, sem
klæddir voru í miðaldabúninga, boðs-
kortið.
Doris fann, að hjarta hennar barðist
ákaft, er þær gengu inn í höllina. Frá
anddyrinu lágu breiðar og bogmynd-
aðar tröppur upp á aðra hæð. Á stiga-
pallinum stóð hirðmeistari klæddur
skínandi fögrum rauðum klæðum og
vísaði þeim veginn til salarins, þar sem
ambassadorinn og frú hans tóku á móti
gestunum.
Þegar Bettina hafði kynnt Doris fyr-
ir gestgjöfunum, fór hún með hana inn
í danssalinn, sem var upplýstur af tólf
þungum kristalsljósakrónum. Hvert
sem litið var blöstu við augum demant-
ar, einkennisbúningar og orður í öllum
regnbogans litum. Doris hafði aldrei
á ævi sinni séð slíka fegurð og slíkan
glæsileika.
Skömmu síðar snerti einhver létt
arm hennar og lág rödd sagði:
— Má ég dansa við yður, Mademoi-
selle?
Örskömmu síðar sveif hún inn í sveim
dansandi fólks, — sveim af öllu Því
ríkidæmi og allri þeirri fegurð, sem
Parísarborg hefur upp á að bjóða.
Þá hvíslaði herrann í eyra henni:
— Mademoiselle .. . Vitið þér, að þér
eruð fegursta konan á þessum dans-
leik?
Þetta var dásamlegt kvöld. Doris naut
þess af öllu sínu hjarta. Það eitt að fá
að tala frönsku var henni nýtt og spenn-
22 FÁLKINN
andi. Og ekki vantaði herrana í kring-
um Doris. Þeir hópuðust í kringum hana
til þess að bjóða henni upp.
Þegar hlé varð á dansinum stundar-
korn, brugðu þær mæðgurnar sér inn í
lítinn og bogamyndaðan sal. Um leið og
Doris gekk inn sá hún andartak andlit
sitt rjótt og sællegt í spegli, sem hékk
til móts við dyrnar. Dauðuppgefin lét
hún sig falla í sófa við hliðina á Bett-
inu.
—- Þetta getur maður kallað dýrlegt
líf, mamma, sagði hún. — Mig hefur
lengi dreymt um það. Mér finnst ég
vera ævintýraprinsessa. Ég veit ekki
hvernig ég á að þakka þér fyrir, að þú
skyldir taka mig með hingað.
í sama mund opnuðust dyrnar og
maður gekk inn. Hann var hár og glæsi-
legur, alvörugefinn á svip og suðrænn
í útliti. Hár hans var blásvart og gljá-
andi. Andlitsdrættir voru djúpir og
skarplegir.
Hann stóð nokkrar sekúndur í dyra-.
gættinni, síðan brosti hann, svo að skein
í hvítar tennurnar og breiddi út faðm-
inn.
— Bettina, kallaði hann upp yfir sig
og gekk rakleitt til þeirra.
Hann kyssti á framrétta hönd Bettinu
og talaði reiðinnar ósköp ■—- allt á
spönsku..
Bettina hló.
— Felipe! þetta er dóttir mín, Doris!
Hún skilur ekki spönsku, svo að ég væri
þér þakklát, ef þú vildir heldur tala
ensku.
Maðurinn brosti til Dorisar.
— Dóttir þín! kallaði hann upp yfir
sig furðu lostinn. — Ég hélt að þið vær-
uð systur.
Bettina lagði höndina á arm Dorisar:
— Þetta er einn af mínum beztu og
elztu vinum frá Mexico, sagði hún. —
Don Felipe Gonzales!
— Ég skal gjarnan tala ensku, sagði
don Filipe himinlifandi. — Þýzkan mín
er fyrir neðan allar hellur, enda þótt
Bettina hafi í mörg ár reynt að kenna
mér hana.
Hann leit upp. Ungur maður stóð í
dyrunum og brosti til þeirra. Hann var
auðsjáanlega yngri en Filipe en nauða-
líkur honum. Doris sá strax, að þeir
hlutu að vera feðgar.
Don Filipe gaf unga manninum bend-
ingu.
— Þetta er sonur hinn, Pedro, sagði
hann. Síðan brosti hann til Bettinu. —
Ég held, að hann vilji gjarnan kynnast
dóttur þinni. Hann hefur verið að tví-
stíga í kringum hana í allt kvöld, en
aldrei fengið tækifæri til þess að bjóða’
henni upp.
Doris fann, að varir Pedros snertu
hönd hennar.
— Ég elti pabba hingað, sagði hann
og sneri sér að Bettinu. — Ég vildi svo
gjarnan hitta hina töfrandi systur þína.
Þau hlógu öll að orðum hans.
■— Annað hvort ertu að reyna að
smjaðra fyrir mér, eða þá, að þú hefur
mjög slæma sjón, sagði Bettina. — Kæri
Pedro! Doris er ekki systir mín. Hún er
dóttir mín.
Hún ,sneri sér að Doris.
— Þú skilur náttúrlega ekkert af því,
sem við erum að segja. En þetta er ann-
ar helmingur af lífi mínu, ef ég má kom-
ast svo að orði, sem kemur til skjal-
anna. Ég skal segja þér allt um þetta,
þegar við komum aftur til gistihússins.
Doris leit á mennina tvo. Báðir voru
þeir dökkir á brún og brá og glæsilegir
ásýndum. Og báðir veittu þeir móður
hennar mikla athygli. Hún gat ekki var-
izt, að leiða hugann að því, hvernig líf
móður hennar hefði verið í Mexico.
Hver var þessi Don Filipe? Hváða sam-
band var á milli þeirra tveggja?. Kom
hann ekki fram við hana, eins og hann
ætti hana? Eða voru Þau bara gamlir og
góðir vinir? Hins vegar var næstum ó-
hugsandi, að svo fögur og heillandi
kona og Bettina, hefði lifað ein í næst-
um átján ár. Var Don Filipe elskhugi
móður hennar?
Pedro vakti hana upp af hugleiðing-
um sínum og bauð henni upp í dans.
— Við verðum hér, kallaði Bettina á
eftir henni, — svo að þú týnir okkur
ekki í mannfjöldanum.
Síðan sneri hún sér að Filipe:
— Það var sannarlega óvænt að sjá
þig hér, sagði hún. — Ég vissi ekki að
þú ætlaðir til Evrópu.
★
Þjónn gekk framhjá. Þau kölluðu á
hann og báðu um tvö glös af kampavíni.
Síðan skáluðu þau og þögðu um stund.
— Nei, hvernig áttir þú að vita, að
ég ætlaði til Evrópu, svaraði don Felipe.
— Þú fórst frá Mexico í sliku hasti, að
þú gafst þér ekki einu sinni tíma til
að kveðja mig. Ef Ramon hefði ekki
sagt mér, hvar þú varst niður komin, þá
hefði ég sennilega aldrei fundið þig.