Fálkinn - 20.06.1962, Side 11

FALKINN
FALKINN
Ég hafði verið fjarverandi í nokkra
daga, og þegar ég kom aftur til bæjar-
ins, hitti ég Poirot, þar sem hann var
að ganga frá ferðatösku sinni.
— Það var gott, að þér komuð, Hast-
ings, mælti hann. Ég var orðinn hrædd-
ur um, að þér yrðuð of seint á ferð til
þess að geta farið með mér.
— Er nú komið nýtt mál til að fást
við? spurði ég.
— Já, en ég verð þó að játa, að mér
lízt ekki sérlega vel á það. Tryggingafé-
lagið Northern Union hefur beðið mig
að rannsaka nánar ýms atvik varðandi
dauða Maltravers nokkurs. Þessi mað-
ur var nefnilega búinn að líftryggja
sig rétt nýlega fyrir sextíu þúsund pund-
pm, en það er óvenju stór upphæð, eins
og þér sjáið.
— Já. Og hvað meira? spurði ég for-
vitinn.
— Auðvitað stóð þessi venjulega
sjálfsmorðs-klausa á skírteininu. Ef
svo vildi til, að hinn tryggði fremdi
sjálfsmorð innan eins árs, yrði trygg-
ingarupphæðin ekki greidd. Einkalækn-
ir tryggingafélagsins skoðaði herra
Maltravers, og var heilsa hans óaðfinn-
anleg, þótt hann væri að vísu nokkuð
við aldur. En fyrir tveim dögum síðan
— sem sagt á miðvikudaginn — fannst
herra Maltravers látinn í garðinum við
heimili sitt í Sussex, er nefnist Mars-
don Manor. Banamein hans var talið
innvortis blæðing.
Þetta væri í sjálfu sér ekkert athygl-
isvert, en upp á síðkastið hefir leiðin-
legur orðrómur verið á sveimi um það,
að hann ætti í fjárhagsörðugleikum.
Tryggingafélagið grófst því fyrir um,
hvort þessar sögur hefðu við nokkuð
að styðjast. Nú er það Ijóst orðið, að
enginn vafi leikur á því, að hinn látni
hefur staðið á barmi gjaldþrots. Og sú
staðreynd breytir málavöxtum að mjög
verulegu leyti.
Maltravers var kvæntur barnungri
og afar fagurri konu. Þess vegna leikur
sá grunur á, að hann hafi reytt saman
næga peninga til að geta greitt trygg-
ingariðgjaldið, og því næst framið
sjálfsmorð. Lífsábyrgð hans var að
sjálfsögðu skrifuð hjá henni. Þessu
lík bellibrögð eru alls ekki svo fátíð,
sem margir halda. Að minnsta kosti
hefur Alfreð Wright, sem er forstjóri
Northern Union, beðið mig að rannsaka
málið. En, eins og ég sagði honum af-
dráttarlaust, hef ég ekki trú á, að neitt
vinnist við það.
Ef banameinið hefði verið hjartabil-
un, væri ég bjartsýnni. Þegar á vottorð-
inu stendur „hjartabilun“, hættir mér
alltaf við að gruna, að líkindi séu til,
að læknirinn hafi ekki getað komizt að
því með vissu, hvað orðið hafi viðkom-
andi sjúklingi að bana. innvortis blæð-
ing er hinsvegar allmiklu ákveðnara.
Við getum að minnsta kosti rannsakað
aðstæður nánar. Þér hafið réttar fimm
mínútur til að láta niður í ferðatösku
yðar, Hastings, og svo tökum við leigu-
bíl til stöðvarinnar við Liverpool
stræti.
SVO sem klukkustund síðar stigum
við úr lestinni á smástöðinni Marsdon
Leigh. Þar var okkur sagt, að Marsdon
búgarðurinn væri tæplega hálfan ann-
an kílómetra frá stöðinni. Poirot ákvað
að ganga þangað, og sem við nú örkuð-
um eftir aðalgötu þorpsins, spurði ég:
— Hvaða hernaðaráætlun hafið þér
svp gert?
— Fyrst ætla ég að tala við lækninn.
Samkvæmt þeim upplýsingum, sem ég
hef aflað mér, á ekki að vera nema
einn læknir hér, og hann nefnist Ralph
Bernard. Og hér erum við komnir að
húsi hans.
Umrætt aðsetur læknisins var lítið
einbýlishús, með garði, er snéri út að
götunni, og stóð nafn hans á látúns-
skildi í garðshliðinu. Gengum við nú
upp garðstíginn og hringdum dyrabjöll-
unni.
Við vorum svo heppnir, að koma í
viðtalstíma, og var enginn sjúklingur
í biðstofunni í svipinn. Bernard læknir
var maður hniginn á efra aldur, bai’-
axlaður og ofurlítið lotinn í herð-
um, hann var alúðlegur í viðmóti, en
nokkuð annars hugar.
Poirot kynnti sig, skýrði óstæðuna
fyrir komu okkar og bætti því við, að
tryggingafélagið teldi sig tilneytt að
framkvæma rannsókn í máli því, er
hér lægi fyrir.
— Auðvitað, náttúrlega, svaraði
Bernard læknir óákveðinn. Þar sem
herra Maltravers var auðugur maður,
get ég hugsað mér, að hann hafi líf-
tryggt sig fyrir mjög hárri fjárupp-
hæð.
— Álítið þér þá, að hann hafi verið
auðugur maður, læknir?
Bernard læknir leit undrandi á okkur.
— Var hann ekki ríkur? Að minnsta
kosti átti hann tvær bifreiðir, og Mars-
don búgarðurinn er mikil jörð, og vafa-
laust dýr í rekstri, þótt hann kunni
að hafa fengið hana fyrir lítið verð,
að því er sagt er.
— Að því er ég bezt veit, hefur hann
tapað miklu fé upp á síðkastið, mælti
Poirot og horfði gaumgæfilega á lækn-
inn.
— Haldið þér virkilega, að það sé
svo? Að hugsa sér! Þá er það mikið lán
fyrir konu hans, að þessi líftrygging
skuli vera fyrir hendi. Þetta er óvenju
fögur og yndisleg kona, en vitanlega
hefir þessi óvænti og sorglegi atburður
fengið mjög á hana. Hún hefur ekki
haft taugar til að þola það, vesalingur-
inn. Ég hef reynt til hins ítrasta, að
láta þetta koma eins lítið við hana og
unnt hefur verið, en að sjálfsögðu er
þetta hræðilegt áfall fyrir hana.
— Hafið þér iðulega farið í sjúkra-
vitjanir til herra Maltravers upp á síð-
kastið? spurði Poirot.
— Ég hef aldrei farið í sjúkravitjun
til hans.
— Hvað segið þér?
— Að því er mér hefir verið tjáð,
var herra Maltravers áhangandi Kristi-
legra vísinda trúarflokksins, eða eitt-
hvað því um líkt.
— En þér hafið þó rannsakað líkið?
— Já, einn af garðyrkjumönnum hans
sótti mig.
— Og þér voruð ekki í vafa um
banamein hans?
— Nei, á því gat enginn vafi leikið.
Hann var blóðugur um munninn, en
aðalblæðingin hefur þó hlotið að vera
innvortis.
— Lá hann þá enn þar, sem hann
fannst í garðinum?
— Já, líkið hafði ekki verið hreyft.
Hann lá í útjaðri lítillar plantekru.
Hafði auðsjáanlega farið þangað til að
skjóta krákur, því byssan lá við hlið
hans. Blæðingin hlýtur að hafa komið
mjög skyndilega. Trúlegast finnst
mér, að hann hafi gengið með magasár.
— Eftir þessu getur ekki verið um
það að ræða, að hann hafi verið skot-
inn? spurði Poirot.
Bernard læknir rak upp gremjuóp.
— Þér verðið að afsaka mikillega,
mælti Poirot auðmjúkur. — En
ef ég man rétt gerðist það ekki alls
fyrir löngu í morðmáli sem upp kom,
að fyrst vottaði læknirinn, að um hjarta-
bilun hefði verið að ræða, en neyddist
síðar til að breyta yfirlýsingu sinni,
þegar viðkomandi lögregluþjónn gat
sannað, að gat eftir byssukúlu var á
höfði hins látna.
— Ég fullvissa yður um, að þér mun-
uð hvergi finna skotsár á líki herra
Maltravers, svaraði Bernard læknir
þurrlega. Og ef það er ekki fleira, sem
þið óskið að vita, herrar mínir, þá ....
Við skildum hálfkveðna vísu.
— Verið þér sælir, Bernard læknir,
og kærar þakkir fyrir velvilja yðar.
Það var elskulegt af yður, að leysa úr
spurningu okkar. En, meðal annarra
orða — yður finnst engin ástæða til
að kryfja líkið?
— Nei, alveg áreiðanlega ekki! svar-
aði læknirinn fokreiður. — Á bana-
meini herra Maltravers lék ekki nokk-
ur minnsti vafi, og hér í mínu embætti
reynum við að komast hjá því eftir
megni, að gera aðstandendum erfið-
ara fyrir, en ítrasta nauðsyn ber til.
— Læknirinn snérist á hæli og skellti
hurðinni í lás fyrir nefinu á okkur.
— Jæja, hvernig lízt yður á hann?
spurði Poirot þegar við vorum lagðir
af stað að nýju.
Framhald á bls. 31.
ÞRIÐJUDAGSGESTURINN
smásaga eftir agatha christie