Fálkinn - 20.06.1962, Qupperneq 15

og líklega var henni heldur ekkert um,
að reykt væri í setustofunni.
— Það gleður mig að sjá, að þér
eruð farinn að fara út, sagði frú
Edwards og spígsporaði 1 áttina til hans.
Ég var einmitt að hugsa um, hvort ég
ætti ekki að skjótast út og sjá, hvort
yður vanhagaði ekki um eitthvað.
— Mig vanhagar ekki um neitt, frú
Edwards, flýtti hann sér að segja. Síð-
ar bætti hann við, til þess að vera ekki
ókurteis. — Þetta var fyrirtaks matur,
sem þér senduð mér.
Frú Edwards leit á hann alvarleg og
full meðaumkunar gegnum stóru,
kringlóttu hornspangagleraugun og
greip fastar um grænu grasklippurnar
sínar.
— Ég kem með eitthvað meira handa
yður á morgun.
Taskett rétti skyndilega úr sér. Hon-
um fannst hún hálfvegis grípa utan
um sig með sömu klónum og héldu um
garðklippurnar. Hann steig óafvitandi
skref aftur á bak og tuldraði: — Það
er mesti óþarfi — og flúði áfram eftir
gangstéttinni.
Um tíma bjó Taskett einn og hafði
ekkert á móti því, en þegar nokkrir
mánuðir voru liðnir, fór honum að finn-
ast það ljótt og óhuganlegt að búa í
húsinu, þar sem allt var í óhirðu. Jafn-
vel í borðstofunni, sem hann aldrei var
í, var allt rykugt og óhreint. Loks,
laugardag einn, hálfu ári eftir að
Estelle dó, stóð frú Edwards fyrir úti-
dyrum hans. Hún var með körfu upp
á arminn, og Taskett horfði forvitinn
á hana. Hann hafði fengið eina ristaða
brauðsneið í morgunmat og var glor-
hungraður.
Kjöt og brúnaðar kartöflur
datt honum í hug, og fletti af
dúknum, sem lá yfir körfunni, og
maturinn, sem gaf frá sér ljúfasta ilm,
var enn girnilegri að sjá. Hann varð að
taka á öllu sínu viljaþreki, til þess að
kasta sér ekki yfir körfuna og hremma
matinn.
Frú Edwards leit í kringum sig í eld-
húsinu og hristi höfuðið á heldur niðr-
andi hátt. . .
— Þér þarfnist einhvers, sem getur
séð um heimilið, hr. Taskett, sagði hún.
Taskett gekk að vaskinum, til þess
að fela stafla af skítugum og fitugum
diskum, sem lágu þar.
— Ég — ég hef hugsað heldur lítið
um heimilið, viðurkenndi hann.
— Ég skal ekki verða lengi að gefa
yður að borða, sagði frú Edwards.
Hún gekk inn í borðstofuna, opnaði
glugga og lét síðan hendur standa fram
úr ermum.
Taskett fór á eftir henni og fannst
hann undarlega hjálparvana og engum
til gagns.
Stuttu síðar var hún búin að leggja
á borð og kjötið komið inn, og á meðan
Taskett var að borða, fór honum strax
að líða betur. Þegar frú Edwards kom
inn með ábætinn og kaffið, sendi hann
henni eitt ljómandi bros.
— Þér búið til ágætis mat, frú
Edwards! sagði hann og skóf vendilega
upp síðustu leifarnar af súkkulaðibúð-
ingnum með skeiðinni.
Frú Edwards nam staðar í dyrunum
með kaffikönnuna í hendinni og leit
vingjarnlega á hann.
— Sérhver maður þarfnast konu,
sem séð getur um hann, sagði hún. Nú
verð ég að reyna að taka til í húsinu.
Skyndilega datt Taskett í hug, að
frú Edwards væri að leggja fyrir hann
gildru í líki góðs matar og hreinlætis,
og að hann væri nærri fallinn í þessa
gildru. Hann streittist gegn þessu af
öllum kröftum. Hann var nýsloppinn
úr annarri gildru, sem hann hafði orðið
að dúsa í í tuttugu og fimm ár. Hann
hafði vissulega ekki í hyggju að láta
glepjast á ný — hann ætlaði sannar-
lega ekki að láta gabba sig út í annað
óhamingjusamt hjónaband!
falkinn
15