Fálkinn - 20.06.1962, Síða 18

ÞAÐ HEFUR BORIÐ VIÐ nokkrum
sinnum undanfarin ár, þegar erlend
herskip hafa verið hér í höfn og dátar
fyllt götur bæjarins, að hér hefur mynd-
azt einskonar „ástand“ nokkra daga. Á
hinum björtu síðkvöldum sumarsins
hafa íslenzkar stúlkur brugðið sér í ofur-
lítil ævintýr með dátunum og sézt leiða
þá um Austurstrætið og faðma þá á
bekkjum í Hljómskálagarðinum. Illar
tungur minntust á „þýzka viku á Fæð-
ingardeildinni“ níu mánuðum eftir
heimsókn þýzks herskips í fyrra, en
við seljum slíkt tal ekki dýrar en við
keyptum það.
Nú í vor kom hingað franskt herskip
og eins og áður endurtók sagan sig. Á
þessum síðum birtast nokkrar myndir
af ævintýrum stúlknanna og frönsku
dátanna, sem ljósmyndari Fálkans tók
þessi kvöld. Sumar myndanna eru tekn-
ar fyrir utan skemmtistaði hér í borg,
en aðrar þar sem verið er að bregða sér
um borð í skipið.
ÞAÐ ER DRAUMUR að vera með
dáta, og dansa fram á nótt. ... . “ Þetta
var sungið hástöfum hér á stríðsárun-
um, þegar ástandið eða bransinn, eins
og það var kallað, var í algleymingi.
Það var einnig á þeim árum, sem þessi
vísa var kveðin:
Þegar Kaninn kom hér inn,
kættist gjörvöll þjóðin.
Átján vetra annað sinn
urðu sextug fljóðin.
Margt hefur breytzt síðan á ástands-
árunum, en þó verður ástand að öllum
líkindum alltaf til í einhverri mynd
meðan enn fyrirfinnast í veröldinni
dátar með borðalagðar húfur og fleira
fallegt skraut. Margir áfellast blessað
kvenfólkið fyrir veikleika þess gagn-
vart ofurlitlu ævintýri með skrautleg-
um og framandi dáta. Við skulum láta
siðferðispostulunum hneykslunina eftir,
en hugsa okkur í staðinn, að einn góðan
veðurdag sigldi inn á Reykjavíkurhöfn
risastórt skip fleytifullt af bráðfallegum
erlendum hjúkrunarkonum, sem fylltu
miðbæinn á síðkvöldum. Ætli það færi
ekki pínulítill fiðringur um íslenzku
karlmennina og ætli kvenfólkið risi ekki
upp á afturfótunum og hrópaði lauslæti,
saurlifnaður, skömm og svívrðing?
í sambandi við þetta dettur okkur i
hug skopsaga frá stríðsárunum. Hún
er á þessa leið:
„Fyrstu dagana eftir hernámið sett-
ust að í kvennaskólanum í Reykjavík
20 enskar hjúkrunarkonur og tóku
kennslustofurnar til afnota. Þá stóð
sem hæst sókn Þjóðverja vestur yfir
Ermarsund. Að morgni dags mætti mað-
ur nokkur blaðamanni, sem mikinn á-
huga hafði fyrir gangi styrjaldarinnar,
og sagði:
— Þá hefur gagnsókn verið hafin.
— Það er nú talinn vafi á því, sagði
blaðamaðurinn og átti við vesturvíg-
stöðvarnar.
—• Ónei, — á því er enginn vafi,
svaraði hinn, — Tvær brezkar hjúkr-
unarkonur sáust í gærkvöldi með
tveimur reykvískum strákum í Hljóm-
skálagarðinum. Það eru tvær víglínur í
Reykjavík!“
Ástandið lét ekki að sér hæða í þá
daga. ,,Gagnsóknin“ varð víst aldrei að
neinu marki og margur karlmaðurinn
hafði miklar og þungar áhyggjur. Mað-
ur að nafni Jón Kristófer kom til dæmis
inn á ritstjórnarskrifstofu eins dagblaðs-
ins í Reykjavík og kvað þessa angur-
væru vísu:
Ó, leyf mér, drottinn, að deyja!
Dapurt er mannlífið,
því „Fósturlandsins freyja“
er farin í ástandið.
Við skulum hér á eftir rifja upp til
gamans nokkrar skopsögur og kvæði