Fálkinn - 20.06.1962, Qupperneq 30

Furðuleg írrirliæri
Framhald af bls. 16.
hét ,,Vasagárden“. Þegar tími sum-
arleyfanna hófst fór kona mín og
börn með mér. Til tilbreytingar vildi
ég búa á gistihúsi sem hét „Land-
soldaten“ og pantaði herbergi þar.
En nóttina áður heyrði ég rödd, sem
varaði mig við að skipta um gistihús.
Ég afpantaði herbergin morguninn
eftir og pantaði önnur á mínu gamla
gistihúsi ,,Vasagárden“. Þessi aðvör-
un bjargaði lífi mínu og fjölskyldu
minnar, því að um nóttina var
,,Landsoldaten“ sprengt í loft upp.
En hið allra merkilegasta sem ég
hef lifað er þó eftirfarandi:
Konan mín auglýsti eftir vinnu-
konu, og það kom 28 ára gömul
stúlka, sem leit mjög vel út. í fylgd
með henni var roskin kona, sem
kvaðst vera tengdamóðir stúlkunn-
ar og ætla að sjá um, að hún fengi
vinnu á góðu heimili. Stúlkan hafði
meðmæli frá góðu fólki og einnig
kvaðst hún hafa verið um tíma í Sví-
þjóð. Þetta leit sem sagt mjög vel
út á yfirborðinu og við hjónin þótt-
umst hafa verið heppin.
Um nóttina vakna ég við, að rödd
segir: „Taktu ekki þessa stúlku í hús-
ið. Bæði hún, unnusti hennar og móð-
ir hans eru afbrotamenn.“ Morgun-
inn eftir aflaði ég mér eins ná-
kvæmra upplýsinga um þetta fólk
og ég frekast gat og það kom í ljós,
að röddin sagði satt. Unnustinn og
móðir hans höfðu kúgað ungu stúlk-
una, svo að hún var orðin algjör
þræll þeirra. Þau stálu og rændu
hvar sem þau gátu komið því við.
Við hjónin tókum að sjálfsögðu aftur
vilyrði okkar fyrir vinnu handa
stúlkunni.
NN.
Sami grautur . . .
Frh. af bls. 16
heim. Eina ósk hans var að komast í
rúmið og liggja þar um alla eilífð.
Hann gleymdi því gjörsamlega, að
hann hafði áætlað að snæða kvöldverð
með Mildred. Hann var að taka af rúm-
inu — frú Edwards hafði skipt á rúminu
sama morgun, og það virtist svalt og
seyðandi — þegar Mildred hringdi.
Hún sagði, að hann væri þegar hálf-
tíma of seinn og að hún væri hræðilega
svöng. Þegar hann sagði henni, að hann
hefði verið uppi í sveit allan daginn
og væri dauðuppgefinn eftir að hafa
fellt tré, sagði hún fremur stuttara-
lega:
— Ég sé ekki hvað það getur spillt
fyrir kvöldmatnum, þótt þú höggvir eitt
lítið tré.
Þetta var greinilega léleg afsökun,
svo að hann flýtti sér að segja, að hann
skyldi sækja hana eftir hálftíma.
30
Hann fór í bað og fór síðan með
harmkvælum í nýju bláu fötin með
mjóu hvítu röndunum. Þegar kom að
hálsbindinu, gafst hann upp — það var
honum ógerlegt að binda það — hann
verkjaði svo í handleggina, svo að hann
tók fram tilbúið bindi, sem hann hafði
alltaf verið með, þegar Estelle var á
lífi.
Hann fékk sér leigubíl heim til
Mildred og lét hann bíða. Hann komst
með erfiðismunum upp stigann, en til
allrar hamingju hafði hún séð hann
út um gluggann og kom til móts við
hann á fyrstu hæð.
Hún lagði höndina á handlegg hans
og hélt um fast, svo að Taskett varð
að bíta á jaxlinn, til þess að gefa ekki
frá sér vein.
— Við skulum fara á „Argosy“, stakk
Mildred upp á. Þar getum við dansað.
— Ég er orðin hrædd um hann
Óskar . . . hesturinn hans kem-
ur þarna án hans.
Taskett hafði ekki einu sinni á æsku-
árum sínum dansað neitt að gagni, og
tilhugsunin kom honum til að skjálfa
af hræðslu. Þá tók hann eftir því, að
hann hafði gleymt veskinu sínu, þegar
hann skipti um föt, og þau urðu að aka
aftur heim til hans.
Með mestu harmkvælum tókst hon-
um að komast út úr bílnum og skjögra
upp stéttina, en við tilhugsunina um
að ganga upp fjórar tröppur að útidyr-
unum féll hann meðvitundarlaus til
jarðar.
Þegar hann kom aftur til sjálfs síns,
lá hann á sófanum í setustofunni heima
hjá sér. Hann heyrði raddir úr eldhús-
inu, og unaðslegur steikarilmur kitlaði
nasir hans. Mildred var líklega frammi
í eldhúsi að elda mat —^ hann varð
að fara fram og biðjast afsökunar.
Hann reis upp með erfiðismunum og
varð að gripa í stólana, til þess að halda
sér uppréttum. Hann nálgaðist eldhús-
dyrnar varlega, og áður en hann opnaði
dyrnar, varð hann að draga andann
djúpt.
Mildred, sat rauð í vöngum af
vonzku, á kolli við hliðina á ísskápnum,
en frú Edwards stóð í ljósbláum baðm-
ullarkjól með hvíta svuntu, fyrir
framan eldavélina og beygði sig yfir
pönnu, sem á voru dýrindis brúnaðar
kartöflur.
— Halló, sagði Taskett eymdarlega.
— Ég — ég féll víst í yfirlið.
Mildred sveiflaði löppunum óþolin-
móð.
— Það gleður mig, að þú skulir loks-
ins vilja sýna þig, sagði hún kuldalega.
— Þessi hræðilega kvenpersóna er svo
að segja búin að reka mig út úr húsinu.
Mig----------
— Hm, sagði frú Edwards með fyrir-
litningu. Ef ég hefði ekki komið hingað,
lægjuð þér líklega enn þá úti á stéttinni
og þessi kjánalega konumynd stæði
enn þá yfir yður og neri saman höndum.
Hún tók lokið af stórum potti, og
dásamlega steikarlykt lagði að vitum
þeirra.
Taskett skildi, stundin var komin —
hann varð að útskýra, að hann og ung-
frú Gaynes ætluðu að giftast. En í sama
bili opnaði frú Edwards ofninn og dró
fram plötu, sem á voru nýbakaðar,
gullnar bollur. Taskett gat ekki haft
augun af þeim.
— Ég held ég gæti borðað þær allar,
sagði hann og brosti hjartanlega til
frú Edwards.
— Gott, sagði Mildred og stökk niður
af kollinum og leit bálreið á Taskett. —
Ef það er það eina, sem þú hugsar um,
held ég að ég 'dragi mig í hlé. Háir hæl-
arnir tipluðu yfir gólfið, og hún hvarf
inn í borðstofuna. Andartaki síðar var
útidyrahurðinni skellt.
— Það er ljóta vitleysan hjá manni
á yðar aldri að fara að höggva tré, sagði
frú Edwards. — Farið þér nú inn í borð-
stofuna og setjizt — en setjið ekki blett
í dúkinn, því að hann verður að endast
út vikuna.
— Vitið þér hvað, sagði frú Edwards
stuttu síðar, er Taskett hafði borðað
megnið af steikinni og brúnuðu kart-
öflunum og lokið máltíðinni með því
að borða heitar bollur með smjöri og
marmelaði. — Það var gott að þér voruð
ekki byrjaður að saga og höggva tréð.
Það er mesti sóðaskapur að hafa eldi-
við í arni — mér dytti að minnsta kosti
aldrei í hug að hreinsa burt öskuna.
— Það er líklega rétt hjá yður. Hann
roðnaði í vöngum, því að engu munaði,
að hann hefði sagt, það er líklega rétt
hjá yður, elskan mín.
— Auðvitað, sagði frú Edwards. —
og ef þér viljið endilega reykja-------
Taskett reis á fætur og gekk út á
veröndina með pípuna í hendinni. Körfu
stóllinn var ekki lengur þægilegur, því
að hann verkjaði í allan skrokkinn, en
engu að síður var hann furðulega
ánægður. Hann tottaði pípu sína án
afláts og velti því fyrir sér, hvers
vegna hann væri svona ánægður.
Síðan rann það upp fyrir honum, að
það væri vegna þess að frú Edwards
væri í húsinu. Þessi uppgötvun kom
FALKINN