Fálkinn - 14.11.1962, Blaðsíða 18

FRÉTTABRÉF FRÁ AMERÍKU
Eins og lesendur munu hafa tekiö eftir,
hafa pistlar Dags Anns veriO strjálir í
sumar. ÞaO stafaöi af því, aö Dagur liefur
hrökklast úr landi og vestur til Ameríku
og liafa aörir lilaupiö i skaröiö fyrir hann.
Hann hefur samt lofaö aö reyna aö rita
okkur af og til, og kemur hér fyrsta bréf
hans.
Ritstj.
Þótt mikið gangi að jafnaði á uppi
á íslandi, þá þykir útlenzkum það
sjaldnast fréttnæmt. Ekki var til dæmis
minnst á það einu orði í blöðum hér
vestan hafs, að íslendingar hefðu tvö-
faldað flugher sinn og þó heldur betur,
en það gerðu þeir, þegar Landhelgis-
gæzlan festi kaup á drekanum mikla
úti í Portúgal. Olíudómanna var hér
heldur að engu getið, en þó hafði mér
skilist á blöðunum heima, að öll heims-
byggðin hefði staðið á öndinni, þegar
það mikla hneykslismál komst upp.
Þess var þá sérstaklega getið, að Ame-
ríkanar hefðu orðið rauðir í framan,
þegar upp komst, að þeir voru búnir
að fljúga þotum sínum af Keflavíkur-
velli á Rússabenzíni um langan tíma.
En þetta hefur sínar góðu hliðar,
því sumar fregnir frá íslandi mega
gjarna liggja í þagnargildi. Þannig var
það guðs mildi, að ein forsíðufrétt
skyldi ekki komast fyrir augu alheims.
Það var sjússamælamál, er frægt er
orðið á íslandi, og olli reiði alþjóðar.
Mál þetta hefði rýrt mjög álit útlend-
inga á íslendingum sem þolmönnum
við drykkju. Menn, sem t. d. hafa stært
sig af því að geta drukkið fimm dobbel
án þess að blikna eða blána, standa nú
sem afhjúpaðir grobbarar. Og þetta er
ekki aðeins lítill hópur manna, heldur
næstum öll þjóðin. En templarar ættu
að vera ánægðir, og réttmætt fyndist
mér, að þeir sæmdu veitingaþjónana
æðsta heiðursmerki stórstúkunnar fyrir
það að halda í brennivín við þjóðar-
líkamann.
Reyndar birtist í sumar í bandarísku
blaði grein eftir amerísk hjón, sem
stödd voru á íslandi, og rituðu þau um
kynni sín af landi og þjóð. Þeim fannst
nú hólminn sjálfur hálf ómerkilegur,
ber og hrjóstrugur. Það var líka auð-
vitað beljandi rigning, þegar hjónin
gistu landið. En þau sáu einn ijósan
punkt, og voru það stelpuskjáturnar,
eins og kannski mátti við búast. . Þótt
greinin væri rituð í nafni þeirra beggja
hjónanna, þá segir mér svo hugur, að
eiginmaðurinn hafi paufast við að vél-
rita greinina, eftir að kona hans var
gengin til náða, því að það var auðséð,
að mannstaulinn hafði verið tekinn al-
varlega á löpp af þeim íslenzku. Hann
átti sem sé engin orð nógu fögur til
að lýsa bæði fegurð og viðmótsþýð-
leika fjallkvennanna.
Menntaðir og alvarlegir Ameríkanar
hafa lesið greinar um ísland og segja
manni, þungir á brún, að þeir hafi
áhyggjur miklar vegna veldis komma
á íslandi og verzlunar íslendinga við
Rússa. Þeir segja, að komist landið
undir yfirráð Krúsa, sé NATO í bráðum
voða. Við svona alvarlegum tíðindum
á maður náttúrlega að bregðast mjög
leiður og um leið afsakandi, en ég get
nú aldrei að mér gert að glotta við
gerfitönn. Það er náttúrlega engin von,
að Ameríkanar geti botnað í pólitíkinni
á íslandi, og hugsanagangi Óla Thors
eða hinna refan-na. Ég reyni því að
róa þessa menn og segi þeim, að ekkert
sé að óttast. Flokksforingjarnir séu svo
uppteknir við að gera byltingar í sínum
eigin flokkum, að þeir hafi engan tíma
til að hugsa um þjóðbyltingu.
Það er víst annars lítil þörf á því,
að ég segi ykkur fréttir héðan frá Ame-
ríku. Hér verður ekki svo simpilt morð,
að ekki komi það á forsíðum dagblað-
anna á íslandi. Satt að segja koma oft
fréttir í blöðunum heima frá Ameríku
af atburðum, sem kannski hafa gerzt í
næsta nágrenni við mann, en maður
aldrei heyrt um hér.
Það er alltaf verið að gera greyinu
honum Kennedy hálf erfitt fyrir. Það
eru margir á móti honum fyrir það, að
bræður hans skuli líka vilja vera í
pólitíkinni og að ættin skuli vera rík.
Ég hef nú stundum verið að segja við
Ameríkanana, að þeir skuli ekki láta
svona, því þetta sé algengt á íslandi
og reynist bara vel.
Mér þótti það kvikindisskapur, þegár
þeir felldu sjúkrasamlagsfrumvarpið
hans Kennedys í sumar. Ástandið í
lækna- og sjúkrasamlagsmálum er svo
slæmt hér, að fólk hefur hreint ekki
efni á því að verða veikt. Eina bótin
er sú, að jarðarfarafélögin eða fyrir-
tækin eru nú farin að bjóða jarðarfarir
með afborgunum. Slagorðið hjá þeim
hljómar ansi vel á enskunni, „Die now,
pay later“. Kennedy er nú samt ekki
á því að gefast upp, og ætlar að fá
marga nýja demókrata kosna í haust
og keyra sjúkrasamlagsfrumvarpið í
gegn strax í vetur.
Hér er alltaf eitthvað að gerast í
blámannavandamálunum, eins og þið
hafið eflaust lesið um. Það er mikil
guðs blessun, að íslendingar skuli vera
lausir við þann vandann; nóg hafa þeir
á sinni könnu fyrir það.
Verið svo sæl að sinni,
18 FÁLKINN
Dagur Anns.