Fálkinn - 14.11.1962, Blaðsíða 25

uls refirnir, bætti hann við í huganum.
Svo fór hann með Ethan inn til mr.
Vaugham, deplaði augunum til hans og
fór út. Þegar hann kom inn í skrifstof-
una aftur, símaði hann til Freda Dean.
— Komið hingað, en fljótt. Það er
mjög aðkallandi. Og þegar hin dökk-
eyga, fagra Freda sat andspænis honum
fór hann að tala við hana um Ethan.
— Hann er erki — sveitamaður og
hræðilega einfaldur. svo einfaldur að
hann telur sig þurfa að hlusta á ginn-
ingar annarra útgefenda áður en hann
gerir samning við okkur. Nú ætla ég
að kynna ykkur eftir fimm mínútur.
Og svo takið þér ábyrgð á honum upp
frá því. Og þér eruð minnug þess, að
forlagið borgar yður vel fyrir þess
háttar.
Fyrst í stað vatt öllu fram á þann
hátt sem Ben hafði gert ráð fyrir.
Hann efaðist ekki um hæfni Fredu, en
þó liðu þrír dagar svo, að samningurinn
var ekki undirritaður. Freda róaði hann
með því að Ethan hefði ekki heldur
undirritað samning við neinn annan og
að hann væri enn í New York. Ben
skyldi ekki vera órólegur.
En nú bar ýmislegt við, sem Ben vissi
ekki deili á, sem hann hafði aldrei get-
að dreymt um. Ethan og Freda voru
nefnilega orðin ástfangin hvort af öðru.
Freda vissi að Ben og allir vinir hennar
mundu ekki trúa henni og þessvegna
minntist hún ekki á þetta við þá. Stund-
um trúði hún því varla sjálf. Vitanlega
var það flónska að verða ástfangin af
manni ofan úr sveit, fyrir það eitt að
hann var svo ólíkur öllum hinum og
svo ærlegur og saklaus.
Kvöldið, sem hann bað hennar, var
hún svo einkennilega uppvæg, en þó hló
hún eins og bjáni.
— En hvað þú ert galsafullur, Ethan,
sagði hún. — Ég að giftast þér? Fara
úr allri dýrðinni í New York og upp í
skóga Vermont og grafa mig þar, það
sem eftir er ævinnar? Ethan!
Ethan hló vandræðalega. — Ég veit
að það er heimska að láta sér detta í
hug, að þú viljir giftast manni eins og
mér. En ég á ofurlítinn viðkunnanlegan
stað í Vermont. Lítið, hvítt hús. með
garði og fiskitjörn og skógi. Hann and-
varpaði. — Ég vildi ég væri þar núna.
Þegar hann þagnaði var Fredu órótt
innanbrjósts. Hún skildi að hjarta
Ethans var í Vermont, og að hann mundi
aldrei verða sæll annarsstaðar, og til-
hugsunin um að hann væri þar, gerði
henni ljóst ,að þá mundi hún aldrei lifa
glaðan dag framar.
Framh. á bls. 39.
T V Ö ■
T fí L P\\__________
■ íi I D ■ 5 5 • T ■ ■
• V • ■ ■ L U ■ E .N T) /
________K n LV H ÆÐ NI ■ fí R
I ■ ■ ■ - /VJ OÐ ■ 'P'RMRI/VlfíG-fl
• 5 K £ L K u b'1 L SÆ Lfl'R • R
! • P £ D ■ K R J K K fí f/ ■ J 6 Cr ■
!//.£/ L L fí 5 K-fí T fí H ■ E> ÖiS
\£ Cr H fí / Ð fí ■ J /V ■ l?/£T fí 5 T
\LY Q /V D f L '0 U ■ S ■ Cr'OM U R
!• /-'/ • '0 H fí G ■ L / M ■ /Afí L /
\fí M ■ 'fl ■ O 0 S'O'MfíKfíRLT
!• YLLUROTTURMRR- / /
Tv
°\
K\
51 ■
/' :
M
S
/<
o
M
Þ'
U j
\H N 1 F fí /V ■ R'O ■ £ M L •/?//■
■ D S fí ■ S K E • F l KT fl R ■ 5
• • 1 ■ Y '/ H Cr L fí S / D / L K
■ fí ■ ■ O L 'I fí 'fí ri 1 M 6r ■ 8 / R
■ Sfí CtÐ / F R T T ■ V ■ H Ö P U
■ K 'fí L f) ■ fí T V I K ■ £ /VM UA1
' | B'fí R U%T- / H ■■ ./££ IW(T /
• M O R Ct U H ,R fí K S T U R ■
! ■ SkR'fíM fí • L 1 rfíÐ / 'r
*
RX
K i
u\
R
11
/i\
N\
/yi
KROSSGÁTA NR. 30.
Geysimargar ráðningar bárust verð-
launakrossgátu númer 30. Dregið var
úr réttum lausnum. Verðlaun hlýtur
að þessu sinni Aurora Halldórsdóttir,
Kvisthaga 6, Reykjavík. Rétt ráðning
birtist hér að ofan.
VISIMAKEPPNI FALKANS
ÞEGAR LÍFS MÍNS
10FTV0G HNÍGUR -
Þá koma hér loksins úrslitin í ann-
arri vísnasamkeppninni og eru þau
heldur með seinni skipunum. Ástæð-
an er einfaldlega sú, að botnarnir
hafa stöðugt verið að berast, og það
er alltaf leiðinlegt að fá beztu botn-
ana, þegar búið er að loka keppn-
inni. Fyrri parturinn var á þessa leið:
Á ógæfunnar síðu sígur,
sekkur allt í foraðið.
Óspart hver að öðrum lýgur,
ekkert hækkar manngildið.
Hver af öðrum sífellt sýgur,
sóðalegt er innrætið.
Þindarlausi þjóðarrígur.
Þetta er ljóta handverkið!
Gylfi sér til gamans flýgur.
Gunnar passar skattholið.
Svo að brunni sama hnígur,
sífellt magnast, brjálæðið.
Verðlag okkar stöðugt stígur,
stefnir gengið niður á við.
Geysilegur fjöldi botna barst, svo
að eins og ævinlega var erfitt að
velja einn úr. Við höfum ákveðið
að verðlauna eftirfarandi botn:
Þegar lífs míns loftvog hnígur,
lízt mér ekki á framhaldið.
Höfundur hans reyndist vera Jak-
ob Ó. Pétursson. ritstjóri íslendings
á Akureyri. — Eins og ævinlega
birtum við nokkur sýnishorn af botn-
unum. Það skal tekið fram, að marg-
ir botnar bárust nauðalíkir, sums
staðar var aðeins eitt orð frábrugðið.
Og þá kemur syrpan:
Hver í annars eyra lýgur,
ekki vantar fláræðið.
Vonin brátt að velli hnígur,
versna tekur ástandið.
Virðing öll og velferð hnígur,
villa spillir þjóðarsið.
Fleiru en þessu Framsókn lýgur,
á fáu sér hún rétta hlið.
En vikulega Fálkinn flýgur
á fimmtán krónur eintakið.
Ógæfunnar alltaf sígur
eins á vinstri og hægri hlið.
Kominn er um Kúbu rígur,
K-in ekki þola bið.
Tugir króna í tóbak sýgur,
ég tala nú ekki um áfengið.
Af mér dýrtíð aura sýgur,
aldrei fæ ég hálfan kvið.
Krónan litla sífellt sígur,
seinast jöfn við núllmarkið.
Allar tekjur af mér lýgur
opinbera farganið.
Kommúnismi á Framsókn flýgur
og fjandinn vangar íhaldið.
Efalaust því enginn lýgur.
Allt er að sökkva í foraðið.
FÁLKINN 25