Fálkinn - 02.10.1963, Qupperneq 11

kjallaranum sagði lítið. KR-
sonurinn í risinu sagði að þetta
væri allt saman della. Þannig
var ástandið í húsinu um há-
degið daginn sem leikurinn fór
fram.
Þetta var á laugardegi og á-
gætt veður í bænum, nema rétt
fyrir leikinn, þá fór að rigna.
Mér skildist að rigning sé ekki
heppileg fyrir knattspyrnu
vegna þess, að þá blotnar víst
grasið á vellinum og verður
sleipt. Ég heyrði að maðurinn
í risinu bölvaði. Annars sat ég
inni í stofu og var að lesa blöð-
in. Konan var að ryksuga og ég
varð oft að færa mig milli
stóla. Það er nefnilega þannig
með konuna mína, að þegar
hún ryksugar, þá gerir hún það
helzt þar sem ég er.
Allt í einu yfirgnæfði síma-
hringing ryksuguna. Ég fór og
svaraði. Þetta var einn vinnu-
félagi minn og lagði fast að
mér að koma með sér á völlinn.
Ég færðist undan,. en- það dugði
lítið, því þéssi vinnufélagi
minn er það sem kallað er frek-
ur. Og svo fór að ’ég fór.
Þegar við komum inn á völl
var þar kominn mikill fjöldi
fólks. Stúkan var þétt setin og
mikill fjöldi á stæðunum. Við
tókum okkur stæði gegnt stúk-
unni. Fyrir framan stúkuna
voru menn í bláum fötum að
spila á lúðra. Ég hef oft undr-
azt það, að ekki skuli vera
meira um Þingeyinga í lúðra-
sveitum. Svo komu menn gang-
andi út á völlinn, sumir í hvít-
um búningum, en aðrir í blá-
um. Mér var sagt að þeir í bláu
væru íslenzkir. Svo fóru lúðra-
mennirnir að leika Eldgamla
ísafold og allir í stúkunni
stóðu á fætur, og þeir sem voru
með hatta tóku þá niður. Næst
var þjóðsöngurinn leikinn og
þá var allt tilbúið. Maður í
svörtum fötum stóð á miðjunni
og blés í flautu og þá var byrj-
að að sparka. Mér var sagt að
þessi í svörtu fötunum væri
dómarinn. Ég taldi í liðunum
og komst að því, að voru jafn
fjölmennir. Allir leikmenn
voru með tölustafi á bakinu og
ég hélt að þeir væru númeraðir
eftir því, hvað þeir væru góðir.
Brátt komst ég þó að raun um
að svo var ekki, því númer 11
hjá Bretunum var betri en
númer 3.
Áhorfendur, sem stóðu þarna
í kring, höfðu mikinn áhuga
fyrir leiknum og gáfu leik-
mönnum góð ráð. Ekki fóru
leikmenn eftir þessum ráðum
og fannst mér það furðulegt,
því mér þóttu þetta viturleg
ráð.
Ekki hafði leikurinn staðið
lengi, þegar knötturinn lenti í
markinu hjá íslendingum.
Markið er þannig útbúið að
tvær spýtur eru reistar upp á
annan endann og síðan sett ein
á milli. Svo er sett net fyrir
aftan úr trollgarni. Markið er
því nokkurskonar veiðarfæri.
Ekki urðu mikil fagnaðarlæti
meðal áhorfenda og mér skild-
ist að þetta mark hefði verið
algjört óþarfi, eins og raunar
þau sem á eftir komu. Álengd-
ar sá ég sambýlismann minn,
KR-inginn og hann virtist æst-
ur. Strákurinn hans var líka
æstur. Svo var byrjað að leika
aftur og nú lögðu áhorfendur
til að leikurinn yrði jafnaður.
Mér fannst þetta viturlegt, því
það væri leiðínlegt til afspurn-
ar að láta lélega áhugamenn
vinna okkar ágæta landslið.
Ekki fóru leikmenn þó eftir
þessu, því skömmu seinna
gerðu Tjallarnir annað mark
og stuttu síðar það þriðja. Þá
fóru sumir að bölva. Aðrir
sögðu að þetta væri ekki nema
von úr því að svona væri rað-
að í liðið. Þeir hefðu ekki bú-
izt við neinu sérstöku. Sumir
héldu því þó fram, að þetta lið
væri alveg eins og landsliðið
ætti að vera, við værum bara
ekki betri en þetta. Einn sagði,
að við værum ekki lélegir,
heldur væru Tjallarnir svona
góðir. Einn þarna nærstaddur
saup úr flösku, sem hann hafði
meðferðis, og eftir því sem
lækkaði í flöskunni varð hann
reiðari og reiðari. Hann hafði
uppi ljótt orðbragð, sem ég
ætla ekki að fara að kenna
börnunum með því að hafa það
eftir hér. Það stóð alveg á end-
um, að þegar hann var búinn
úr flöskunni, þá var hann far-
inn að berja saman höndunum
og fyrri hálfleikur búinn.
í hléinu gengu menn um og
ræddu leikinn. Ekki leizt þeim
á þetta og töldu leikinn glatað-
an. Sumir sögðu þó, að knatt-
spyrnan væri óútreiknanleg og
ómöguleg að segja hvað mundi
ske í næsta hálfleik. Svo fóru
þeir að tala eitthvað um út-
hald. Einn sagði að völlurinn
væri alltof blautur og það væri
ekki við því að búast að strák-
arnir gætu spilað. Þá var ann-
ar sem benti á, að allur völlur-
inn væri jafn blautur. Nú hafði
ég skilið þetta með að spila.
Spil í knattspyrnu er það þeg-
ar tveir eða þrír menn leika
saman. Það var lítið um spil í
íslenzka liðinu.
Svo byrjaði leikurinn aftur
og var svipaður og fyrr, nema
nú léku menn á sín eigin mork,
að því er mér fannst, en þá var
mér sagt að í hálfleik hefðu
verið skipt um mörk. Nú fór að
hvessa, en sem betur fór fyrir
íslendingana, stóð vindurinn
þvert á völlinn. Hinsvegar snýr
stúkan vitlaust að vellinum,
því vindurinn stóð á hana. Mér
finnst að svona stúkur á í-
þróttavöllum eigi að vera fær-
anlegar. Ég veit þess dæmi, að
í sumum stúkum er hvorki rok
né bleyta, en þær eru ekki á
íþróttavöllum. Einu sinni var
boltanum sparkað í manninn á
svörtufötunum en hann varð
ekkert vondur heldur hljóp
bara í burtu. Nú tók ég líka
eftir tveim mönnum, sem voru
alveg eins klæddir og dómar-
inn. Þeir stóðu utan við völl-
inn og hlupu aftur og fram,
eins og þeir ættu lífið að leysa.
Stundum veifuðu þeir flaggi og
þá flautaði dómarinn oftast.
En stundum flautaði hann ekki
þótt þeir veifuðu og Þá urðu
sumir vondir og sögðu að hann
væri vitlaus. Ekki gat ég þó
séð, að hann væri neift vitlaus-
ari en hinir.
Bretarnir héldu áfram að
gera mörkin og áhorfendur
urðu stöðugt verri og verri. Að
lokum voru þeir orðnir svo
vondir sumir, að þeir hættu
því. Sá með flöskuna var nú
kominn með aðra og talsvert
langt niður í hana og var far-
inn að hvetja Bretana. Hann
sagðist ætla að fara heim, þetta
væri tóm della. Hann fór samt
ekki, heldur fór að tala um
konuna sína, og þá skildu allir,
hvers vegna hann fór ekki
heim.
Mér hafði skilizt að þeir í
bláu fötunum ættu að spila
saman, en oft var eins og þeir
spiluðu með þeim í hvítu föt-
unum. Þetta var um tíma dá-
lítið ruglandi, því ég hélt að
bæði Íiðin spiluðu nú á sama
markið og að hitt væri ónotað.
En þetta vár víst misskilningur
allt saman.
Nú hafði einn kveikt á litlu
útvarpstæki, sem hann hafði
meðferðis og hlustaði á lýsingu
af leiknum. Leikurinn í út-
varpinu var miklu mun
skemmtilegri heldur en sá, sem
við horfðum á, og ég sá eftir
því að hafa farið.
Svo fór fólk að tínast af
vellinum og sagði, að lítið væri
eftir af leiknum. Við stóðum þó
þarna áfram alveg þangað til
leikurinn var búinn. Svo flaut-
aði dómarinn voða hátt í flaut-
una og þá hættu allir og gengu
út af vellinum og inn í húsið
undir stúkunni. Við fórum líka,
en ekki í húsið, heldur út af
vellinum. Leiknum hafði lokið
þannig að Bretar gerðu sex
mörk en íslendingamir ekki
neitt. Ef þeir hefðu gert eitt
hefðum við unnið leikinn, mið-
að við fólksfjölda. Mér er sagt
að Bretar séu um sextíu millj-
ónir og þá voru því tíu milljón-
ir á bak við hvert markanna.
Ef við hefðum gert eitt, þá
hefðu ekki verið nema eitt
hundrað og átta tíu þúsund að
baki okkar mark.
Þegar ég kom heim hitti ég
Framarann og KR-inginn.
þeir voru að ræða um leikinn.
Framarinn sagði, að það
hefðu verið sex of margir úr
KR í landsliðinu. KR-ingurinn
sagði, að þeir hefðu verið fimm
of fáir. Ég sagði ekki neitt. Um
hitt voru þeir sammála, að ef
völlurinn hefði ekki verið
svona blautur, og ef að Tjall-
arnir hefðu ekki verið svona
góðir, og ef að strákamir okk-
ar hefðu verið aðeins betri, þá
hefðu verið líkur á því, að við
hefðum unnið leikinn. Þetta
fannst mér trúlegt, en sagði
samt ekki neitt.
FÁLKINN 11