Fálkinn - 02.10.1963, Qupperneq 17

um það bil miðja vegu milli Shetlandseyjanna
og íslands og 575 km frá Noregi, sem er
næsta fastlandið. Hinir snarbröttu bergveggir
eyjanna, gefa ástæðu til þess að halda, að þær
séu mjög háar, en hvergi er þó hæðin meiri
en 882 m.
Veðurfarið á eyjunum, sem og á íslandi,
byggist á golfstrauminum, en aðeins ein grein
hans nær til Færeyja. Þar rignir mikið, og
hægðarleikur er að telja sólskinsdagana.
Brytinn á ,,Drottningunni“ sagði mér, að. í
þau fjögur ár, sem hann hefði siglt á leiðinni
Færeyjar—ísland hefði aðeins fjórum sinnum
verið fagurt og sólríkt veður á Færeyjum,
fjórða skiptið hlýtur reyndar að hafa verið
í' það skiptið, sem ég heimsótti eyjarnar.
1 í góðu veðri eru Færeyjar eitt það falleg-
ásta, sem maður sér. Eftir að hafa litið augum
þær tuttugu eyjar, sem mynda það, sem kall-
3ð er Færeyjar, finnst manni sem maður
verða að vera kyrr og sjá sig um. Lóðréttir
bergveggir steypast niður í hafið og langir
djúpir firðir liggja inn að hinum litlu un-
áðslegu þorpum. En menn gera sér einnig
grein fyrir þeim erfiðleikum, sem íbúarnir
éiga við að stríða, þegar veðrið er slæmt.
Færeyingarnir eru algjörlega háðir veðrátt-
unni, allar samgöngur við aðrar eyjar eiga
sér stað á sjó, að undanskilinni Þórshöfn, —-
stærsta bænum — en flugsamgöngur eru það-
an og við umheiminn. Jafn fagrar og Færeyj-
árnar eru í sólskini, eru þær harðar og óað-
laðandi þegar veðurguðirnir eru óþægilegast-
Þennan klæðnað Færeyinga þekkja íslendingar sennilega bezt. Það
fer ekkert á milli mála, að þarna situr sjómaður á bjórkassa.
ir. En þrátt fyrir það, að veðráttan er hörð og mikið þurfi að leggja
á sig til þess að vinna fyrir daglegu brauði hefur íbúunum fjölgað
mikið síðustu öldina. Árið 1850 voru um það bil 8000 íbúar í Færeyj-
um, en árið 1950 var talið, að þeir væru orðnir 30.000. Og síðan hefur
fólksfjölgunin haldið áfram með sama hraða.
Færeyingar eru, sem og flestar aðrar Þjóðir, í miklum vandræðum
vegna fólksflutninga til bæjanna. Ástandið er eins um allan heim,
æskan þrífst ekki í fæðingarbæjum sínum, atvinnumöguleikarnir eru
of takmarkaðir og tækifærin til menntunar eru flest í borgunum.
Þetta hefur í för með sér, að á mörgum stöðum í Færeyjum er hægt
að finna gamla bæi, auðuga af alls kyns siðum og menjum, sem eru
að fara í eyði. Húsin standa auð, og þær fáu hræður, sem eru eftir,
eru oftast gamalt fólk, sem er kyrrt hjá minningum sínum um fyrri
daga og neitar að flytja til stærri bæja, þar sem meiri möguleikar
voru til þess að annast betur um það. En — þetta er ekkert færeykst
vandamál, verra er það með æskulýðinn og þrá hans til þess að flytj-
ast til annarra landa, Kaupmannahöfn, London og svipaðir staðir,
ekki allt of langt í burtu, lokka. Á íslandi er sama vandamálið, ungt
fólk, sem leitar sér að því bezta, sem á boðstólum er á sviði mennt-
unar, sækir til annarra landa og hefur síðan ekki mikil tækifæri til
þess að notfæra sér hina oft mjög sérhæfðu menntun sína í heima-
landinu. Færeyingar eiga við sama vandamál að etja, en jafnvel ung-
lingar, sem ekki hafa hlotið mikla menntun, leita til stórborga Ev-
rópu. Þetta hefur vakið ugg meðal íbúanna, því það er jú æskan,
sem á að halda við siðum og venjum þjóðarinnar og séreinkennum
hennar. Maður verður að reyna að halda í þá, sem eru að vaxa upp,
en það er ekki upp á margt að bjóða, aðeins hið erfiða líf sjómann-
anna, eða ef til vill bóndans, og í báðum tilfellum er þetta vinna, sem
krefst mikils af manninum, sem leggur hart að sér, en uppsker ekki
Og þetta er liún Jonva, sem brá sér á
fiskibáti til Grænlands og er staðráðin í
því að skoða heiminn vel og snúa síðan
aftur heim til Klakksvíkur. (Ljósm. Hans
Janson).
Sjá næstu síðu.
FÁLKINN
17