Fálkinn - 24.02.1964, Blaðsíða 13

öðru lagi lét hún sér ekki nægja að stanga úr tönnun-
um, heldur borðaði hún það líka sem úr þeim kæmi.
Kom og í ljós. að móðir drottningar var ambátt og sjálf
var hún fædd í þrældómi.
Kóngur fylltist nú fullkominni auðmýkt yfir hinni
yfirnáttúrlegu vizku Amlets og gaf honum dóttur sína
fyrir konu. Varð auðmýkt hans svo mikil, að hann tók
hvert það orð sem Amlet lét út úr sér falla, sem him-
neska vísbendingu.
Daginn eftir brúðkaupið uppfyllti kóngur, að því er
hann hélt, ósk Fenge vinar síns og lét hengja fylgdar-
menn Amlets. Þessu lézt Amlet kunna stórlega illa og
heimtaði fé í mannbætur. Var honum greitt mikið gull,
sem hann lét steypa svo passaði inn í kistla tvo.
Leið svo af ár, en áður en Amlet yfirgaf Danmörku
hafði hann beðið móður sína, að láta drekka erfi sitt
nákvæmlega ári eftir að hann yfirgæfi landið og tjalda
höllina innan með miklum tjöldum við það tækifæri.
Hélt hann nú heim til Jótlands og tók enga fjármuni
með sér utan kistlana tvo. Er hann kom til hallarinnar,
stóð erfidrykkja hans sem hæst. Áður en hann gekk
inn gaf hann sér tíma til að skipta um föt og klæddist
ræflum þeim, er hann hafði kiæðst, þegar hann lék fífl
til að blekkja Fenge stjúpa sinn og frænda. Urðu menn
að vonum mjög undrandi, er Amlet birtist þarna allt
í einu í sjálfs sín erfidrykkju og gátu þó ekki varizt
hlátri yfir útgangi hans. Spurðu menn hann, hvað hefði
orðið af fylgdarmönnunum, en Amlet rétti fram kistlana,
og sagði þá vera þar niður komna. Tóku menn þetta
sem eina af hans vitleysum og hentu gaman að. Amlet
fannst sjálfsagt að menn fengju nóg að drekka í þessari
sérstæðu veizlu og gekk sjálfur í lið með skenkjurum
konungs. Bar hann ölið ósletilega fram og girti upp
skikkju sína, til að verða fljótari í ferðum. Sverð sitt
dró hann öðru hverju úr slíðrum og reyndi bit þess á
nöglum sér, og spratt þá á stundum blóð undan. Tóku
þá nokkrir veizlugesta sig til og negldu sverðið fast í
slíðrin.
Þegar gestirnir voru orðnir mjög ölvaðir, þótti Amlet
stundin vera runnin upp. Reif hann þá og skar niður
hin miklu tjöld og bar eld að. Gátu gestirnir, sem lágu
ölóðir undir hinum þykku tjöldum enga björg sér veitt.
En Fenge hafði gengið brott úr salnum til svefn-
herbergis síns. Þangað fór nú Amlet og tók sverð kon-
ungsins og hengdi sitt, sem gestirnir höfðu fest í slíðrin,
upp í staðinn. Vakti hann konung og kvaðst nú vera
l kominn til að hefna föður síns. Kóngur rauk upp að
vonum og vildi verja sig, en náði ekki sverðinu úr
slíðrum, og Amlet felldi hann.
Amlet fannst vissara að gefa sig ekki fram, fyrr en
hann vissi, hvernig menn tækju þessum ósköpum öllum.
Strax morguninn eftir þyrptust menn að og aðgættu
verksummerki. Tóku þeir tíðindunum misjafnlega, en
þó ekki verr en svo, að Amlet gaf sig fram við þá og
flutti langa og mergjaða ræðu, þar sem hann skýrði
frá allri sinni uppgerð, og hvernig hann hefði leikið á
fólk til að koma fram hefndum fyrir morðið á föður
sínum. Fór enda svo, að landsmenn fyrirgáfu honum
Framhald á bls. 42.
Dauði her Amlets.
Shakespeare Iét Hamlet aldrei komast til Englands.
En Amlet Jótlandsprins, sem er fyrirmynd Shakespeares
að Hamlet, fór til Bretlands og lenti þar í ótal ævintýr-
um og lifði meðal annars í tvíkvæmi um sinn. Saxó
Grammaticus hefur skráð sögu Amlets í Danmerkursögu
sinni og hér er endursagður kaflinn frá Bretlandsdvöl
Amlets.
FÁLKINN 13