Fálkinn - 24.02.1964, Blaðsíða 20

'ohnny leit út nákvæmlega
ei ; og ég minntist hanns,
r i hvað hann var áberandi
I'
ég aðgætti hann nánar,
að hann var með beitta
c nífinn minn í annarri
> nni. Ósjálfrátt lyfti ég
h 'leggjunum til að verja mig
nvíslaði: — Nei — nei!! Ég
’ tdi kalla á Paul til þess að
var myrtur hér i þessu her-
bergi.
Ég hörfaði aftur á bak. Ég
ætlaði að grípa höndum fyrir
eyrun, svo ég losnaði við að
heyra meira. Johnny sagði
hægt og lágt:
— Karen ... Hann segir satt.
Ég er ekki Johnny Brant. Mitt
rétta nafn er David. David
Henderson.
henni. Geturðu ekki skilið, að
ég hugsaði aðeins um hefnd
öll þessi ár?
Ég leit á David Henderson.
Hann hafði aldreí elskað mig.
Það hafði Paul skilið og reynt
að aðvara mig. En ég hafði
ekki hlustað á hann. Nú heyrði
ég. Og neyddist til að heyra
hann sjálfan segja það.
— En hvað hef ég gert Þér?
— Ég vildi ekki elska þig, en
eftir að ég kynntist þér, þá
breyttist þetta allt saman,
Karen. Ég varð ástfanginn í
þér og gat ekki breytt eins og
ég ætlaði... Ég elska þig
Karen!
Vonarneisti kviknaði — en
svo bætti hann við, haturs-
fullri röddu:
— Johnny Brant fékk þó að
f y
SÖGULOK
Eftir Maragaret Lynn
oma inn og vekja mig af þess-
ai martröð, en ég gat engu
*'1íóði stunið upp.
á sleppti Johnny bréfa-
híi. num og svipur hans varð
ákaflega blíður, er hann steig
feti framar og rétti út hend-
urnar í átt til mín. Rödd hans
var djúp og mild, eins og ég
minntist hennar, þegar hann
■~gðí:
— Karen ... Karen ..
Ég fann að ég titraði og eftir
miartak fann ég arma hans
ímlykja mig og ég fann snert-
■ iguna af heitu andliti hans við
mitt... Guði sé lof, það var
°' iinn draumur — það hlaut
að hafa gerzt kraftaverk:
Johnny var í raun og veru
kominn aftur! Takmarkalaus
sæla gagntók mig.
—• Johnny — ... Johnny...
hvíslaði ég, meðan gleðitár
funnu niður kinnar mínar
Skyndilega opnuðust dyrnar
út að veröndinni, og yfir axlir
Johnnys sá ég hvar Paul birt-
ist og miðaði á hann með
gönilu skammbyssunni sinni!
Sg reif mig lausa og gekk
ram, þannig að ég stóð milli
Pauls og Johnny. Það eina,
sem komst að í huga mér, var
að koma í veg fyrir að Paul
skyti Johnny.
— Paul! Þetta er Johnny!
xlann er alls ekki dáinn! hróp-
•'ði ég.
— Jú, Kathy, svaraði Paul.
Johnny Brant er dáinn Hann
20 FÁLKINN
Ég greip andann á lofti og
horfði vantrúuð á hann. David
Henderson? Maðurinn, sem
Paul sagði að vildi ryðja mér
úr vegi!
— Kathy! ég vildi ekki hafa
þurft að valda þér þessum ó-
þægindum, en ...
— Jú, einmitt! Það var ein-
mitt það, sem hann vildi! greip
Paul hvasst fram í. Það var
það eina, sem hann vildi þér,
hélt hann áfram. Ég sagði þér
að hann hefði aldrei meint það,
þegar hann sagðist vilja giftast
þér. Hann hefur aldrei elskað
þig, Kathy! Raunverulega var
það ég, sem hann vildi hefna
sín á, og það ætlaði hann að
gera með þinni „hjálp“.
Davíd leit á hann og hélt
svo áfram, rólegur:
— Þetta er rétt, svo langt
sem það nær. Það var í mjög
ákveðnum tilgangi, sem ég
fyrst reyndi að ná kunnings-
skap Karenar. Ég var ekki
hrifinn af henni þá. Ég ...
— Nei, nei! greip ég fram í
í öngum mínum. Þegar hann
hélt áfram sneri hann sér að
mér og sagði myrkri röddu:
— Karen, Johnny Brant var
elskhugi konunnar minnar.
Hann ók bílnum, þegar bana-
slysin urðu og Melissa varð
aumingi. Ég varð að sitja fimm
ár í fangelsi fyrir slys, sem
hann var valdur að. Hans
vegna svipti kona mín sig lífi,
þegar hann varð þreyttur á
hrópaði ég ásakandi, — eða
Paul... hvað hefur hann gert
þér?
— Maðurinn þinn kom MÉR
í fangelsið. Hann vissi um sekt
Brants, en hann kom henni
yfir á MIG, til þess að bjarga
Brant, sem var vinur hans.
— Jafnvel yðar eigin kona
vitnaði gegn yður við réttar-
höldin, skaut Paul að.
— Hún var svo háð Johnny
Brant, að hún myndi hafa sagt
hvað sem var, til þess að bjarga
honum, sagði David og hélt
svo áfram:
— Ég er þegar búinn að
segja þér, Karen, að ég notaði
árin í fangelsinu vel. Ég lifði
bara fyrir þann dag, þegar ég
losnaði aftur út og skipulagði
hefnd út í yztu æsar. Fyrst
ætlaði ég að myrða Brant, og
sá, sem ég ætlaði að fá dæmdan
fyrir ódæðisverkið var maður
þinn. Hann myndi nefnilega
hafa ærna ástæðu til þess ef
Brant hefði dregið konu hans
á tálar.
Hvað sagði hann...? Nú
fyrst skildi ég það. David hafði
fyrst notað nafn mannsins, til
þess að lokka mig í gildruna,
og síðan myrt hann! Mig svim-
aði, svo ég lokaði augunum
andartak, og þegar ég tók til
máls, var eins og rödd mín
kæmi langt, langt að.
— Þú elskaðir mig sem sagt
ekki. Allt það sem þú sagðir
var bláköld lýgi.
minnsta kosti að borga fyrir
sinn glæp með lífinu!
Vonleysið þyrmdi aftur yfir
mig. Elskhugi minn elskaði
mig raunverulega — en hann
var morðingi.
—v—
David sneri sér snöggt að
Paul.
— ÞÉR myrtuð Brant! Þér
hélduð að kona yðar væri ást-
fangin í honum. Þér heimsóttuð
hann til þess að fá hann til að
viðurkenna stefnumótin við
konu yðar! Brant hafði margt
brallað um dagana — En
Karen þekkti hann ekki, og
það var hlutur, sem þér í
fyrstu vilduð alls ekki trúa.
Svo fóruð þér að njósna um
hana og komust þá að því, að
það var ég, David Henderson,
sem hún var að hitta.
Paul miðaði ennþá skamm-
byssunni á David, en hann virt-
ist ekkert taka eftir vopninu,
því hann hélt enn rólegur
áfram:
— Þá urðuð þér alvarlega
skelkaður, ekki satt, Maitland?
Þér vissuð ákaflega vel, að ég
hafði gilda ástæðu til þess að
hefna mín, þegar ég slyppi út
úr fangelsinu. Þegar ég fór að
tæla konu yðar í nafni Johnny
Brant urðuð þér hræddur við
það, sem ég kynni að hafa í
huga. Þér urðuð hræddur um,
að það kynni að verða endirinn
á frægðarferli yðar. Yðar,
Pauls Maitlands! Þegar þetta