Fálkinn - 24.02.1964, Blaðsíða 38

VARSÐ YKKUR A „ÞRENNINGUNNI11
Að morgni þriðja dags var þolinmæði Ottós á þrotum. „Valtýr
forðast mig,“ sagði hann við Danna. „Ég get ekki náð tali af
honum, því hann dvelst í herbergi sínu allan tímann, sem ég
er hérna." „Ég held það væri bezt að við færum strax,“ sagði
Danni hugsandi. „Ef til vill gengur okkur betur í næsta kastala."
Áður en þeir félagar héldu á brott reyndi Ottó að vekja athygil
bræðranna Hróa og Álfs á málunum. Þótt þeir hlustuðu kurteis-
ir á hvað hann hafði að segia, notuðu þeir fyrsta tækifæri tii
þess að laumast i þurtu. Vonsvikinn sneri Ottó sér að Danna:
„Við förum héðan strax," sagði hann. Hestarnir eru tilbúnir
svaraði Danni. Er þeir riðu út úr kastalagarðinum, sagði Ottó:
„Ég hefði gaman af að vita, hvers vegna enginn vildi ræða
málin við mig.“ „Ég ræddi í trúnaði við einn af sveinum Valtýs,“
sagði Danni. „Fyrir um það bil viku síðan kom hingað sendi-
boði frá konunginum, þar sem hann skipaði lávörðum sínum
að halda frið við Norðmennina og láta að öllum óskum þeirra .
„Skipun frá konunginum um að láta að óskum Norðmann-
anna...“ sagði Ottó steinhissa. Svo Fáfni og félögum hans
hafði þá tekizt að afla sér stuðnings konungsins! Þannig var
Ottó í raun og veru að rísa upp gegn yfirboðara sínum. Héldi
hann málaleitunum sínum áfram gæti það leitt til þess að
konungurinn tæki Arnarkastala eignarnámi, því hann myndi
áreiðanlega telja Klæng ábyrgan gerða sonarins... „Ég skal
samt ekki gefast upp,“ hrópaði hann. „Einhverjir aðalsmenn
hljóta að vera sama ^innis og ég. Við verðum að freista
þess að telja konunginum hughvarf í sameiningu." En 1 öllum
köstulunum, sem þeir heimsóttu næstu daga, voru móttökum-
ar hinar sömu. Sendimenn konungsins höfðu verið þar á undan
þeim. „Skyldu þeir hafa heimsótt Arnarkastala," hugsaði Ottó,
er hann ákvað að snúa þangað aftur. Hin þriggja vikna píla-
grimsför hans hafði orðið algerlega árangurslaus.
Klængur fagnaði þeim vel, er þeir komu heim og dró Danna
þegar með sér á rannsóknarskrifstofuna. „Ég er búinn að gera
þýðingarmikla uppgötvun“ hvislaði hann. Ottó stóð eftir i
kastalagarðinum, súr á svip. „Hann langar ekkert að vita um
árangurinn af för minni,“ tautaði hann beizklega. Hann hitti
Ara frænda sinn inni í kastalanum, „Hafa sendimenn konungs-
ins verið hér á ferð?“ spurði hann. Ari hristi höfuðið. Ottó
sagði honum þá, hvers hann hefði orðið áskynja í ferðinni.
38
„Hvað getum við gert?“ sagði hann að lokum. Ari yppti öxlum.
„Vera þolinmóðir og verjast." Hann starði dreymandi fram
fyrir sig. „Heyrðu Ottó,“ sagði hann, „ég hef ort nokkrar visur
til Karenar. Heldurðu að það sé ekki einhver hér, sem getur
skrifað þær upp fyrir mig. Þær eru svona...“ Hann dró
djúpt andann og opnaði munninn. En hann sagði ekki neitt,
en starði undrandi á Ottó, sem skundaði á brott
falkinn