Fálkinn - 14.09.1964, Síða 14

FÁLKINN birtir nú endurminningar bresks hermanns
sem tók þátt í hernámmu. Við vitum hvaða augum
íslendingar litu hið erlenda setulið, hitt er engu
ófróðlegra að vita hvaða augum þessir framandi
stríðsmenn htu á okkur. Og við gefum Alan Boucher
orðið. Dvöl hans hér varð honum giftudrjúg,
því hér fann hann sér konu. Og siðar lauk hann
doktorsprófi í íslenzkum bókmenntum, liðsforinginn
sem hafði stjórnað loftvarnabyssum á Görðum
á Álftanesi.
Hér birtum við fyrstu greinina af þrem í greina-
flokki þeim, sem Boucher hefur ritað fyrir Fálkann
um þátttöku sína í styrjöldinni. Greinin er frum-
samin á íslenzku.
Árið 1939 var ég að ljúka við nám í enskum bókmenntum
við háskólann í Cambridge og hafði þá enga hugmynd um
hvað ég ætlaði að gera. Helzt langaði mig að gerast
rithöfundur, en námsstjórinn minn, Tillyard prófessor, hafði
bent mér á það, að hyggilegast væri að hafa ofan af sér með
öðrum hætti, áður en maður færi út í skáldskap. Mér fannst
hann hafa á réttu að standa. Faðir minn, sem hafði
kostað mig til náms, var nýlega orðinn fyrir miklu fjárhags-
legu tapi. Vist væri bezt að reyna að fá vinnu. En hvaða
framtíðaratvinnu ætti maður að velja?
Fyrir sex mánuðum síðan hafði Neville Chamberlain, for-
sætisráðherra Bretlands, horfið aftur frá Munich, með
regnhlíf og miða frá honum Hitler í hendinni.
„Það verður friður í okkar tíð,“ sagði hann þá.
En nú, sumarið 1939, leit alls ekki friðsamlega út á megin-
landinu. Hitler fannst landi sínu vera ógnað af Pólverjum
og þeir Ribbentrop og Molotov voru allt í einu orðnir
beztu vinir.
Á framtíðaratvinnu í venjulegum skilningi virðist þa lítill
kostur. Ég ákvað því að ganga í fasta herinn hans konung-
legu hátignar Georgs sjötta Englandskonungs, og fékk
skipunarbréf sem foringi í stórskotaliðinu. Fyrsta aðsetur
mitt var á Salisbury Plain, víðáttumiklu og hæðóttu svæði 1
Englandi, þar sem ég eyddi mörgum vikum 1 það að læra
á vélhjóli og að aka bíl, og þar að auki lék ég mér lítils-
14 FÁLKINN
sið. En aðalatriðið á hverjum degi var borðhaldið í
mötuneyti foringjanna, með öllum í smoking eða hátíðar- ,
einkennisbúningi, var drukkið minni konungs með
mesta hátíðarleika.
Þegar ég var búinn að læra allt þetta svolítið og var buinn
að eyðileggja einn mjólkurvagn í ökukennslunni, var ég
sendur heim í frí, til þess að hvíla mig í nokkrar vikur. Það
var nú komið fram að ágúst.
í byrjun september réðst þýzki herinn inn í Pólland, og
þann 3. september sögðu Frakkland og Bretland Þýzkalandi
stríð á hendur.
Kl. 12, þegar stríðsyfirlýsingin kom í gildi, var blásið við-
vörun á loftvarnarlúðrunum í London. Fólk þyrptist niður
í kjallara um alla borgina, og vissi enginn, við hverju
ætti að búast. Svo var blásið til merkis um að hættan væri
liðin hjá, og fólk fór aftur og hélt áfram starfi sínu þar sem
frá var horfið.
Sama daginn fékk ég skeyti frá hermálaráðuneytinu. Mer
var skipað að fara undir eins til herbúða nokkurra við
Bulford, sem er aumur staður og langt frá öllum mannlegum
þægindum. Þangað fór ég og var ekki hrifinn. í Bulford
hitti ég aðra, sem voru ekki hrifnari en ég, og við áttum
að vera félagar í nýrri hersveit með stórum loftvarnarbyssum,
en engin skotvopn höfðum við enn þá — ekki einu sinni
haglabyssu. Seinna fengum við byssurnar, en þá vantaði
flugvélar til að skjóta á. í staðinn þurftum við að láta fægja
byssurnar, þangað til þær gljáðu og æfa okkur með því
að miða á ímyndaðar flugvélar. (Það var einn hermaður hjá
mér, sem „átti“ ímyndaðan hund og fór um allt með
hann. Hann talaði oft við hundinn). Loks fengum við að
skjóta á raunverulega flugvél með raunverulegum sprengi-
kúlum. Flugvélin var áhafnarlaus, fjarstýrð, en okkur
var ekki leyft að hitta hana, því hún kostaði svo mikið.
í nóvember fórum við af stað með byssurnar okkar yfir
Ermarsund til Frakklands. Við vorum hluti af British
Expeditionary Force (bresku leiðangursliðsöflunum).
Veturinn 1939—40 var mjög kaldur í Frakklandi, en stríð-
samur var hann ekki. Þýzki herinn við landamærin hreyfðist
ekki. Franski herinn beið rólegur og öruggur bak við
Maginot-virkið mikla og vissi vel, að enginn her væri til,
sem gæti brotizt í gegnum það. Brezki herinn vaktaði 1
opinu milli virkisins og sjávarins. Hersveit mín var stödd
hjá Arras við Vimy-ásinn fræga, þar sem var barizt svo
grimmdarlega í fyrstu styrjöldinni. Þar fundust margar
leifar frá þeim bardaga — skotgrafir og gömul ryðguð vopn.
Einn liðþjálfi hjá okkur missti þumalinn, þegar gömui
háttar með fahbyssum og skipaði vakt, girtur.sverði að f^rnum
sprengja, sem hann gróf upp, sprakk í hendi hans. Uppi hjá