Fálkinn - 28.02.1966, Side 12

ÆSISPENNANDI SAGA ÚR SAFNI ALFREDS HITCHCOCKS
— Eftir byltinguna í Rúss-
landi, yfirgaf ég landið, vegna
þess að ekki var sæmandi fyrir
liðsforingja í her keisarans að
vera þar um kyrrt. Margur
aðalsmaðurinn tapaði aleigu
sinni, en ég var svo forsjáll
að koma stórum fúlgum undan
til Ameríku, svo að ég mun
aldrei þurfa að opna testofu í
Monte Carlo eða gerast leigu-
bílstjóri í París. Auðvitað hélt
ég áfram að veiða, grábirni í
Klettafjöllunum, krókódíla í
Ganges og nashyrninga í Aust-
ur Afríku. Það var einmitt í
Afríku, sem Höfða-vísundurinn
stangaði mig og ég var úr leik
í sex mánuði. Strax og ég hafði
náð mér að fullu, fór ég að
veiða jagúara við Amazonfljót-
ið, vegna þess að mér hafði
yerið tjáð, að þeir væru sér-
staklega kæn dýr. Það var ekki
yétt.
Kósakkinn stundi.
s — Þeir höfðu ekkert að gera
f veiðimann, sem hafði öll
ekilningarvit í lagi og kraft-
mikinn riffil. Ég varð fyrir
bitrum vonbrigðum. Ég lá í
tjaldi mínu eina nóttina með
skerandi höfuðverk, þegar hinn
hræðilegi sannleikur rann allt
í einu upp fyrir mér. Mér voru
farnar að leiðast villidýraveið-
ar! Og minnist þess, að veiðarn-
ar höfðu verið allt mitt líf. Ég
hef heyrt því fleygt, að banda-
rískir kaupsýslumenn falli oft-
ast nær alveg saman, þegar
þeir hætta þeirri kaupsýslu,
sem hefur verið allt þeirra líf
og tilvera.
— Jú, það er rétt, sagði
Rainsford.
Hershöfðinginn brosti:
— Ég hafði enga löngun til
að falla saman, sagði hann.
— Eitthvað varð ég til
bragðs að taka. Nú ræð ég yfir
talsverðu hugmyndaflugi herra
Rainsford og vafalaust er það
ástæðan fyrir því að ég nýt elt-
ingaleiksins.
— Ég efast ekki um það
Zaroff hershöfðingi.
— Þess vegna, hélt hershöfð-
inginn áfram:
— Þess vegna spurði ég
sjálfan mig hvers vegna villi-
dýraveiðar væru hættar að
höfða til mín. Þér eruð miklu
yngri maður en ég, herra Rains-
ford og hafið ekki stúndað veið-
ar eins lengi, en þér getið
upp á svarinu.
— Hvað var það?
— Einfaldlega þetta: Veið-
arnar voru ekki lengur það
sem maður getur kallað „jafn-
an leik“. Þær voru orðnar of
auðveldar. Ég náði ævinlega
bráð minni. Alltaf og ævinlega
og það er ekkert eins þreyt-
andi og fullkomleikinn.
Hershöfðinginn kveikti sér í
nýrri sígarettu.
— Ekkert dýr hafði mögu-
leika gegn mér lengur. Þetta
er ekki grobb, aðeins stærð-
fræðileg staðrc; nd. Dýrið hef-
ur ekkert nerra fæturna og
eðlisávísunina. Eðlisávísun er
ekki sambærileg við hæfileik-
ann til að álykta. Það var
var hræðilegt augnablik fyrir
mig, þegar ég gerði mér þetta
ljóst.
Rainsford teygði sig fram á
borðið og hlustaði með athygli
á það, sem hershöfðinginn hafði
að segja.
— Það kom yfir mig eins og
innblástur, hvað ég ætti að
gera, hélt hann áfram.
— Og hvað var það?
Hershöfðinginn brosti eins og
sá maður, sem horfzt hefur í
augu við erfiðleikana og yfir-
unnið þá:
— Ég varð að finna upp
nýja veiðibráð, sagði hann.
— Nýtt villidýr? Þér eruð
að gera að gamni yðar?
— Engan veginn, sagði hers-
höfðinginn.
— Ég geri aldrei að gamni
mínu, þegar veiðar eru annars
vegar. Ég þarfnaðist nýrrar
dýrategundar og ég fann hana.
Síðan keypti ég þessa eyju,
byggði þetta hús og hér stunda
ég veiðarnar. Eyjan hæfir til-
gangi mínum fullkomlega, hér
eru. frumskógar með flóknum
slóðum, hæðum og kviksyndi.
— En dýrið, Zaroff hers-
höfðingi?
— Ó, það sér mér fyrir hin-
um fullkomnustu veiðum, sem
um getur. Engar veiðar komast
í hálfkvisti við þær. Ég fer á
veiðar á hverjum degi og verð
aldrei leiður á því, vegna þess
að ég hef orðið mér úti um
bráð, sem stendur mér jafn-
fætis vitsmunalega séð.
Rainsford varð ringlaður á
svip.
— Ég vildi komast yfir hið
fullkomna veiðidýr, útskýrði
hershöfðinginn. — Svo spurði
ég sjálfan mig: Hverjir eru
kostir hinnar fullkomnu bráð-
ar? Og svarið var vitaskuld
hún verður að hafa til að bera
hugrekki, klókindi og umfram
allt, hún verður að vera fær
um að álykta.
— En ekkert dýr getur á-
lyktað, mótmælti Rainsford.
— Kæri vinur, sagði hers-
höfðinginn. — Ein er sú skepna
sem getur ályktað.
— En þér getið ekki átt við
. . . . , hrópaði Rainsford.
— Því ekki það?
— Ég get ekki trúað að yð-
ur sé alvara, Zaroff hershöfð-
ingi. — Þetta er ekki annað en
grátt gaman yðar.
— Því skyldi mér ekki vera
alvara? Ég er að tala um veið-
ar.
— Veiðar! Guð minn góður,
Zaroff hersöfðingi, það sem þér
eruð að tala um er morð.
Hershöfðinginn hló góðlát-