Fálkinn - 28.02.1966, Side 13

lega og virti Rainsford fyrir
sér með spurnarsvip:
— Ég neita að trúa því, að
menntaður nútímamaður eins
og þér, gangið með úreltar grill-
ur um gildi mannslífa. Vissu-
lega hlýtur reynsla yðar í stríð-
inu .... Hann þagnaði.
— Hún gerði mig ekki að
viðbjóðslegum, kaldrifjuðum
morðingja, hélt Rainsford á-
fram reiðilega.
Hershöfðinginn hristist af
hlátri.
— Hvað þér eruð einstak-
lega gamansamur. Maður á
ekki von á því nú til dags, að
rekast á ungan og menntaðan
mann, jafnvel ekki í Ameríku,
sem er haldinn svo barnalegum
og ef ég mætti svo orða það,
viktoríönskum grillum. Það er
eins og að rekast á neftóbaks-
dós í lúxusbíl. Nú jæja, vafa-
laust hafið þér átt púritanska
forfeður, eins og svo margir
ameríkanar virðast eiga. En ég
skal ábyrgjast, að þér gleymið
öllum slíkum grillum, þegar
þér farið á veiðar með mér. Þér
eigið nýja og óvenjulega
skemmtun í vændum hr. Rains-
ford.
— Ég þakka. Ég er veiðimað-
ur, en ekki morðingi.
— Hvaða, hvaða, sagði hers-
höfðinginn algerlega ósnortinn.
— Aftur þetta ósmekklega
orð. En ég held að ég geti sann-
að yður að efasemdir yðar eru
reistar á sandi.
— Nú?
— Lífið er fyrir hina sterku,
þeir eiga að njóta þess og ef
nauðsyn krefur svipta aðra því.
Hinir minnimáttar í veröldinni,
eru þar einungis hinum sterku
til skemmtunar. Ég er sterkur
og því skyldi ég ekki notfæra
mér það? Ef mig langar til að
fara á veiðar, því skyldi ég þá
ekki láta það eftir mér? Ég
veiði dreggjar mannfélagsins,
sjómenn af flækingsskipum,
Laskara, svertingja, Kínverja,
hvíta menn eðamongóla. Hrein-
ræktaður hestur, eða hundur er
meira virði en heill hópur af
þeim.
— En þeir eru menn, sagði
Rainsford og var farið að hitna
í hamsi.
— Einmitt, sagði hershöfð-
inginn. — Og það er þess vegna
sem ég notast við þá. Þeir eru
mér til ánægju. Á sinn hátt eru
þeir færir um að draga álykt-
anir og þessvegna eru þeir
hættulegir.
— En hvernig nærðu þeim
á þitt vald?
Vinstra augnalok hershöfð-
ingjans blikkaði kankvíslega:
— Þessi eyja er kölluð Skipa-
gildran, svaraði hann.
— Stundum þegar sjávarguð-
inn reiðist, sendir hann þá til
mín og stundum þegar forlögin
'Framh. á bls. 30.
FÁLKINN
13