Fálkinn - 28.02.1966, Qupperneq 25

ferjuhúsinu við Hudson River.
Við horfðum á þá taka nokkra
farþegana til meðferðar og tók-
um þá síðan fasta. Fyrirliðinn
hét „Dossy“ Doyle.
Mörgum mánuðum seinna,
þegar Doyle hafði afplánað
refsingu sína, mætti ég honum
á götunni. „Raftis,“ sagði hann,
„þú ert alveg búinn að eyði-
leggja mig. Síðan þú tókst mig
fastan hefur mér verið ómögu-
legt að fá neinn til að vinna
með mér.“
Allir leynilögreglumenn í
vasaþjófadeildinni eru þjálfað-
ir af reynslu í að koma auga á
allar óeðlilegar hreyfingar. Til
dæmis, þegar farið er upp í
fullan strætisvagn, er öllum
eðlilegast að leita þangað í
vagninn, sem rýmst er um þá.
Ef leynilögreglumaðurinn kem-
ur auga á einhvern, sem virðist
kunna bezt við sig í mestu
þrengslunum, þá vaknar strax
grunur hjá honum. Maðurinn,
sem hann er að horfa á getur
verið vasaþjófur eða haft rang-
snúnar tilhneigingar og leyni-
lögreglumaðurinn hefur ekki
af honum augun.
Ég minnist þess, er ég tók
ungan og bráðduglegan lög-
reglumann með mér til Penn-
sylvaniu stöðvarinnar, þar sem
vasaþjófar höfðu herjað mjög.
í klukkutíma vorum við aðeins
á verði. „Það er eitthvað að,“
sagði lögreglumaðurinn, „en ég
er ekki viss um hvað það er.“
Nú sagði þjálfun hans til sín.
Hann virti fyrir sér mannfjöld-
ann, ekki aðeins með augun-
um, heldur með öllum skilning-
arvitum, leitandi eftir hverri
þeirri óeðlilegu hreyfingu, sem
^æti komið honum á sporið.
Skömmu seinna sagði hann:
„Ég er alltaf að horfa á sama
fólkið. Það virðist vera að hraða
sér upp í lestina. Það hverfur,
en einir fjórir menn birtast
sífellt aftur.“ Hann benti mér
svo lítið bar á, á fjóra menn,
sem stóðu dreift. Þeir voru all-
ir vel klæddir. Farangur þeirra
var ólastanlegur. Eftir andar-
taksstund smeygðu tveir þeirra
sér samt inn í eina biðröðina.
Við gripum hnuplarann svo að
segja með hendina í vasa fórn-
arlambsins. Þeir höfðu allir
komið við sögu lögreglunnar
áður.
Við fórum fyrst að ná veru-
legum árangri í viðureigninni
við vasaþjófana, þegar ég fékk
leyfi til að fjölga í deild minni
úr tuttugu og tveimur í nærri
hundrað menn. Eins og í öll-
um öðrum deildum lögreglunn-
ar voru nýju lögreglumennirn-
ir valdir með tilliti til vask-
legrar framgöngu í starfi þeirra
sem götulögreglumenn. Einu
skilyrðin, sem við settum voru
þau, að menn okkar væru á
engan hátt óvenjulegir í útliti,
— til þess að bæri ekki á þeim
neins staðar. Síðan var það
okkar að ákveða, hvort starfið
hæfði þeim Vel eða illa. í þessu
starfi eru mörg leiðindaverk,
eins og að ferðast með neðan-
jarðarjárnbrautunum um mesta
annatímann og sumir menn
þreytast fljótt á því. Þeir eru
færðir milli deilda án þess að
lækka þá í tign. Til þess að
nýir menn vendust starfinu
sem fljótast, sendi ég þá út
af örkinni hvern um sig með
vönum manni og unnu þeir
saman í mánuð. Síðan var skipt
um þar til allir höfðu starfað
með öllum þjálfuðu mönnun-
um. Þetta tók fjörutíu og fjórar
vikur og á þeim tíma lét ég
þá ganga undir hvert munnlega
prófið eftir annað.
Enn var það eitt, sem deild
mína vantaði tilfinnanlega —
konur. í vefnaðarvöruverzlun-
um, þar sem kvenþjófar stálu
fyrir hundruð þúsunda dala á
ári hverju, var leynilögreglu-
mönnunum vandi á höndum. Á
sama augnabliki og kvenþjófur
varð var við einn karlmann í
kvennaþröng við búðarborð,
varð hún tortryggin og hafði
sig á burt. Því hafði ég verið
að heimta lögreglukonur til
min árum saman. Að lokum
fékk ég þær, fyrst fjórar, síðar
tólf. Þær svifu inn í verzlanirn-
ar eins og hefndarenglar og
á einu ári minnkuðu þjófnað-
irnir um helming.
En það sem reið baggamun-
inn í herferð okkar gegn vasa-
þjófunum, voru ný fylkislög.
Áður en þau voru samþykkt,
gátum við ekkert annað að
gert ef við gripum vasaþjófa í
að reka sig utan í mann, sem
hann ætlaði að stela af, en að
saka hann um óspektir á al-
mannafæri. Fyrir það fékk
hann aðeins fimm eða tíu dala
sekt. Eftir nýju lögunum mátt-
um við taka alla vasaþjófa
fasta, sem við sæjum rangl-
andi um í mannþyrpingum eða
væru að hrinda fólki til, og
dómarinn gat dæmt þá í allt
að tveggja ára fangelsi.
Á einu ári fjölgaði handtök-
um um helming, síðan þreföld-
uðust þær. Brátt handtókum
við á annað þúsund vasaþjófa
árlega, þar af fóru mörg hundr-
uð í fangelsi og önnur hundruð
voru rekin úr borginni. Við
höfðum að lokum stemmt stigu
við þessum hvimleiða atvinnu-
vegi, sem áður var stundaður
af 24 af hverjum 25 glæpa-
mönnum borgarinnar.
Vitanlega er lögreglan og
dómstólarnir ekki eina virka
vopnið gegn vasaþjófnuðum.
Allir geta háð sína einkastyrj-
öld gegn þeim, með því að
fylgja fáeinum einföldum regl-
um. Fyrir karlmenn eru regl-
urnar þessar:
1. Berið aldrei seðlaveskið í
öðrum vasa, en brjóstvasa
innan á jakkanum
2. Hafið nægilega smámynt
í vösum til þess að þurfa ekki
að taka fram seðlaveskið í
mannþröng.
3. Ef rekist er á yður í mann-
þröng, þá gangið ekki út frá
því sem gefnu að það sé tilvilj-
un. Ef yður er hrint af ein-
hverjum, sem þykist vera að
flýta sér út úr rangri lest, eða
sjáið mann vera að reyna að
draga að sér athygli vegfar-
enda, þá getur eins vel verið
Tveir kunningjar fóru
saman á álkuveiðar. Það var
kalt um morguninn og annar
hafði með sér kaffi á hita-
brúsa, en hinn var með
brennivínsflösku.
Þegar þeir höfðu setið í
bátnum í nokkra klukku-
tíma kom loksins ein álka í
skotfæri. Kaffiflöskumaður-
inn skaut og hitti ekki. Nú
fannst hinum hann verða að
reyna, og stakk hálftómri
flöskunni undir þóftuna og
hleypti af. Álkan steyptist.
— Þetta getur maður nú
kallað að hitta, sagði kaffi-
maðurinn.
— Það er ekki orð á því
hafandi, sagði hinn. —
Þegar maður miðar á heilan
fuglahóp væri það klaufska
að hitta ekki einhvern
þeirra.
að hann sé að skapa þjófnum
tækifæri til að komast að vasa
yðar.
4. Skiljið aldrei veskið eftir
í jakkavasa yðar ef þér farið
úr honum í rakarastofu. knatt-
borðsstofu eða öðrum almenn-
um stöðum. Hann er upplögð
veiði fyrir vasaþjófa.
Fyrir konur eru þessar regl-
ur:
1. Haldið á handtöskunni í
vinstri hendi og haldið hend-
inni um opið á henni. Hand-
töskur, sem hanga á handleggn-
um eða öxlinni eru auðveld
bráð.
2. Leggið ekki handtöskuna
frá yður inni í verzlun eða
neinum öðrum almennum stað.
3. Hafið töskuna í huganum.
Verið tortryggin gagnvart fólki,
sem hrindir eða rekst utan í
yður. Það geta verið töskuþjóf-
ar, sem eru að reyna að dreifa
athygli yðar eða komast að því
hvar þér geymið peningana.
Vasaþjófar hafa « íína stéttaskiptingu. Neðstir standa þeir
( sem stela aðeins af sofandi drykkjumönnum
FALKINN
25