Fálkinn - 28.02.1966, Side 28

RÓMANTÍSK AIJTÍMASAGA
FKÁ HERRAGAKÐl í DÖLUM
Í SVÍÞJÖÐ
Það var Ijós í herbergi Mari-
anne, þegar Ulf kom aftur frá
verksmiðjunum niðri við vatnið.
Hún hafði dregið gluggatjöldin
fyrir, en glugginn út að garð-
flötinni stóð opinn. Lá húp og
las, eða var hún eitthvað að
sýsla fyrir sjálfa sig? Hann
langaði til að ganga þangað og
kalla nafn hennar lágt og var-
lega til að henjsi yrði ekki hverft
við. Hún my«di draga glugga
tjöldin frá og halla sér út um
gluggann. Þá gæti hann séð með
vissu, hvernig augu hennar væru
á litinn. . í rökkrinu.
Nei, hvaða hugarórar voru
þetta! Án þess að taka augun
af iitla, bjarta ferhyrningnum á
vegg álmunnar, gekk hann inn
í aðalhúsið. Louise átti að
minnsta kosti þá háttvísi, að
bjóða sig ekki aftur. Ef til vili
hafði hún einnig orðið óttaslegin
og séð sem var, að þau hefðu
sýnt of mikið fyrirhyggjuleysi
áður, hugsaði hann.
FIMMTI KAFLI.
Þegar Jansson kom aftur tii
skrifstofunnar nokkrum dögum
seinna, vannst Ulf loks tími tii
að athuga launalistana. Þeir
voru enn í skjalatöskunni. Eigin-
lega var það ófyrirgefanlegt
kæruleysi af honum að .gleyma
að læsa þá inni í peningaskápn-
um, hugsaði hann. Þeir voru
kvittaðir og höfðu þar af leið-
andi mikið peningagildi. Ef þeir
hefðu til dæmis brunnið, gat
hver einasti verkamaður kraf-
izt launanna á ný! Vitanlega
voru varla neinar líkur til þess
að þeir myndu gera það — en
þrátt fyrir allt...
Hann kveikti í pípunni, tók
iistana upp úr töskunni og byrj-
aði að raða þeim. Listana frá
sögunarmyllunni lagði hann sér
og listana yfir starfsmenn tré
smíðaverkstæðisins sér. 1 þriðja
bunkanum lagði hann lista yfir
þá, sem unnu á setrinu, þá sem
unnu að timburflutningum og að
síðustu einn lista frá steinnám
unni. Þrír listar frá hverri verk
smiðju og þrir að auki. Það
gerði níu lista. En fyrir framan
sig hafði hann aðeins sjö. Hvar
í fjáranum voru hinir tveir?
Hann stakk hendinni niður i
skjalatöskuna og leitaði í ölium
hóifunum. Beygði sig niður og
leit á gólfið, ef einhver pappír
skyldi hafa runnið niður án þess
að hann tæki eftir því. En þeir
fundust hvergi. Hann studdi
fingrinum á bjöliuhnappinn og
hringdi. Augnabliki síðar stóð
Marianne í dyrunum.
— Sástu ekki um, að við hefð-
um alla listana með okkur frá
verkstæðisskrifstofunni um dag-
inn? spurði hann.
— Jú, ég lagði þá í skjala-
töskuna, svaraði Marianne.
Hvers vegna spyrðu?
— Það vantar tvo.
— Það er ómögulegt. Það var
alls ekkert á borðinu, þegar við
fórum þaðan,
— Nei, mig minnir einnig, að
borðið hafi verið autt, sagði Ulf
hugsi. En þú hlýtur að hafa
misst tvo einhvers staðar.
— Hvernig hefði ég átt að
gera það? Ég tróð þeim i skjala
töskuna áður en ég stóð upp frá
borðinu og síðan lagði ég hana
í aftursætið á bílnum, þegar við
ókum af stað til steinnámunnar.
Andlit Ulfs tók svipbreyting-
um. Hún sá, að hann mundi
einnig...
— Gott og vel, en hvar eru
þeir þá? spurði hann skyndilega
óþolinmóður. Þú ert sú eina,
sem hefur haft þá undir hönd-
um.
Hann blaðaði í listunum á
borðinu og forðaðist að líta á
hana.
— Ég get farið og leitað í
verkstæðisskrifstofunni aftur,
sagði Marianne.
— Já, gerðu það. Ég vona að
þú finnir þá.
Það hljómaði eins og hóturi.
Hann renndi fingrunum gegnum
hárið. Smámunasemi Louise vap
sannarlega betri en þetta hirðu-
leysi, hugsaði hann gramur.
Marianne lokaði hljóðlega á
eftir sér hurðinni. Hvað i ósköp-
unum gat hafa orðið af listun-
um? Hún hljóp niður veginn að
vatninu og inn í litla skrifstofu-
klefann, þar sem þau Ulf höfðú
setið með þúsundir króna milli
sín í ótal smáum launaumslög-
um. Borðið var vitanlega autt.
Hún leitaði í skúffunum og
skimaði um gólfið undir borð-
um og stólum. Að lokum stóð
hún kyrr_ á miðju gólfinu og
hrukkaði ennið. Hún var hand-
viss um, að hún hafði troðið öllu
saman niður í skjalatösku Ulfs,
enda gat ekki hjá því farið að
hún yrði þess vör, ef tvær tví-
brotnar fólíon arkir hefðu orðið
eftir á borðinu.
Síðan höfðu þau ekið upp að
steinnámunni. Ulf hafði kysst
hana — heitt og af ástríðu — í
augnabliks...
... þakklæti fyrir að ég aftr-
aði honum frá að hrapa til bana,
hélt hún áfram hugrenningum
sínum. Ekkert annað! Mundu
það!
En lijarta hennar barðist eins
og það vildi gera visvitandi upp-
reisn móti skynseminni. Hún
elskaði Ulf: Það var tilgangs-
laust að bera á móti því lengur.
Tilfinningar hennar til Hákons
höfðu aðeins verið stundarhrifn-
ing. Þá hafði hún verið of ung
til að skilja hvað það þýddi að
elska, en síðustu tvö árin hafði
hún þroskast — ört og sársauka-
fullt. — Og hún hafði verið ólýs-
ánlega einmana. Einmanaieik-
inn varð aðeins afborinn, meðan
ekkert var til að þrá.
Marianne var kalt. Húðin á
örmum hennar kipraðist saman.
Það var ónotalegt inni á skrif-
stofunni. Hún fór út, læsti á
eftir sér og hengdi lykilinn á
nagla í dyrastafnum. Golan virt-
ist köld, enda þótt sólin væri
hátt á lofti. Hún varð að fara
uppeftir aftur og segja Ulf frá
því, að listarnir fyndust ekki
heldur hér.
í smiðjudyrunum stóð Tolv-
4
28 FÁLKINN