Fálkinn - 28.02.1966, Page 29

mans Olof, lítill og lotinn og
pirði á hana því auganu, sem
sýnilegt var. Hitt var eins og
venjulega hulið af loðinni auga-
brúninni.
— Hún er úti að ganga sér til
skemmtunar, tautaði hann.
— Nei, þvert á móti, svaraði
Marianne og af ómótstœðilegri
þörf eftir að trúa einhverjum
fyrir kveljandi áhyggjum sinum,
sagði hún honum frá erindi sínu
til verksmiðjunnar. Ef gamli
smiðurinn gæti nú bent henni á,
hvar listarnir væru niðurkomn-
ir. Hann hafði orð á sér fyrir að
vera skyggn.
Tolvmans Olof kom höktandi
fram til hennar, hóf kubbslegan,
svartan vísifingurinn á loft og
hristi hann rétt við nefið á henni.
— Huldan er henni óvinveitt,
svo hún kemur til með að missa
fleira en þessa pappira, sagði
hann og spýtti mórauðu í fagur-
legum boga. Hann var á ein-
hvern hátt ógnvekjandi. Hún
varð að leggja hart að sér til
að hörfa ekki undan.
— Hvað á Tolvmans Olof við
með þvi? spurði hún.
— Það er skógarhuldan, sem
hefur lagt þetta á hana. Það er
betra að'koma sér vel við huld-
una, því annars fer illa, tísti
hann. Svo hún skal fara varlega.
— Það skal ég gera. Þakka
þér fyrir aðvörunina, sagði Mari-
anne alvarleg. Hún fann á sér,
að hún mátti ekki með nokkru
móti láta sér stökkva bros,
meðan hann horfði á hana, og
þegar hún var komin úr sjón-
máli, var henni horfin öll löngun
til að hlæja. Vitanlega hlaut
gamli maðurinn að vera meir
en lítið ruglaður! Samt var hún
fegin að hafa hitt hann. Hún
fann af einhverri óljósri eðlis-
ávísun, að þessum gamla huldu-
karli í smiðjunni var vel til henn-
ar. Ætti hún ef til vill að fara
hiður til þorpsins eitthvert
kvöldið og heimsækja hann?
Hún gæti haldið leiðar sinnar,
ef svo færi, að henni yrði ekki
Vel tekið.
1 Þegar Marianne kom upp að
setrinu aftur, ók stór bifreið,
með amerísku númeri inn í húsa-
garðinn og nam staðar við skrif-
stofuálmuna. Út úr bifreiðinni
vatt sér hár og renglulegur máð-
ur með dökkskolleitt hár, og
andlitið allt, nærri upp að aug-
um, vaxið stuttklipptu skeggi.
Marianne snarstanzaði. Það var
eitthvað við slánalegar hreyf-
ingar hans sem kom henni kunn-
uglega fyrir. Gat þetta verið
maðurinn, sem ekið hafði biln-
um forðum? Hafði hann látið
sér vaxa skegg, til þess að hann
yrði ekki þekktur? Hann stóð
og sneri við henni baki k>g dáð-
ist að hinum fögru, stilhreinu
byggingum herragarðsins. Svo
sneri hann sér við.
— Getur ungfrúin sagt mér..
byrjaði hann, en rak síðan í
vörðurnar. Á andliti hans gat að
líta ótal svipbreytingar — allt
frá falslausri undrun til djúprar
blygðunar.
Þetta var Hákon Magnússon.
Marianne gat hvorki hreyft
legg né lið. Hákon ... Hún hafði
frétt að hann væri erlendis.
Hvernig gat hann þá allt I einu
skotið upp kollinum hér? Var
hann kominn til að fletta ofan
af henni? Gera uppskátt, hver
hún væri? Hana langaði mest
til að hrópa til hans, að hypja
sig burt, hverfa. Malingsfors var
hennar griðastaður. Hann færði
henni aftur alla martröðina frá
árunum áður: ákærur, baráttu
hennar fyrir að sanna sakleysi
sitt.
Minningarnar skullu á henni
eins og freyðandi foss. En i
sama mund skeði nokkuð annað:
eitthvað innra með henni vakn-
aði til vitundar þessi augnablik,
sem hún stóð og einblindi á
Hákon. f undirvitund hennar var
minningin, enn óljós og ógreini-
leg, formlaus eins og skuggi.
Hún reyndi af öllum mætti að
grafa hana upp á yfirborðið. Það
var eitthvað, sem hún átti að
kannast við. Ef til vill eitthvert
orðasamband — eða hluti af því.
Eða einhver ofsjón frá sjúkra-
húslegunni? Var það eitthvað,
sem hún gat byggt á ... vonaðist
eftir?
Hákon kom til hennar með út-
rétta hendi.
— Marianne! Ert þetta raun-
verulega þú? Hvernig stendur
á þvi, að þú ert hérna? spurði
hann.
— Ég vinn hérna á skrifstof-
unni, svaraði hún. En hvernig
getur þú verið hér? Ég hélt þú
værir erlendis.
— Ég fékk reyndar stöðu í
Ameríku fyrir einum tveim ár-
um, sagði hann með nokkrum
herkjum. — Mjög góða stöðu ef
satt skal segja. Ég er aðeins
heima í sumarleyfi.
Hann hafði þá ekki verið með
neinar vangaveltur en flýtt sér
að leggja hálfan hnöttinn milli
sín og „ökuníðingsins". Mari-
anne fékk kökk í hálsinn. Það
var andstyggilegt! En Hákon
var ekki sá eini, sem hafði hald-
ið sér í „hæfilegri fjarlægð" eins
og það var svo hæversklega orð-
að. Hún hataði það orðatiltæki.
Það höfðu allir forðast hana eins
og pestina. Þögnin var orðin
óþægileg. Hún var þrungin svo
mörgu, sem aldrei myndi verða
sagt.
— Hvernig liður þér? spurði
hann.
— Ágætlega, þakka þér fyrir,
sagði hún og hnykkti til höíð-
inu. Þessi litla, þrjózkulega
hreyfing snart hann djúpt. í
stað þess að leyna, lýsti hún von-
brigðum hennar yfir því, að
hann skyldi hafa lagt á flótta
þegar hún þurfti hans mest við.
— Veistu, að þú ert orðin fjári
falleg síðan ég sá þig síðast?
sagði hann. Þú varst lagleg þá ..
en það er eitthvað sérstakt við
þig núna. Það munaði engu að
ég þekkti þig ekki aftur.
Það hefði nú varla verið eðli-
legt, ef hún hefði ekkert breytzt.
Falleg, já! Ætlaði hann að friða
samvizku sína með því að slá
henni gullhamra? Ef hann hafði
þá einhverja samvizku ...
— Ég átti sannarlega bágt
með að þekkja þig líka, sagði
hún. Líklega er það skeggið.
— Er það ekki snoturt? spurði
Hákon og létti sýnilega yfir að
hafa fengið hlutlaust umræðu-
efni.
— Nei, það finnst mér ekki.
Þú litur út eins og ... gærusokk-
ur.
Hákon fór að hlæja. — Þetta
er þó það alversta, sem ég hef
heyrt. En ég ætla að láta þig
vita það, að eftir að ég lét mér
vaxa skegg fór fólk þarna fyrir
handan að kalla mig „Sir“. Og
það líkar mér prýðilega, svo ég
hef ekki í hyggju að raka mig.
Lítið bros var að myndast í
öðru munnvikinu á Marianne.
Hákoni var farið að liða illa
undan augnatilliti hennar.
— Hvers vegna ertu hingað
kominn? spurði hún fyrirvara-
laust.
— Ég ætlaði að heimsækja
Ulf Stigman meðan ég væri á
landinu, svaraði Hákon. Við vor-
um saman á Lundsberg og
seinna höfðum við talsvert sam-
band, þegar hann las við Skóg-
ræktardeildina og ég við Tækni-
deildina.
— Þú hefur þá ekki komið
hingað til þess að segja honum
að ég hafi verið dæmd fyrir
ökumorð, sem ég reyndar er
saklaus af, þótt ég fái líklega
aldrei nokkurn mann til að trúa
því.
— Hvernig geturðu ímyndað
þér annað eins? Hákon varð
dimmrauður í framan undir
skegginu. Það kemur mér lík-
lega lítið við, hvað Ulf Stigman
veit eða veit ekki.
— Já, það kemur þér ekkert
við.
Hún hefði kannski átt að
þakka honum fyrir, að hann ætl-
aði ekki að ljóstra upp um hana?
Hún yppti öxlum. Eitthvað mátti
hann bæta fyrir að hafa stung-
ið af og falið sig eins og hrædd
kanina. Hvað myndi Ulf hafa
gert í hans sporum?
Hún hélt þá enn fast við þessa
óráðskenndu sögu sina um, að
ókunnur maður hefði ekið bíln-
um. Hákon var furðu lostinn yfir
einþykkni hennar. Það hefði ver-
ið betra ef hún hefði játað. Hin
þrákelknislega neitun hennar
hafði vakið allt að þvi hærri
reiðiöldur en sjálf ákeyrzlan. Ef
hún hefði fallið saman og grátið,
sýnt örvílnun yfir að hafa orðið
manni að bana, þá hefði bæði
hann og margir aðrir getað skil-
ið hana. Ef til vill hefðu þeir
jafnvel fyrirgefið henni. En
harka hennar og tilfinningaleysi
hafði komið öllum í uppnám ...
og gert hann sjálfan utan við
sig af örvæntingu.
Hún hafði fengið mildan dóm.
Alltof mildan að flestra áliti.
Það var fært fram henni til af-
sökunar, að hún hefði verið
undir áhrifum deyfingar, sem
tannlæknirinn hefði gefið henni.
Hún hafði látið það uppi, að
henni hefði verið illt, jafnve
áður en hún settist inn í bílinn.
Gat hugsast, að hún hefði verið
svo rykuð, að hún hefði séð of-
sjónir? hugsaði hún allt í einu.
Svo var að sjá, sem hún tryði
sjálf algerlega þessari sögu um
ókunna manninn! Hann hafði
gengið út frá þvi sem gefnu,
að hún hefði skrökvað til þess
að reyna að losna undan hinni
ægilegu ábyrgð. Var það þessi
sannfæring um eigið sakleysi,
sem logaði í sál hennar og olli
þessu breytta útliti? Hann gat
ómögulega fordæmt hana leng-
ur.
Marianne gekk á undan hon-
um inn í hægri álmuna.
— Þarna inni er skrifstofa
Stigmans veiðistjóra, sagði hún
og benti á dyrnar. Hákon barði
og gekk innfyrir.
— Halló, gamli skröggur! æpti
hann. Glad to see you!
Marianne heyrði skarkið í
stól Ulfs, þegar hann skaut hon-
um aftur fyrir sig og stóð upp.
Framh. á bls. 37.
HON HAFÐI VERIÐ DÆMD SAKLAUS FYRIR AÐ HAFA ORÐIÐ MANNSBANI — MUNDI HÚN NOKK-
URN TlMA FINNA HINN ÓÞEKKTA MANN SEM RAUNVERULEGA VAR VALDUR AÐ SLYSINU? EÐA
ÁTTU SKIJGGAR HINS LIÐNA AÐ VALDA ÞVÍ AÐ HÚN FENGI ALDREI MANNINN SEM HÚN ELSKAÐI?
FALKINN
29