Fálkinn - 28.02.1966, Qupperneq 35

urinn var á leiðinni til að leika
sér að músinni.
Zaroff hershöfðingi fylgdi
slóðinni með nákvæmni blóð-
hundsins. Ekkert fór framhjá
þessum leitandi svörtu augum,
ekkert brotið grasstrá, enginn
beygður teinuri'gur, ekkert far,
hve óljóst sem það var, í mos-
anum. Kósakkinn einbeitti sér
svo að slóðinni, að hann var
kominn að gildrunni, semRains-
ford hafði útbúið áður en hann
varð hennar var. Fótur hans
snerti bogann, sem verkaði sem
gikkur. Jafnvel þegar hann
snerti bogann, fann hershöfð-
inginn á sér hættuna, sem hann
var í og stökk til baka með
snerpu mannapans. En hann
var ekki alveg nógu snöggur,
því að dauða tréð, sem var ná-
kvæmlega skorðað við skurðinn
í lifandi trénu, féll niður og
straukst við öxlina á hershöfð-
ingjanum um leið og það skall
á jörðinni. Vegna varkárni sinn-
ar komst hann hjá, að knosast
undir því. Hann riðaði við, en
féll ekki, né heldur missti hann
skammbyssuna úr hendinni.
Þarna stóð hann og nuddaði
auma öxlina og enn greip ótt-
inn heljartökum um hjarta
Rainsfords, þegar hann heyrði
stríðnislegan hlátur hershöfð-
ingjans.
— Rainsford, kallaði hers-
höfðinginn, — ef þér eruð í kall-
færi við mig, eins og ég geri
ráð fyrir að þér séuð, leyfið
mér þá að óska yður til ham-
ingju. Þeir eru ekki margir,
sem kunna að búa til malayiska
mannagildru. Til allrar ham-
ingju fyrir sjálfan mig, hef ég
einnig stundað veiðar á Mal-
akkaskaga. Þér eruð að verða
girnilegur til fróðleiks Rains-
ford. Nú fer ég heim og læt
búa um sár mitt, það er mjög
lítilfjörlegt. En ég kem aftur,
sannið þér til. Ég kem aftur.
Nuddandi særða öxlina snéri
hershöfðinginn til baka og
Rainsford lagði enn á flótta. í
þetta sinn var það flótti, ör-
væntingarfullur, vonlaus flótti,
sem rak hann áfram í nokkrar
klukkustundir. Húmið lagðist
yfir, síðan myrkrið og enn hélt
hann áfram. Jörðin varð mýkri
undir mokkasínunum, gróður-
inn varð rakari og skordýrin
bitu hann grimmdarlega. Svo,
þegar hann steig fram sökk
fótur hans í kviksyndið. Hann
reyndi að draga hann til baka,
en drullan saug hann að sér,
eins og hún væri risavaxin
blóðsuga. Með örvæntingarafli
tókst honum að rífa sig lausan.
Nú vissi hann hvar hann var.
Dauðakviksyndið og sandbleyt-
an þar.
Hendur hans voru krepptar,
eins og taugar hans væru eitt-
hvað áþreifanlegt, sem einhver
í myrkrinu væri að reyna að
taka af honum. Mýkt jarðar-
innar hafði gefið honum hug-
mynd. Hann gekk nokkur skref
frá kviksyndinu og ein« og ein-
hver stórvaxinn, forsögulegur
bjór, fór hann að grafa.
Rainsford hafði grafið sig
niður í Frakklandi, þegar lífið
lék á því hvort hann varð sek-
úndunni fyrr eða seinni til.
Honum fannst eins og það
hefði verið skemmtileg afþrey-
ing miðað við þann gröft, sem
hann nú var að framkvæma.
Holan varð dýpri og dýpri og
þegar hún náði honum upp fyr-
ir axlir klöngraðist hann upp
úr henni og tíndi saman nokkra
unga teinunga, sem hann yddi
á hvassan odd. Teinungunum
stakk hann í botninn á gryfj-
unni. Síðan kraup hann, renn-
votur af svita og lerkaður af
þreytu, á bak við tré, sem hafði
klofnað af eldingu.
Hann vissi að ofsækjandi
hans var á leiðinni. Hannheyrði
dauft fótatakið á mjúkri jörð-
Ef vatnsleiðslan bilar í húsi yðar má telja víst aS af því Ieiði tjón, er
hæglega getur nuniiff tugum þúsunda.
Gegn þessu er unnt aff tryggja meff VATNSSKAÐATRYGGINGU HÚSEIGNA,
en hún tekur til tjóna, sem verffa á húseigninni af völdum skemmda effa
bilana á vatnsleiffslum og óffrum tækjum innanhúss.
Iðgjaldið er reiknaff af brunabótamati, eins og þaff er á hverjum tíma,
ein króna af hverju þúsundi.
Ekki eru teknar til tryggingar einstakar fbúðir, heldur affeins heilar hús-
eignir.
Vátrygging þessi er því miffur ekki nægiiega aigeng meffal húseigenda.
Vér veitum yffur allar nánari upplýsingar.
Hringiff til vor og fáiff tryggingu á húseign yffar nú þegar. Simi 11700.
S JOVATRYGGINGARFtLAG ISLANDS HF.
FÁLKINN 35