Fálkinn - 23.05.1966, Blaðsíða 34

öskuvondur. „Og hver eruð
þér?“
„Rólegur, góðurinn," sagði
hinn glottandi. „Engin nöfn, þá
er einskis að iðrast seinna. Þú
getur kallað mig Arthur, ef þú
vilt. Það gera það svo margir.
Þú ert herra Carey, ekki satt?“
„Það var þá líka spurningin!"
sagði George og gaut augunum
illskulega á skilríki sín, sem
lágu á víð og dreif um rúmið.
„Æi — já, þetta þykir mér
reglulega leiðinlegt, herra Carey.
Ég hafði ásett mér að taka til,
áður en þú kæmir. En mér
vannst aðeins tími til að líta á
þau. Vitanlega hef ég ekki tekið
neitt.“
„Vitanlega ekki. Ég læt ekki
peninga mína liggja á lausu í
herbergjum.“
„Þetta var nú annars illgirnis-
lega sagt,“ sagði hinn glaðlega.
„Þú ert anzi tannhvass, ha?“
„Ja, ef það eru ekki pening-
ar, til hvers eruð þér þá kom-
inn?“
„Eiga tal við þig, smáspjall,
herra Carey, það er allt og
sumt.“
„Eruð þér vanur að taka með
yður byssu í heimsóknir?"
Gesturinn leit á hann særður
á svip.
„Heyrðu mig nú góðurinn,
hvernig átti ég að vita, að þú
myndir taka sönsum? Ókunnur
maður í herberginu — hvað nú
ef þú hefðir farið að öskra og
fleygja húsgögnunum um allt?
Ég var tilneyddur að gera mín-
ar varúðarráðstafanir.“
„Þér hefðuð getað spurt eftir
mér niðri." Hinn brosti gleið-
gosalega.
„Já, það var svei mér alveg
rétt! Það hafði mér alls ekki
dottið í hug! Hnei — þú ert
víst ekki vel kunnugur í þessu
heimshorni, herra Carey!“ Rödd
hans fékk skyndilega á sig við-
skiptabrag. „Nú skal ég segja
þér hvað ég ætla að gera. Þú
lofar að kalla ekki á hjálp, og
þá skal ég fela hólkinn. Ókey?“
„Allt í lagi. En mér þætti
samt ekkert að því að vita, hvað
þér eruð að gera hér.“
„En ég var að segja þér það.
Ég ætla að spjalla svolítið við
þig í trúnaði. Það er allt og
sumt.“
„Um hvað?“
„Það skal ég segja þér.“ Art-
hur stakk byssunni á sig og
dró upp pakka af grískum sígar-
ettum. Hann bauð George eina.
„Reykja, herra Carey?“
George tók fram sínar eigin.
„Nei, þakka yður fyrir, ég ætla
að halda mér við þessar.“
„Chesterfields, ha? Það er nú
orðið æði langt síðan. Er þér
sama þó ég fái mér eina?“
„Gjörið svo vel.“
„Takk.“ Hann hélt áfram að
leika hinn hugulsama gestgjafa
og kveikti í fyrir George. Síð-
an bar hann eld að sinni eigin
sígarettu og sogaði reykinn á-
fergjulega í sig. „Dásamlegt tó-
bak,“ sagði hann. „Dýrðlegt."
George settist á rúmbríkina.
„Heyrið mig nú,“ sagði hann ó-
þolinmóður. „Hvað er eiginlega
á seyði? Þér brjótizt inn á her-
bergi mitt, rótið í viðskipta-
skjölum mínum, ógnið mér með
byssu og nú segið þér, að við
eigum að spjalla saman í trún-
aði. Allt í lagi, spjöllum þá!
Og hvað svo?“
„Hefurðu nokkuð á móti því
að ég setjist, herra Carey?“
„Gerið eins og yður þóknast,
en í guðanna bænum reynum
að komast að efninu!“
„All right, all right, dragðu
nú andann!“ Arthur settist var-
lega á stólbrún. „Þetta er trún-
aðarmál, herra Carey, ef þú
skilur við hvað ég á.“
„Já, já, látið það nú koma.“
„Ég vildi sízt af öllu að það
færi lengra," hélt hinn enn á-
fram.
„Mér er að verða það ljóst.“
„Jæja þá,“ — hann ræskti sig
— „mér hefur verið sagt af
vissum aðilum," sagði hann var-
færnislega, „að þú hafir fengizt
við vissar rannsóknir leynilegs
eðlis hér í bænum.“
„Já.“
„Síðdegis í dag áttir þú á-
kveðið samtal við ákveðna konu,
sem við þekkjum báðir með
nafni.“
„Já, og hvað með það?“
„Rólegur, rólegur, herra Carey
. . . fyrirspurnir þínar vörðuðu
tiltekinn þýzkan liðþjálfa,
Schirmer að nafni. Er það rétt?“
„Það er rétt.“
„Er þér sama þótt þú segir
mér, hvers vegna þú ert að
spyrja eftir honum, herra Ca-
rey?“
„Ef þér segið mér fyrst, hvers
vegna þér viljið vita það, þá
gæti hugsazt að ég segði yður
það.“
Arthur velti fyrir sér svarinu
um stund. „Og til þess að gera
allt saman einfaldara, Arthur,
ætla ég að láta yður vita það, að
jafnvel þótt ég sé amerískur lög-
fræðingur þá skil ég mætavel
venjulega ensku. Því þá ekki að
sleppa öllu gríninu og reyna að
komast að efninu?“
Arthur hleypti brúnum hugsi
og horfði á hann með áhyggju-
svip.
tt
„Jú, sérðu til, þetta er trúnað-
armál og þar stendur hnifurinn
í kúnni, herra Carey.“
„Því hafið þér skýrt mér frá
nokkrum sinnum. En ef það er
svo mikið trúnaðarmál, að þér
getið ekki talað um það, þá er
varla um annað að gera fyrir
yður en að fara heim og láta mig
hafa svefnfrið, er það?“
„Vertu nú ekki að þessu, herra
Carey. Ég geri mitt ýtrasta. Setj-
um nú svo, að þú segðir mér
hvað það er, sem þú vilt vita,
svo ég gæti sagt það vissum
mönnum, sem ef til vill gætu
hjálpað þér.“
„Hvaða mönnum?“
„Mönnum, sem geta gefið upp-
lýsingar."
„Selt upplýsingar, eigið þér
við?“
„Ég sagði gefið . . George
virti hann fyrir sér hugsandi. Svo
brosti hann.
„Gott og vel, Arthur, þá segj-
um við það . . . Sjáðu til, þessi
Schirmer, sem ég er að spyrjast
fyrir um, var erfingi að allhárri
fjárhæð, sem fjarskyldur ættingi
hans í Ameríku lét eftir sig. Það
var tilkynnt, að hans væri sakn-
að. í rauninni kom ég hingað til
þess að fá lát hans staðfest, en
ég vildi einnig komast að því,
hvort hann hefði átt börn. Það
er allt og sumt. í dag komst ég
að því, að hann er dáinn.“
„Hjá madame Vassiotis?”
„Já. Og nú er ég á leið heim.“
„Einmitt það . . .“ Arthur
hugsaði af öllum kröftum. „Eru
þetta miklir peningar?“
„Nóg til þess að gera það ó-
maksins vert fyrir mig að ferðast
hingað."
„Og litla frökenin, sem þú hef-
ur með þér?“
„Þú átt við ungfrú Kolin? Hún
er túlkur minn.“
„Jæja já.“ Arthur tók ákvörð-
un. „ímyndum okkur nú, að fleiri
upplýsingar væri að fá um þenn-
an Þjóðverja. Gæti það freistað
þín til að vera nokkra daga í
viðbót?“
„Það veltur á upplýsingunum."
„Ja, ég á við, að hann hafi átt
konu og börn — þá ættu þau að
erfa peningana, er það ekki?“
„Atti hann konu og börn?“
„Ég sagði ekki að hann ætti
það, og ég segi ekki heldur að
hann hafi ekki átt það. En við
skulum'setja sem svo .
„Ef gildar og órækar sannan-
ir eru fyrir hendi, þá verð ég
auðvitað kyrr. En ég fresta ekki
burtför minni einungis til þess
áð hlusta á einhver ósköp af ó-
staðfestum orðrómi og ég borga
engum eitt einásta cent.“
„Er nokkur að fara fram á
það?“
„Ekki enn.“
„Þú ert skrambi tortrygginn
náungi, ha?“
„Já.“
Arthur kinkaði kolli þungur á
brún. „Það er víst varla hægt að
lá þér það. Þetta eru sumt bölv-
aðir ræningjar á þessum slóðum.
Heyrðu, ef ég gef þér drengskap-
arloforð mitt fyrir því að það
muni borga sig fyrir þig að vera
nokkra daga í viðbót, myndirðu
þá gera það?“
„Það er ekkert smáræði, sem
þú krefst af mér.“
„Heyrðu mig nú góðurinn. Það
„Já, þú segir það!“
„Ég get ekki gert meira. Þú
getur tekið tilboði mínu eða
hafnað því. Ef þú vilt fá þessar
upplýsingar, sem vinir mínir
hafa, þá vertu hér kyrr og gerðu
eins og ég segi.“
„Og hvað er það þá?“
„f fyrsta lagi skaltu ekki segja
aukatekið orð við litla höfuðs-
mannskvikindið, sem þú varst að
krunka við í gærkvöld. Ókey?“
„Áfram.“
„Þú ferð í stóru kaffistofuna
með gulu gluggatjöldunum sem
er við hliðina á hótel Acropolis
milli klukkan fjögur og fimm
Framhald á bls. 35.
FALKINN