Fálkinn


Fálkinn - 23.05.1966, Blaðsíða 36

Fálkinn - 23.05.1966, Blaðsíða 36
UHASAGAN BT1R V WIILY BRBNHOLST Smávægileg áhugamál augnatilliti hans og hann ók sér aftur ó- rólega í sætinu. Þetta var nokkuð, sem hann var ekki laus við að vera dálítið smeykur við. — Þér getið ekki ímyndað yður hve ég þarfnast ástar góða og göfugs manns, hélt frú Sölverberg áfram dáUiið áleitin og færði sig aðeins r.ær hofsum. — Maðurinn minn drekimr. Það er erfitt, brútalt og viðbjóðslegi Jjí, sem skipstjórarnir þarna eystra Hfa. K*nn hefur hvað eftir annað viljað að ég kæmi þangað til sín, en það á ekki við mif. Mig dreymir um mann með góð og heil- brigð áhugamál. Og ég, sem staað þó ekki nema á fertugu! — Getur það verið? séigði Kummti- berg, en svo varð honum ljóst að *var- ið hafði ekki verið allt of nærgætnislegt •g flýtti sér að leiða talið að hætt**9U3- ari efnum. — Seyíján ár! Hafið þér í rgssjg eg veru ekki séð manninn yðar i ár? — Nei, og nú er ég búin að fé Eg þoli ekki þessa einskisverðu tBvsru lengur. í gær lagði ég einmitt fram skilnaðarumsókn. Ég er viss um að lffið á ennþá upp á svo margt gott að bjóða, aðeins ef ég finn réttan mann. Haldið þér að ég hafi ekki rétt fyrir mér, herra Kummelberg? — Jú, auðvitað, sagði Kummelberg. Svo reyndi frú Sölverberg ennþá einu sinni að líta djúpt I augu hans. Hún þrýsti hönd hans hlýlega og sagði inni- legum rómi: — Þér eruð indæll maður. Reglulega indæll. Ég er viss um að ég . . . að þér og . . . Kummelberg ók sér ennþá einu sinni órólega í sætinu. Svo losaði hann um flibbann og hallaði sér aftur á bak í sófanum og sagði: —Hefur maðurinn yðar aldrei skrifað yður þarna að austan? Frú Sölverberg kinkaði biturlega kolli: —Jú. Eitt bréf um hver jól. Seytján jólabréf hef ég fengið og aldrei eina ein- ustu línu þar fram yfir. Ég er raunar með þau öll hérna í töskunni minni, sagði hún. Hún tók bréfin upp og breiddi úr þeim fyrir framan hann, svo hann gæti sann- færzt um að hún segði sannleikanri. — Seytján bréf á seytján árum, það er allt og sumt. En nú skal því vera lok- ið! Ég þarfnast ástar karlmanns, um- hyggju og ástar. í staðinn er ég reiðu- búin að gefa honum allt sem . . . Framhald á bls. 42. Kummelberg skrifstofustjóri var mað- ur á bezta aldri. Ákaflega frambærilegur maður, en dálitið hlédrægur. Hann hafði aldrei kvænzt og myndi aldrei gera það, ef einhver tæki ekki undir arminn á honum, drægi hann upp að altarinu og segði: „Nú gerir þú svo vel, minn góði Kummelberg, og segir já!“ Hann hafði dúfurnar sínar, frímerkjasafnið sitt og annað smágaman, sem hann undi við í frístundum, og það var honum nóg. En skyndilega getur ævintýrið þrengt sér inn í líf sérhvers manns, honum ger- samlega að óvörum. Það var í þessum hátíðakvöldverði hjá framkvæmdastjóranum. Eftir borðhaldið kom þokkagyðja og hlammaði sér niður í sófann við hliðina á honum. Hún brosti blítt og elskulega við honum og vildi svo gjarna hefja samræður. — Ég hef heyrt svo mikið frá yður sagt, sagði hún. — Jæja, er það svo, sagði Kummel- berg og laumaðist til að líta á úrið sitt, því bráðum þurfti hann að fara heim og huga að dúfunum sínum. — En auðvitað ekki nema gott eitt! Ég er systir framkvæmdastjórans. Hann segist vera mjög ánægður með yður og að þér séuð alveg einstakur maður. Mig hefur alltaf langað svo mikið til að hitta yður. — Er það satt? sagði Kummelberg. — Ég heiti frú Sölverberg, kynnti þokkagyðjan sig. — Kummelberg! sagði Kummelberg. Svo stóðu hinir gestirnir upp frá borð- um og gengu inn í aðliggjandi stofu til að spila bridge og Kummelberg varð einn eftir í sófanum með frú Sölver- berg. Afskaplega notalegri og aðlaðandi konu. — Eruð þér giftar? sagði hann til að segja þó eitthvað. — Frú Sölverberg stundi og leit djúpt í augu hans. — Já, því miður! Því miður! Kummelberg færði sig dálitið til. Það var eitthvað í augnaráði hennar, sem gerði hann óöruggan. —En ég hef í rauninni ekki séð mann- inn minn í seytján ár. Hann er í sigl- ingum í Suðurhöfum, skiljið þér. Á Kyrrahafssvæðinu, Kóralhafinu, Nýju Hebridiseyjum, Samoa, Markgreifaeyjum, eða hvað þetta heitir nú allt saman þarna suður frá. —Seytján ár? hváði Kummelberg. — Já, sagði frú Sölverberg og kinkaði kolli um leið og hún lagði hönd sína á hönd Kummelbergs, eins og af tilviljun. — Þér getið ekki ímyndað yður hvað ég er einmana! — O jú. Ætli það ekki, sagði Kummel- berg. Frú Sölverberg reyndi aftur að mæta 36 FALKINN

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.