Eintak - 01.04.1969, Síða 22

Það var eitt sinn um miðnæturskeið að Jón bóndi Jónsson
rumskaði í rúmi sínu, nokkru eftir að hann hafðfíest blund.
Hann tók að hugsa um konu sína, sem hvíldi við hlið honum,
úfin og ljót. Þau voru orðin nokkur, árin sem hann hafði
verið bundinn þessari ófríðu kerlingu, og hversu margar voru
þær þá ekki orðnar, hinar árangurslausu tilraunir hans til
að gera henni barn. Ekki þar fyrir, hann mátti vera feginn
að hafa ekki fyrir ómegð að sjá. En var það ekki drottins
ætlan að af hjónaböndum hlytust litlir angar, sem yxu upp
og yrðu að mönnum með tfð og tíma.
Háværar stunur glumdu um svefnherbergið og frúin velti
sér með miklum rassaköstum yfir á hina hliðina. Jóni Jóns-
syni flaug í hug hvort hún Búkolla sfn mundi nú ekki komin
að því að beiða. Að hugsa sér annars allar þær fögru kven-
persónur, sem hann hafði hafnað með því að giftast henni
Gunnu. Hvílfkur munur væri nú ekki að hafa við hlið sér í
rúminu mátulega grannan og snoppufríðan konubelg að gamna
sér við. Eins og til dæmis hana litlu ráðskonuna f vega-
vinnuflokknum, sem hann hafði verið í hérna um árið. Það
var nú ekki frítt við að hún gæfi honum undir fótinn, þótt
verkstjórinn hefði verið fljótari á sér inn undir pilsin
hennar. Jón Jónsson hugsaði um að í sporum verkstjórnas
hefði hann getað átt margar yndisstundir. Hún Gunna hans
var orðin svo feit að honum varð erfitt um vik. Svo var
hún líka orðin svo dauf upp á síðkastið, vildi helzt fara
að sofa undir eins og hún var skriðin upp í á kvöldin.
Stór maðkafluga sveimaði um herbergið. Hún hnitaði
nokkra hringi yfir höfðalagi hjónarúmsins og settist loks
á útblásið nef frúarinnar. Jón Jónsson horfði eins og í
leiðslu á fluguna á nefi konunnar.. Hann var með hugann
niðri í svefnpoka ráðskonunnar góðu. Einum óx ásmegin
undir sænginni, en kona Jóns Jónssonar varð ekki vakin
til óra bónda síns. Maðkaflugan hafði yfirgefið nef hennar
og hún svaf nú værar en áður.
x x x x x
Þegar Jón Jónsson vaknaði var kominn nýr dagur. Frúin
svaf enn og lá á grúfu með hausinn undir sér. Það snörlaði
í nösum hennar og yfirsængin hófst og hné í takt við
svefnhljóðin.
Jón Jónsson vippaði sér fram úr rúminu og tók að tína
á sig spjarirnar , Hann var ofurlítið ringlaður eftir næt-
ursvefninn og virtist dálítinn tíma efins um hvor fótur
tilheyrði hvorri buxnaskálm. Að lokum var þó maðurinn full-
klæddur og gekk fram á baðherbergið. Þar losaði hann lík-
ama sinn við nætursafnið, og tók síðan að tygja sig til
mjalta.