Draupnir - 01.05.1905, Page 11

DRAUPNIR.
367
»En skyldi þér nú skjátlast, Solveig min,
þá —«.
»Þá heíi ég breytt eftir beztu meðvitund«,
greip Solveig fram í. »Og við skulum vona
að úr þeim brestmn verði bætt liinum megin
grafar, sem spretta af þekkingarskorti og
barnslegri einfeldni«. Svo þögnuðu þær.
»Ætlar Jón sonur þinn að verða klerkur?«
»Það veit ég ekki, en bann sækir ekki
um prestaköll, þó þau liafi losnað; hann er
líka enn þá svo ungur, en ég er bálfhrædd
um, að hann sé stundum að lnigsa um að
seljast að í Noregi«.
»Hvað lcemur þér lil að balda það?«
»Það, að þegar liann kom þaðan síðast,
sagði bann við mig í gamni og alvöru: ,Eg
beld nærri því að ég vildi eiga aðsetursstað
á Munkhólma, þó mér þyki vænl um fóstur-
jörð mína‘. Og þegar ég spurði liann um
ástæðuna, svaraði bann: ,Af því að þá verð
ég dálítið fjarlægari því, sem mér er lil ama,
að líkamlegum návistum', bælti bann við.
Mér datt þá nokkuð í hug og sagði: ,Ætlar
þú þér á þann liált, drengur minn, að um-
Jlýja vanmátt þinn og veikleika?1 ,Ef hægt
væri að ílj'ja undan þess konar meinvætt, þá
væri vel til vinnandi að bafa landaskifti',
sagði hann með þessu kýmnisbrosi á vörun-
um, sem hann heíir erft i svo ríkulegum