Draupnir - 01.05.1905, Page 21
DRAUPNIR.
377
Hvin áLti líka æskuvinkonu, sem hún unni í
vissum skilningi þó þær væru óskaplíkar og
hjá henni staðnæmdist hugurinn á þessari
einveru stundu.
»Er hún lifandi eða er hún dauð?« var
liún að spyrja sig, því liún lmfði ekkert heyrt
af henni í heilt ár. Út frá þessum lmgleið-
ingum sofnaði liún þreytt af liita og þunga
dagsins.
Hana fór strax að dreyma; liún liafði
góða heilsu og þar af leiðandi voru sálar og lík-
ainskraftar hennar í æskilegu samræmi.
Ilún þóttist vera heima hjá sér og inni
1 litla afhólfaða herhergina sínu, en þar var
svo bjart, hjartara en þegar sólin sldn í hæstu
hierkjum á vordegi, eins og nú var tírna hátt-
að; og inni í krók þeim sem líkneskja sankti
Maríu stóð i, var svo skær hirta, að hún
þóttist aldrei slíka hafa séð fyrri, en í stað-
in fyrir að sjá þar líkneskju hinnar helgu
nteyjar, eins og hún hjóst við, stóð þar Sol-
Veig fornvina hennar, en svo fögur og tignar-
úg, og andlit hennar svo milt, réttlætislegt og
íi'iðlýsundi að hún þóttist lirópa: »Ertu nú
dáin Solveig mín?«
»Já, eftir því, sem menn kalla, en það
er enginn dauði til«.
»Er hitt lífið hetra en þetta?« spurði
Elín.