Draupnir - 01.05.1905, Síða 24

380
DRAUPNIR.
inni upp, líkneskju sankti Maríu á i'ótstalli
sínum blasa á móti sér, og á stállinum lá
þykk bók, alveg eins útlits og sú, er liún
hafði séð í draumsjóninni um nóttina. »Guð
og hin heilaga mær!« hrópaði hún, ruddi
sér inn fyrir ábóta og greip bókina. Ábóli
liorfði á liana steinhissa. Pvílíka frekju hafði
hún aldrei látið í Ijósi, þó hún væri frænd-
kona hans. »Og livað er líka hin latínska
biblía í höndum konu þessarar«, Iiugsaði
hann, — »lokaður fjársjþður, sem nærri því
alaðist af að vera snertur af ólielguðum
liöndum —«. Þau liorfðust steinþegjandi í
augu, þar lil Elín hrópaði: »Hét konan ekki
Solveig?« »Hin dauða kona?« spurði álióti,
og svaraði sér þá sjálfur: »Jú, svo mun hafa
verið og átli lieima einhverstaðar í grend
við Helgaslaði — eða í koti þar í túninu,
því þaðan kom maðurinn með bréf til Gott-
skálks biskups, sem mér var falið á hendur
að koma til hans, því séra Ólafur getur ekki
lengur þjónað kallinu sökum lieilsubrests«.
Þelta sagði hann meira við sjálfan sig en
hána, en í mildum málróm, því liann kunni
svo vel að stilla skap sitt.
Elín varð sem þrumu lostin við báðar
þessar tíðindasögur, en eitthvað svo þægilega,
rétt eins og þegar sólin brýzt fram úr þoku-
liúmi og alt tekur á sig ljörs og fegurðar