Draupnir - 01.05.1905, Page 28
384
DRAUPNIR.
þetta var hann, hrökk við en áttaði sig skjótt,
lieilsaði móður sinni blíðlega og sagði:
»Það er þá satt að þú sért komin, móð-
ir mín, ég ætlaði varla að trúa því«. Jú.
jú, sonur sæll, liérna er gamla liróið lcomið.
En hefir Einar ábóti eða síra Eiríkur ekki
sagt þér fréttirnar að norðan?« »Jú,« sagði
liann dræmt. Hún horfði fast framan í
liann og sagði: »Manstu, sonur minn, Iiverju
þú lofaðir mér forðum á Laugalandi?« »Jú,
móðir, víst man ég það, þó ég væri þá barn
að aldri, en því vekur þú nú máls á því,
þar sem svo litlar líkur eru til að eg fái
því fullnægt að sinni«. »Af því, sonur minn,
að ég er nú lítilþægari enn í þá daga«.
Hann leit með einliverju aðlaðandi aðdrátt-
aralli fiaman í liana, en sagði ekkert. Hún
svaraði þagnarmáli lians þannig. »Nú vil ég
að þú gerist aðstoðarprestur á Helgastöðum«.
»Aðstoðarprestur að Helgastöðum —«, tók
liann upp eftir henni með biturlegu hrosi,
«Er það þá allur sá sómi, sem ég á að gera
ætt minni, að gerast prestur að Helgastöð-
um, — nei, ekki einu sinni það, heldur að-
stoðarprestur! — snöggur og snauður kapi-
lán —!« »Já, sonur minn, þannig skaltu nú
inna al' hönrium loforð þitt, eins og orð-
heldinn sonur, ef ekki, þá getur krafa mín
orðið þyngri og komið fram í annari mynd,