Draupnir - 01.05.1905, Page 40
396
DHAUPNIR.
vera, þegar svona löguð tilfelli bera að hönd-
um, slær djúpri þögn á þá, sem nærverandi
eru, því dauðinn setur ekki einungis mark
sitt á þá, sem deyja, heldur sorgarmark á
þá lifendu, sem sjá upp á aðfarir hans.
»(iakk þú nú, sonur minn, upp frá þess-
ari stundu hverja þá braut, sem þér þókn-
ast«, sagði Elín eftir stundar þögn, »því héð-
an af eykur þú hvorki tangur eða tegund
við sælu mína með neinni upphefð. — Eg
er nú búin að ná takmarki mínu í heimi
þessum — ég hefi elskað og hefi verið elsk-
uð. — Eg gat, þó seinl væri, sent þá ör í
brjóst síra Olafi sáluga, sem ég hafði svo
lengi geymt honum«.
»En liann elskaði þig ekki«, leiðrétti
prestur. »Mundi hann liafa útverkað burt-
rekstur þinn frá Hólum forðum, ef hann
liefði elskað þig?«
»Jú, víst elskaði hann mig, drengur minn,
á því er nú alls enginn efi. Undir þeim
kringumstæðum hefði ég gert það sama og
hann. Svo ber það lika' stundum við, að
englarnir reka hverjir aðra út úr Drottins
vors helgidómi, í þeirri trú að þeir séú að
hreinsa hann — að reka þaðan úl djöfla.
Við þektum þá ekki hvort annað —«.
»Nú, jæja þá —!«