Draupnir - 01.05.1905, Page 45

DRAUPNIR.
401
»Hún er fólgin í því«, sagði hún, »að
taka það aftur að sér, sem meður lielir ef til
vill elskað, en álítur sér óverðugt. Sú ást
útilokar hreina ást og getur að eins veitt
þeim fullnægju, sem þekkja ekki hina réttu«.
»Þá þekki ég ekki mismuninn, Helga,
því ég lieíi að eins elskað einu sinni og án
allrar meðaumkunar nema fyrir sjálfum mér
og sú elska er söm og jöfn þann dag í dag—«.
Það var komið langt fram á nött, hina
björtu og fögru nótt, þegar séra Jón Arason
kom heim. Móðir hans vakti til að standa
honum fyrir beina og var heldur önug yflr
þessu næturskrölti. En hann var þar á móti
yfirmáta glaður, fullur af glensi og gaman-
yrðum og lék á als oddi. Svo gömlu kon-
unni þótti nóg um. Því þá stóðu sorgir henn-
ar jafnan henni svo lifandi fj'rir hugskots-
augum þegar liún sá aðra glaða og var þá lil i,
án efa sér ósjálfrátt eftir hennar breyttu skaps-
munum, að breiða skugga yfir gleðina. En
hér var hún svo rík að það þurfti meira til
en að hasta sem snöggvasl á hana.
»Það hefir einhver himneskur bjarmi
leiftrað inni í sálu þína, Jón minn! um leið
°g þú þjónustaðir karlinn«, sagði liún. »Er
hann lifandi eða dauður.«
»Hann lifnar og nú kemur Helga Sig-
urðardóttir og Þóra litla hráðum til okkar.«