Draupnir - 01.05.1905, Page 72
428
DRAUPNIIÍ.
innri geðshræringn og spurði skjálfraddaður:
»Elskar þú Jón Sigmundsson?«
»Já, meira en sjálfa mig«, svaraði hún
og biskup sá að tár hennar runnu í straum-
um niður um fölu og hrukkóttu vangana á
henni.
»Þá er mér sönn ánægja, Björg Þorvalds-
dóttir, að segja þér, að þið Jón Sigmundar-
son skuluð verða svo lengi skilin hvort frá
öðru, sem kirkjulögin framast leyfa og meðan
ég á hérna íyrir þeim að ráða«. Pegar þetta
gerðist, stóðu þau skamt frá kirkjugarðinum.
Veðrið var still og fagurt og himininn lieið-
slcír á þessum veganiótum hins lilíða og hins
alvarlega — hausts og sumars — og þó hin
hvíthláa dýrðlega hiininlivelfing hyldi inest-
megnis stjörnurnar sínar, sást samt grilla í
einstaka smástjörnu gegnum hina himnesku
ijósmóðu, sem hjúpaði þær fyrir mannlegum
augum. Björg hóf augu sín til himins og
varp mæðilega öndinni, rétt í því að ráðs-
konu og harnsmóður biskups bar þar að.
Hún kom lii að biðja hann í allri auðmýkt
einhverrar bænar, sem hin vissi ekki hver
var. Biskup rétti að henni báðar hendur
sínar og sagði í aðlaðandi róm :
»All sem þú beiðisl skai þér verða veitt,
ástin mín!« Honum varð um leið litið á
lirygðarmynd Bjargar, þar sem hún stóð og