Draupnir - 01.05.1905, Side 74

430
DIIAUPNIR.
hún kom eða hvert hún fór, en lanlaði fyrir
munni sér:
»Hún hefir nú við heitingar! Hún var
auðmjúkari síðast, þegar hún borgaði raér
alt, sem ég krafðist! Hún veit að hún er
frjáls ferða sinna til allra nema Jóns! En
hvernig gal henni dottið í hug, að ég mundi
leyl'a það, sem ég er búinn að fordæma, þó
mér gangi í vil ?, Jú, ef við hefðum verið
vinir, þá hefði ég geíið henni leytið á móti
þagnarheiti — en ])að var nú ekki þannig. —
Hún er þó nógu falleg enn þá, þrátt fyrir
alt, sem vfir hana lielir dunið«. Hann horfði
þá upp í himininn og niður fyrir fæturna á
sér, eins og hann byggist ekki við að eigo
þangað erindi, og hrópaði í hjarta sinn:
»Hvort skyldu englarnir gráta yfir harð-
ýðgi minni eða djöílarnir hlakka ? Hverskil-
ur dularall þessarar myrku tilveru, hatur
liennar og ástarþrá? Og hvort voru það
heldur englar eða djöflar, sem aðskildu okkur
Björgu Porvaldsdóttur ?«
I’eir séra Jón Arason og Þorleifur Gríms-
son höfðu l'arið mjög snemma um morgun-
inn; hvor þeirra hafði tvo hesla til reiðar
og fóru íljótt yfir landið, og afluku erinduin
sínum nokkuð árla dagsins og lögðu svo
aftur á stað heimleiðis með séra Ögmund