Draupnir - 01.05.1905, Blaðsíða 102

458
DRAUPNIR.
i'urða, J)ó gleði hans yrði hjartanleg yfi>'
náttúrufegurð Jiessara stöðva; og Jiar sem
augu hans gátu ekki þrengt sér á milli bú-
jarða og íiaka, þá ílaug hugur hans því
fjörugar fram og aftur. Svo sagði hann:
»Teymið þið liestinn minn, sveinar! Kg
kj's mér heldur að ganga en ríða þessa
gömlu »Biskupsgötu« veslur af björgunum,
sem Guðmundur hiskup hinn góði lieíir lagt
svo ríkulega bléssun yíir, að fá slys hafa
orðið hér síðan eða alls engin. Hinn ilfi
Satan, sem hafði tekið sér hérna bólfestu
ílúði undan lians tvíeggjaða lungusverði !(<
Þá tók biskup ofan og gerði hæn sína, leit
svo upp og sagði:
»Mér hefir verið sagl, að al' skarði þessu
mætti sjá hæinn Ivrossanes, en |>að er ekki
salt. Ég sé. livergi hylla undir það bann-
setla iivdi.
»Svona, nú á hak, sveinar mínir!«
Svo riðu þeir sléttu grundirnar og yíh'
Hólsá vestur að Vesturhópshólum, og svo í
norður eftir endilangri Síðunni, sem liggui'
austan á Vatnsnesinu, svo ytir Þórsá, og fyrii'
norðan hana lá vegurinn' um ása og holt.
Þá blasti Krossanes við í norðrinu, og stóð
eins og í krossi milli tveggja ása, sem liall-
aði niður að sjónum.