Draupnir - 01.05.1905, Síða 111

DUAUPNIR.
4(57
eins og suniir segja trufluð, en að vera Gott-
skálk biskup Nikulásson í allri sinni dýrð og
olmetnaði«. Að svo mæltu skundaði hún út
úr tjaldinu með poka sinn undir hendinni,
en biskup velti sér á ýmsar ldiðar i sæng-
inni og sagði ósamanhangandi orð á stangli
al' gremju og einhverjum ósjálfráðum geðs-
hræringum : »Hvað húri bar fljótan á liana
heíir mint hún vera á tvítugsaldrinum og
við segja ,þú‘ hvort við annað. Hún hefir
lifað í liðna tímanum þvílíkar skammir
verðskulda dauða eða þyngstu kárínu, ef
vottar hefðu heyrt þær — en livað er af
henni að hafa ? — ekkert — hafi þá hvort
okkar það, sem hann heldur«. Svo greip
hann klukku og liringdi. Sveinar hans voru
komnir og þutu inn lil hans.
»Hvað varð af kerlingu þeirri«, spurði
hann, »sem gekk rétt núna úl úr tjaldinu?«
Þeir höfðu enga séð, en buðust lil að leita
að henni.
»Nei«, svaraði hann eftir lilla umlnigsun.
»Látið óhræsið vera«.
»Eruð þér nokkuð frískari, herra ?s
spurðu Jreir.
»Já, ójá, svo lrískur, að ég l'er að klæða
niig, en þið skuluð taka tjöldin upp og leggja
á liestana. Eg vil komast senr allra fyrst
úr þessurn Ibrdæmingarstað. Fljótl al' stað