Draupnir - 01.05.1905, Blaðsíða 122
■178
DRAUPNIH.
inní, þerði á sér andlilið með sveitadúk og
gekk út á móti honurn, en maðurinn lók sér
sæti í stofunni utar ai', og virti gestina fyrir
sér í gegn um gluggann.
Svo sjáum vér þá báða fornvinina inn í
biskupsstofunni þella sama kvöld, báða bæru-
skotna og þreytilíega, annar ai' heimilis-
sorgum en liinn i'erðalúinn og graman yfir
sköinmum Bjargar. Annar var orðlnn lot-
inn í herðum, én hinn var keipréttur eins
og hermaður, en báðir voru þeir orðnir
mæddii' í stríðinu. Og' þar eð ílest stórmál
þeirra voru farsællega, að þeiih l'ansi, til
Ivkta leidd, tóku þeir að lala um það, sem
mi angraði þá mesl;
Sérstaklega var það manndrápið í Við-
eyjarklaustri, svo nýlega afstaðið, sem lagð-
isl svo þungl á Slei'án biskup, að hann lá
stundum í rúminu af hugarangri.
»Ég fæ ekki skilið í því, bróðir Stefán«,
sagði Gottskálk biskup, »að slíkt þurfi að fá
svo mikið á þig, þó maður verði manni að
bana og það í hálfgerðu ógáti, þau mál dæm-
ast af kirkjuvaldinu, með því það skeði í
sjálfu klaustrinu«.
»Það kemur liæði undir andlegan og
veraldlegan dóm, en sleppuin því, bróðir
Gottskálk, liitt angrar mig meira, að Erlend-
ur Þorvarðarson, seni hérna sai inni áðan,