Draupnir - 01.05.1905, Blaðsíða 148
504
DIiAUPNIH.
afvegaleitt með véluni sinum og grimd, og
sem svo verkuðu afvegaleiðandi á aðra. Allnr
þessi skari sveimaði lyrir augum sálarinnar,
sumt með kolsvarta vængi, eins og menn í
þá daga héldu vera einkenni sjálfs djöfulsins.
— Já lionum íánst þytur vængjanna anda á sig
kölduin, — náköldum hrellandi gusti. »Sviftið
þér mig ekki þeim einasta vini, sem ég á til
á jörðunni«, hafði Björg sagl í brúðkaupi
dóttur lians. Hann gjörði það samt, og nú
fann liann, að enginn af öllum hans mörgu
og liáttstandandi jarðnesku vinum gat þerrað
angistar- og örvílnunar-svitann af enni hans,
gátu ekki sagt eitt einasta huggunaryrði, því
lians cigin samvizka hrópaði hærra og öflugar
þannig: I’eir ljúga að þér, en ég segi þér
satt.
Svona leið nóttin, og þegar skörin voru
orðin svo há, að Ijósanna gadti naumlega, fór
að roða fyrir degi.
Jón prófastur Arason gekk þá inn til
biskupsins, laut niður að honum og' spurði:
»Hvernig líður yður, herra«.
»Og vel prólástur minn, en nú á stað«.
Ó liversu oft erum vér ekki neyddir lil
að bera grímu og segja vinum vorum: Mér
liður vel, þegar hjartað lirópar: illa, hugsaði
Jón prófastur, en sagði aðeins:
»það eru mér stórar gleðifréttir, herral