Draupnir - 01.05.1905, Page 149

DBAUPNIR.
505
Nú skal alt verða fljótt til reiðu, ég ætla að
ríða íneð yður lieim að Hólum«.
»Nei, prófastur minn, vinur minn!« sagði
biskup og rétti að honum hendina. »Ekki
núna, en vei getur skeð, að ég eða einhverjir
mínir þurfi þín við, ráða þinna og dáða síðar.
Og minstu mín í bænum þínum, hvort sem
við sjáumst aftur eða ekki«. ()g svo varð
að vera sem biskup vildi vera láta.
Alt var skjótt lil reiðu, sem hafa þurfti,
og Jón prófastur Arason fylgdi \ini og vel-
gjörara sínum í síðasta sinni austur yfir
Eyjafjarðará, lengri tylgd vildi biskup ekki,
kvaðst ekki þurfa þess. Og lengra lór heldur
ekki príórinn frá Möðruvöllum né Einar ábóti.
Pegar liiskup .kvaddi hann, sagði hann lágt
við liann og leil til Jóns prófasts:
»Þarna er hæfur maður ef mín missir
við.«
»I5ess verður vonandi langt að bíða,
herra«. »KalIið er komið«, svaraði hiskup,
og svo skildust menn að. Jón prófastur Ara-
son hafði mörgu að sinna og var í því til-
liti feginn að snúa aftur. Hann þjónaði þá
fjórum kirkjum, prófastsverkum í öllum Eyja-
hrði, og liafði þar að auki bús og barna að
gæta, auk margs annars. Hann sneri því
heim aftur nijög hryggur í huga, þvi svona
brugðið, svona sorglega hrugðið hafði biskupi