Draupnir - 01.05.1905, Page 154
510
DRAUPNIIi.
öfundarmenn, þó þeir hefðu lítið lálið til sín
heyra meðan engin líkindi voru til, að það
mundi koma Jieim að neinu lialdi. ()g á
Hólum við sjálfa jarðarföriná gaf ábóti sig
ekkert að honum, en sagði: »Já, far þii i
friði!«
Þegar hann reið í hlaðið á Hrafnagili,
sá hann tvo vel týgjaða hesta við töðuhyng,
liann þekli þá báða. Það voru reiðskjótar
þeirra Einars áhóta Benediktssonar og prí-
órsins frá Möðruvöllum.
Svo flýtti hann sér inn. Pað var alveg
rétt lil gelið, mennirnir, sem áttu hestana,
sátu þar. Einar ábóti stóð upp á móti hon-
um glaður í hragði, og sagði um leið og
liann rétti hoiniin liendina:
wl’að er ekki liæverskra manna siður,
að liafa þá menn með sér á fundi, sem hól
á að bera á. En þetta skjal sýnir þér, að
við þykjumst færa þér gleðilegar fréttir«.
Um leið rélli ábóti að honum hréf með
mörgum nöfnum undir.
Prófastur leit á það og hrá við.
Honum kom þetta svo á óvart, að það var
ekki goll að sjá, hvorl skjalið gladdi hann
eða hrygði.
»IJað er eins og þú sérð«, sagði áhóti
og klappaði á lierðarnar á honum, »að þú
erl kjörihn umsjónarmaður fyrir Hólaslifli