Rauðir pennar - 01.01.1936, Page 92

ingarverki stóð, og eftir þetta setti hann öll bitvopn í sam-
band við refsiaðgerðir. Síðan sótti bún þvottabala nieð
heitu vatni, reif karlinn úr hverri spjör og þó lionum öll-
um upp úr sterkum lút. Hann var eins og ungbam í henn-
ar efldu örmum og mótmæli hans eins og suð flugu í eim-
pípublæstri. Hann var þess ekki einu sinni megnugur að
geta orðið ósjálfrátt dónalagur undan strokum hennar og
nuddi. Þegar hún var búin að kemba honum, dreif hún
hann upp í rúm með nýþvegnum rekkjuvoðum og lét
hann dúsa þar þangað til daginn eftir, og þá fékk hann
hrein nærföt. Síðan passaði hún hann eins og kornbarn,
svo ekki festist við hann aftur hráefni þessa nýuppfundna
iðnaðar hans.
Lengi á eftir þessari lireinsun var hann daufur og að-
gerðarlaus. Tóbakssulturinn kvaldi liann sífellt og gerði
iiann sljóan. Hugur hans reikaði úr einu í annað, hann
gat ekki haldið honum föstum við neitt, og minnið þvarr.
Hann varð eirðarlaus og sífálmandi í vösum sínum eftir
einhverju, sem liann aldrei fann. Matarlystina missti hann
og óeirðin rak hann til að rölta um úti við eins mikið og
hann gat. Hann kunni illa við sig svona snoðklipptan,
fannst sér vera kalt og vissi að hann mundi líta út eins og
óbótamaður í augum vinnufólksins. Það hafði aldrei gefið
sig mikið að honum áður, en nú forðaðist það hann. Hann
hafði heldur enga löngun til þess að tala við það. Honum
lá við að gefast upp.
Sonur hans reyndi að vera alúðlegur við liann eftir
þennan atburð, eins og til að breiða yfir misgerðir konu
sinnar, en það var bara meðaumkvun, sem karlinn anzaði
ekki öðru en að aðvara hann með þessum orðum:
Yaraðu þig, láttu elcki frúna sjá, að þú sért að tala við
mig; hún gæli tekið búrhnífinn og skellt undan þér fyrir
það.
Eftir þetta varð hann einmanalegri en nokkru sinni
áður, kvaldist sífellt af lóbaksleysi og gat jafnvel ekki
sofið á næturnar. Hann gat ekkert gert sér til dundurs,
92