Rauðir pennar - 01.01.1936, Qupperneq 128

Naust lágu úti við sjó. Niður af bænum var dálítil vik,
aðdjúp með mjúkri sandfjöru, þar var gott að lenda og'
þar skoluðu öldurnar oft upp rekavið og auk þess alls-
konar skrítnum skeljum og kufungum. Naustafjaran
skemmdi aldrei neitt, liversu viðkvæmt og brotliætt sem
það var.
Einu sinni rak þar lík af útlendum sjómanni, sem far-
izt hafði af togara úti á firðinum, það var fært til kirkju
og grafið í vígðri mold, og Rannveig í Naustum leit síðan
alltaf eftir leiðinu.
Það var sagt, að í fornöld hefði verið skipalægi og upp-
sátur í Naustum, og á höfðanum við vikina norðanverða
var hár fornmannahaugur, sem sást að langar leiðir. Þar
átti að vera leyndur fjársjóður úr forneskju, en enginn
þorði að grafa eftir honum, því þá átti Naustabærinn að
hrenna, og það var óheillamerki að ganga í berhögg við
gömul munnmæli. — ,
Hallur gamli í Naustum renndi byttuskelinni sinni að
landi hráslagakaldan morgun í júnibyrjun. 1 lendingunni
var dálítið kvikugjálfur, hyttan ruggaði sitt á hvað, en
Hallur var enginn viðvaningur, liann sætti lagi meðan
aldan féll út, stökk ofan í fjöruborðið, kippti í farið og
smámjakaði þvi upp úr flæðarmálinu, síðan sótti hann
nokkur hvalbeinsrif og raðaði í fjöruna framan við farið,
það rann betur eftir þeim en samt veitti honum erfitt að
setja einn, lionum vannst það meira af lagi og gömlum
vana en kröftum. Loks hafði liann komið byttunni upp á
grastorfuna ofan við fjöruna, þar var henni óhætt. —
Hallur varp mæðinni og þurrkaði svitann af enni sér með
rifnum tóbaksklút, hallaði sér að borðstokknum og starði
sljóum augum út á víkina.
Andlit lians var dökkt og' hrukkótt, tekið af endalaus-
um barningi við brim og hríðar, hárið og vangaskeggið
grátt og lifið, en svipurinn dapur og góðlátlegur. Hann
átti ennþá hágt með að átta sig á því hann Hallur gamli,
að þetta væri i síðasta sinn, sem hann kippti bytlunni sinni
128