Rauðir pennar - 01.01.1936, Page 192

Og Mussolini sendi þegar svartstakkana góðu
þangað suð’r eftir með gjöfina á heljarstórum drekum. —
Það dugðu engir smáskammtar, ef siðbót átti að sigra
hjá svertingjunum abessínsku, tornæmum og frekum.
Og Rómverjarnir streymdu eins og stormgnýr inn í landið,
með stálhreiminn úr fasistísku siðakenningunni,
og til þess nú að ná til hjartans í þeim svörtu sauðum,
úr sannfærandi vélbyssum þeir skutu menningunni.
En villiþjóðir kunna ekki að þiggja af mikilmennum,
— það margfaldlega sannaðist á blámönnunum sljóu,
því undan allri gjafmildinni sumir flýðu særðir
og sumir hnigu blóðugir á jörðina — og dóu.
En hinir reyndu að fylkja sér á móti menningunni
og myrða þá, sem blessun hennar voru þeim að færa.
Þá sárnaði, eins og von var, hinni siðavöndu hetju:
Nú sýnum vér þeim alvöru! Þeir skulu verða að læra!
Og samstundis var menningunni hellt af himnum ofan
með heilags anda krafti yfir landsins sveitabýli.
— Ó, hvílík fórn, að eyða svona guðdómlegu gasi
á gamalsurta, blökkufrúr og lítil negrakríli!
En vanþakklátir heimskingjarnir engdust eins og maðkar
og augu þeirra ranghvolfdust í voðalegri glýju,
unz öndin flýði úr skrokknum, — svona undarlega brá þeim
við afganginn af rómversku menningunni nýju.
En kærleikurinn sigraði nú samt með list og prýði,
því svínin urðu að láta undan, — dýrð sé þrenningunni!
Um síðir varð þeim ljóst, að það var þýðingarlaust alveg
að þrjózkast svona lengur — og kafna í menningunni.
Og þrælahald var afnumið með lögum þar í landi
og líkin svörtu hvítnuðu í frelsisgeislum dagsins.
Og Mussolini klappaði á kollinn á sér sjálfum
og kinkaði ’onum svo til guðs — og Þjóðabandalagsins.
192