Ljósberinn - 01.02.1944, Qupperneq 7

LJÓSBERINN
7
vældi þá annar læknirinn til. „Það er
þó alltaf betra en ekkert“.
„Baðmull í eyrun. Er hann vitlaus!
Á ég þá að líta út eins og eldgömul kerl-
ing? Ég, konunglega hátignin, að liafa
baðmull í eyrum! Hæ! Hefur nokkur
heyrt annað eins! Burt með þig — si
sona“. Og vesalings læknirinn fékk kon-
unglegt spark í magann, svo að hann rauk
aftur á bak og gat ekki af sér borið, og
náði ekki andanum.
I sömu andránni gekk drottningin inn.
„Elsku, góði kóngmaður minn! Ég las
fyrir skemmstu hið ágætasta læknisráð.
Þú verður að leggja eittlivað við vangann
á þér, sem getur „dregið“. Villtu ekki
reyna að ganga með grautarbakstur. Það
er sagt, að það sé hreint fyrirtak“.
„Já, já, alltaf batnar, það verð ég að
segja. Grautarbakstur þó! Almáttugur!
Baðmull og grautarbakstur í eyrunum —
við vangann. Tek ég kannske ekki nóg
út? Eruð þið orðin vitlaus — si sona?
Ha! Ég æði nú svona um gólfið, vesaling-
urinn, og kvelst. Og svo er mér ráðlagl
í ofanálag að leggja eitthvað við, sem
dregur. Ég get næstum því hlegið — ha!“
Og hans konunglega hátign stikaði gólf-
ið löngum skrefum, alveg viðþolslaus og
frá sér með öllu. Og þarna stóðu svo allir
ráðþrota með liendur spenntar á maga
sér í kringum kóng og veltu þumalfingr-
unum í sífellu.
En allt til þessa hefur ekki verið
minnzt á prinsessuna, kóngsdótturina,
einu orði; en það getum við nú elcki
geymt okkur öllu lengur. Því að kóngs-
dóttirin var jafn greind sem liún var sæt
og góð. Hún vissi svo ósköp vel, að þetta
var í raun og veru ekki þess vert að gera
Kóngsdóttirin kyssti á „feita“ vangann á hon-
um. svo að small í.
svona mikinn hávaða út úr því. Hún
brosti því að öllum þessum gauragangi,
en sneri sér auðvitað undan á meðan, til
þess að hún særði engan.
Og hún brosti svo yndislega, að því
verður ekki með orðum lýst, og svo var
liún fögur, að því verður ekki lýst heldur.
Hún var Iiraust og heilsugóð og ljómaði
öll af lífsgleði og sálarfjöri og nutu marg-
ir góðs af því. Um hana mátti með sönnu
segja, að hún væri hin mesta blómarós,
enda sögðu það margir.
Og svo var kóngsdóttirin líka sú eina,
sem faðir hennar, gamli kóngurinn með
tannkýlið, bar nokkra virðingu fyrir. Hún
vissi nefnilega, hvað hún vildi. Það vissi
enginn hinna. Þeir voru bara á hlaupum
og hneigðu sig, sögðu já við öllu og voru
lirákasleikjur. En hún gat leitt gamla
kónginn eftir vild sinni. Þetta vissi hún
svo ósköp vel, og þess vegna liafði hún
ekki lagt neitt til málanna, enn sem kom-