Ljósberinn - 01.02.1944, Qupperneq 8

8
LJÓSBERINN
ið var; liún hafði bara brosað og gert sér
ofurlítið gaman úr þessu, svona með
sjálfri sér; en það kom svo sem ekki af
illu fyrir henni, því að lienni þótti und-
ur vænt um föður sinn.
Nú gekk hún, kóngsdóttirin, alveg rak-
leitt og ófeimin til föður síns, lagði sína
snjóbvítu arma um liáls honum og kyssti
á „feita“ vangann á honum, svo að small
í, og kóngur æjaði upp yfir sig. Og svo
sagði hún við liann svo reglulega sæt og
glettnisleg:
„Góði pabbi, eigum við ekki að láta
auglýsa um alla borgina og í öllum dag-
blöðunum, að sá, sem getur losað þig við
þetta óræstis tannkýli innan tveggja daga,
skuli fá mig fyrir konu. Þú getur verið
bárviss um, að þetta er iang skynsain-
asta ráðið“.
En hún sagði þetta nú meðfram af því,
að hana langaði til að giftast, eins og aðr-
ar ungar stúlkur. Henni datt í liug, að
með þessu mótinu gæti hún kannske náð
sér í mannsefni, sem eitthvað kynni og
væri kannske dálítið kænn um leið, en
ekki eins lieimskur, hégómlegur og spjátr-
ungslegur eins og margir þeir prinsar og
hábornir menn, sem voru að koma sér í
mjúkinn hjá henni. Þá gat hún ómögu-
lega liðið.
Kóngi fannst nú þegar í stað, að það
væri dálítið skrítið, að taka svona í inálið.
„Það verð ég nú að segja þér, dóttir
góð, að mér þykir þessi uppástunga þín
all-einkennileg. Hún er svei mér nærri
því — si sona — þetta, sem kallað er
frumleg. En — humm! Eg skal minnast
á þetta við ráðherrann minn“.
„Svei attan ráðlierranum“, svaraði
kóngsdóttir með ákefð, „við skulum gera
þetta á auga lifandi bragði — hvað kem-
ur það ráðherranum við?“ Og svo kyssti
liún föður sinn annan kossinn til.
„Æ, æ, æ, stúlka! Ertu frá þér! Hrnnm!
Já. Ef þér er þetta alvara, — þá svei
attan ráðherranum. Ég hefði nú í raun-
inni gaman af að segja það með þér svona
í eitt skipti. Það er svo sjaldan sem mað-
ur getur gert að gamni sínu í minni stöðu
— si sona:
Og svo var það þá auglýst um allar
götur með trumbuslætti, og í ölluin dag-
blöðunum, að sá, sem gæti losað kóng
við tannkýlið innan tveggja daga, mætti
fá kóngsdótturina fyrir konu.
Nú ætla ég að segja vkkur hvernig
þetta fór. Það er nefnilega það bezta í
allri sögunni, líkt og rúsínan í endanum
á sláturkeppnum.
Frá því er þá fyrst að segja, að á ein-
manalegu kvistherbergi, einhversstaðar í
allra þrengstu götunum í höfuðstað
kóngsins, þar stakk fátækur stúdent höfði
út um glugga og reykti voða langa pípu.
Hann lagði eyrun við því, hvað kóngur
væri að láta auglýsa niðri á götunni með
trumbuslætti. Stúdentinn átti nú eigin-
lega að vera að lesa undir próf, og það
hafði liann nú annars verið að gera. En
fyrir svo sem drykklangri stundu fanu
liann svo sárt til sultar, að liann hafði
ekkert viðþol, og þá var hann þó að lesa
af kappi. Nú með þvrað hann álti ekki
grænan eyri til að kaupa fyrir mat handa
sér, þá lagðist hann, eins og áður var
sagt, út í gluggann og fór að brjóta heil-
ann um, hvernig liann ætti að fá sér eitt-
hvað til matar þann daginn.
Það er nú bara gott að vera soltinn,
ef manni er hægt um hönd að fá eitthvað