Ljósberinn - 01.02.1944, Síða 9

LJÓSBERINN
9
ofan í sig, já, þá er það blátt áfram mesta
indæli; en að vera banhungraður og vita
ekkert, hvaðan maður á að fá mat — það
er heldur verra, það er nú blátt áfram
kvalræði.
En áfram með söguna. Stúdentinn lá
úti í glugganum og trumbuslagarinn hróp-
aði niðri á götunni:
„Kóngurinn gefur þeim dóttur sína,
sem getur losað hann við tannkýlið innan
tveggja daga!“
En hvað hann hugsaði grant eftir þessu,
ræfils stúdentinn!
Hann hugsaði með sér: Það væri nú
ekki svo vitlaust, ef maður gæti það. En
til hvers er fyrir mig að vera að liugsa
um slíkt! Auðvitað var hann að lesa lækn-
isfræði og ætlaði sér að verða læknir; en
hann var ekki kominn svo langt, að hann
gæti nokkuð læknað.
En gaman væri nú samt að freista liarn-
ingjunnar. Daginn áður mætti hann
kóngsdótturinni á götunni. Hann lineigði
sig þá fyrir henni, hneigði sig djúpt, eins
og aðrir, en þá kinkaði liún kolli til lians
og brosti.
Já, og nú fannst honrun með sjálfum
sér, að hún hefði ekki brosað við neinum
nema sér. Og nú rifjaðist upp fyrir lion-
um, að sér hefði einmitt orðið eitthvað
svo órótt í huga 6Ínum innanbrjósts við
brosið hennar.
En hvað var þetta að max-ka! Hún mátti
máske til að brosa til allra; en samt var
hún sæt og góð.
Stúdentinn varpaði öndinni léttilega,
spratt á fætur, fór og sló öskuna úr píp-
unni sinni í ofnskúffuna. Því að rétt í
þessu datt honum það í hug, sem fór eins
og leiftur um liann allan.
Og svo var þaS auglýst um allar götur með
trumbuslœtti.
Hann stóð nú fyrst grafkyrr og tók að
hlæja af öllurn lífs- og sálarkröftum.
„Er ég orðinn ær, alveg bandóður?
Hvað er það, sem ég lief í huga? Hurr!“
Hann sló hendinni fyrir enni 6ér og lét
fallast niður á stól, eina stólinn, sem hann
átti. Og nú tók hann aftur að hlæja, svo
að undir tók í honum öllum.
Hann var alveg búinn að sleppa sér,