Ljósberinn - 01.02.1944, Qupperneq 11

LJÓSBERINN
11
Kóngur kútveltist eftir gólfinu í eina áttina,
„Hvert er nafn yðar?“ lxrópaði kóngur.
„Kirkjurotta!“ svaraði stúdentinn.
„Ha, lia! Nú get ég ekki annað en hleg-
ið. En hver er þá staða yðar?“
„Stúdent“.
„Humm! Fátækieg staða er það — si
sona. — En hverjir eru foreldrar yðar?“
„Ég á enga foreldra“.
„Hvað segið þér? Eigið þér enga for-
eldra? Aldrei hef ég nú heyrt annað eins
fyrri!“
„Foreldrar mínir eru dánir, yðar liá-
tign“, svaraði þá stúdentinn hvatlega til
skýringar.
„Nú, jæja — si sona. En minn góði
herra stúdent — ha — Kirkjurotta, þér
þykist geta losað mig við þetta — foj!
— bannsett kvalræði sem fljótast“.
„I einni svipan, yðar hátign. Það er
ég sannfærður um“.
Stúdentinum óx hugur. Kóngsdóttirin
kinkaði svo yndislega til hans, það sá
hann svo glöggt.
„Sannfæring er sérlega góður mann-
kostur“, mælti kóngur, „mér fellur vel
við þá, sem liafa sannfæringu; þeir eru
svo fáir, sem hana hafa. Hann veit, hvort
kórónan í aSra og ríkiseplið í þá þriðju.
sem er, hvað hann á að fá í kaup. En
ekki má krukka í mig, né stinga á mér,
og öllu meðalagutli hræki ég út úr mér
— si sona. Og mistakist honum, þá verð-
ur liann óðara settur í svartholið“.
„Jæja, yðar liátign, til er ég“.
„Ágætt, ágætt, ljómandi gott. Allir
standi upp, meðan þessi hátíðlega athöfn
fer fram!“
Allir stóðu nú upp og krosslögðu liend-
urnar á brjóstinu.
„Vill nú yðar hátign allra mildileg-
ast þóknast að loka yðar konunglega
munni ?“
„Hvað segið þér?“
„Það er óhjákvæmilegt, yðar hátign,
að halda sér saman“.
„Jæja, ég er til“.
„Og svo verður yðar hátign að loka
augunum“.
„Jæja. Byrjar liann nú bráðum?“
„Á augabragði!“
Stúdentinn brá þá út undan sér flöt-
um lófanum, og kóngur vissi eigi fyrri
til en hann fékk roknaskell á „feita“
vangann, svo að liann kútveltist eftir gólf-
inu í eina áttina, kórónan í aðra og ríkis-