Ljósberinn - 01.02.1944, Side 18

18
LJÓSBERINN
En þú, sem átt af öllu nóg
og aldrei þekktir nauS.
Ég gef þér þessi gleðiljóð,
en gefðu inér þá brauð.
„Þennan söng syngur þú bezt“, sagði
Vitalis. „Það er vegna þess, að þér fellur
hann bezt“.
„Eg vildi, að ég gæti sungið jafn vel
og þér“, sagði ég.
„Finnst þér ég syngja vel?“ spurði
Vitalis.
„Já“, svaraði ég. „Stundum langar mig
til að lilæja, stundum til að gráta, en þá
fer ég alltaf að hugsa um mömmu lieima“.
Vitalis varð svo alvarlegur á svipinn,
að ég spurði hann óttasleginn, livort hann
væri reiður.
„Nei, drengur minn“, svaraði Iiann og
klappaði á kollinn á mér. „Ég er ekki
reiður. Þvert á móti. Þú kemur mér til að
minnast æsku minnar“, svaraði liann
raunalega. „Ég, sem nú verð að ferðast
um og syngja á strætum og gatnamótum,
hef einu sinni sungið fyrir konunga og
fursta“.
„Fyrir konunga og fursta?“ ápurði ég
undrandi.
„Já, Remí“, liélt liann áfram. „Ég var
einu sinni frægur söngvari. Ég gæti verið
vel efnaður maður, hefði ég lifað skyn-
samlega. Eg vann mér inn mikla peninga,
en ég eyddi þeim jafn óðum, og þegar ég
nokkrum árum síðar missti röddina, átti
ég ekki eyri eftir. Ég vann fyrir mér sem
söngkennari, en einnig það mistókst mér,
og loks varð ég það, sem ég nú er: vesal-
ings signor Vitalis, sem ferðast um og
held hundasýningar. En tölum ekki meira
um fortíðina. Áfram!“
Allt sumarið ferðuðumst við um í Suð-
ur-Frakklandi og ég tók eftir, hversu góð
áhrif hið heilnæma loftslag hafði á mig.
Vitalis kenndi mér að synda í ánum og
það varð mér til mikillar ánægju. Ég varð
brátt duglegur sundmaður og við Bríó
skemmtum okkur oft með því að synda
kappsund. í októbermánuði komum við
til Biarritz og þar vorum við liálft ár.
Þar var baðstaður og fjöldi af efnuðu
fólki eyðir vetrinum þar vegna liins milda
loftslags. Sérstaklega voru þar margir
Englendingar, og ensku börnin voru mjög
þakklátir áhorfendur. Þeim leiddist aldr-
ei að sjá hundana og Janko, og mörg
þeirra gáfu okkur sælgæti og vildu mjög
gjarnan tala við mig, en við skildum ekki
livort annað, af því þau töluðu ensku en
ég frönsku. Vitalis gat talað við þau, og
einn daginn spurði liann, hvort mig lang-
aði ekki til að læra ensku.
Eg liafði mikla löngun til þess, en liafði
ekki komið mér að því að biðja húsbónda
minn að segja mér til, og auðvitað tók ég
boði lians fegins liendi. Ég fékk enska
lestrarbók, sem Vitalis keypti hjá manni,
sem seldi gamlar bækur, og ég lærði brátt
það mikið, að ég gat byrjað að tala ensku
við börnin. Þau liöfðu gaman af að lieyra
framburð minn, en Vitalis sagði, að ég
skildi ekki kæra mig um það, en lialda
áfram að tala við þau, og svo kæmi hitt
af sjálfu sér.
Þegar leið að vori og heitara varð í
veðri, fóru baðgestirnir burtu. Þá var
ekkert upp úr því að liafa að vera leng-
ur í Biarritz, og umferðalíf okkar byrjaði
að nýju. Nú stefndum við til norðurs.
Það var ætlun húsbónda míns að ferðast
um landið sumarið út, en liafa vetrardvöl
í París. Þegar sá vetur væri á enda, ætl-