Ljósberinn - 01.04.1946, Blaðsíða 9

ljósberinn
69
fyrir konu og yrði kóngur yfir ríkinu,
þegar liann félli frá.
Prinsessan var mjög fögur, og landið
var ríkt af gulli og alls konar gæðum.
Enda stóð ekki á biðlum. Það komu prins-
ai\ aðalsmenn, riddarar og ýmsir aðrir
Löfðingjasynir. Og það var kapphlaup
a hverjum degi. En prinsessan hljóp af
sér alla biðlana, og allir voru þeir settir
1 neðanjarðarfangelsi hallarinnar, þar
sem þeir fengu lítinn og lélegan mat, og
fengu aldrei að sjá blett af hinum bláa
himni.
Eltir nokkurn líma fór keppendunum
að fækka, og svo fór, að enginn bauð sig
fram, því nú voru allir búnir að reyna,
sem töldu sér nokkrar líkur til að sigra
þessa hlaupagyðju. Og kóngurinn fór nú
fyrir alvöru að óttast að hroki dóttur sinn-
ar mundi verða til þess að hann fengi
aldrei nokkurn ríkiserfingja.
Frétt þ essi barst nú um önnur lönd.
Loks var það fátækur drengur í allt
öðru ríki, sem frétti um prinsessuna og
Lapphlaupin. Og liann hugsaði á þessa
leið: Ég er að vísu ekki annað en fátækur
bóndasonur, og af lágum ættum. En ef
eg gæti yfirunnið stelpuna, mundi ég
hafa nóg að bíta og brenna fyrir mig og
foreldra mína, og kannske svo, að ég gæti
hjálpað nánustu ættingjum og vinum. Eg
held að ég verði að reyna.
Svo keypti hann sér fagran rósasveig,
S1lkibelti með allavega sterkum litum, og
gyllt epli. Þegar liann hafði fengið þetta,
hígði hann á stað, komst alla leið lil hallar
kóngs og barði þar að dyrum.
„Hvað vilt þú?“ spurði dyravörðurinn.
„Biðja prinsessunnar“.
Dyravörðurinn rak upp stór augu. Er
það mögulegt, að það sé kominn einn enn?
„Það er kominn einn enn“, hljómaði
um alla ganga og stofur í höllinni. Hvar
sem maður kom, hljómaði þetta: „Það
er kominn einn enn“.
Prinsessan lieyrði þetta líka, þar sem
hún sat í stofu sinni og saumaði með
gullþræði í silki. Og lhin gekk út á sval-
irnar og beygði sig yfir handriðið til að
sjá biðilinn. Henni leizt ekki á, þegar
liún sá bóndasoninn í snjáðum og slitn-
um kufli, og Iiún hugsaði:
„Þarf ég endilega að keppa við þennan
bóndagarm, svona fátæklega ldæddan. —
Jú, ég hef sjálf ákveðið þetta, og svo er
bezt að ég hlaupi“.
Og svo liófst lilaupið. Þau hlupu jafnt
á stað, en eftir litla stund var prinsessan
komin fram fyrir bóndasoninn. Þá tók
bann rósásveiginn og kastaði honum
fram fyrir prinsessuna, og hún beygði
sig, til að taka bann upp, og af því að
liann var úr fáséðum útlendum rósum,
setti hún liann á höfuð sér. En við það
tafðist hún svo, að pilturinn komst fram
fyrir liana. Þegar prinsessan varð þess
vör að bún hafði tafist, reiddist liún og
reif af sér sveiginn, og henti honum, og
hugsaði:
„Aldrei skal það spyrjast, að dóttir
kóngsins láli bóndastrák yfirvinna sig“.
Þá tók hún á öllum síniun flýti, og
hljóp eins og fugl flygi, og var eftir litla
stund komin að lilið piltsins.
Þá kastaði hann beltinu fx-am fyi’ir
bana. Og af forvitni beygði hún sig og
tók það upp, og þegar lnxn sá, að það var
ofið af mikilli list, og var með óvanalega
fögrurn litum, lineppti hún því um rnitti
sér. En nú sá lnxn, að strákurinn var kom-