Ljósberinn - 01.04.1946, Page 17

LJÓSBERINN
J. JÖRGENSEN:
77
Þpádupinn að ofan
Það var yndislegan septembermorgunn.
Jörðin glitraði af dögg. Og í loftinu svifu
silkigljáandi þræðir. Þá bar langt að.
Einn þráðurinn stöðvaðist í trjátoppi,
og „loftfarinn", gul og svartröndótt
kónguló, yfirgaf farartækið og steig nið-
ur á laufið.
En henni líkaði ekki staðurinn, og með
skjótri ákvörðun spann liún nýjan þráð
og renndi sér á honum niður í stórt þyrni-
gerði.
Hérna var mikið af frjóöngum og kvist-
um, sem teygðu sig út í loftið, og á milli
þeirra var hægt að spinna net. Og kóngu-
lóin byrjaði á verki sínu og lét þráðinu
að ofan, sem hún kom niður á, halda
uppi efsta liorni netsins.
Þetta varð stór og fallegur vefur og það
virtist eins og eitthvað sérstakt við hann,
þarna sem liann sýndist lianga í lausu
lofti, því að það var ekki liægt að sjá,
á liverju efsta horn vefsins hvíldi. Því
að það þarf góða sjón til þess að koma
^uga á lítinn og fínan kóngulóarþráð.
Dagarnir liðu, liver af öðrum. Flugu-
veiðin fór að verða treg, og kóngulóin
varð að stækka netið, til þ ess að hún næði
víðar, veiddi meira. Og þræðinum að of-
an sé þökk fyrir það, að þetta gekk fram-
ar öllum vonum. Kóngulóin stækkaði
vefinn liærra og liærra upp og lengra vit,
til hliðanna. Og netið náði nú yfir allt
gerðið, og er dropar glitruðu á því á vot-
iun októbermorgnum, þá virtist það eins
°g perluskreytt slæða.
Kóngulóin var lireykin af verki sínu.
Ilún var ekki lengur litli vesalingurinn,
sem kom svífandi á þræði og án þess að
eiga nokkurn eyri upp á vasann — eða
næstum því — ekkert annað en spuna-
kirtlana. Nú var hún stór, digur og efn-
uð kónguló, og átli stærsta netið í öllu
þyrnigerðinu.
Einn morgunn vaknaði liún í óvenju-
lega slæinu skapi. Það liafði örlítið fros-
ið um nóttina, og nú sást ekki sólarglampi
og engin fluga flaug í loftinu. Svöng
og iðjulaus lá kóngulóin allan þennan
langa, dimma liaustdag.
Til þess að drepa tímann fór liún að
ganga um netið til þess að atlvuga, lvvort
ekki þurfti að gera einlvvers staðar við
það. Ilún kippti í alla þræði, til þess að
komast að raun um, livort þeir væru ör-
ugglega fastir. En þó að netið væri alls
slaðar lieilt, þá liélt Ivún áfram að vera
í slæmu skapi.
I yztu brvin netsins konv liún allt í einu
auga á þráð, sem hún kannaðist ekki við.
Allir hinir þræðirnir lágu liingað og
þangað, og kóngulóin þekkti livern kvist,
sevn þræðirnir voru festir við. En þessi
alókunnugi þráður Já ekki í neina átt,
þ. e. a. s., lvann lá beint upp í loftið.
Kóngulóin reisti sig upp í afturlapp-
irnar, og starði upp eftir þræðinum með
ölluvn sínunv mörgu auguvn. En lvún kom
ekki auga á, lvvert þráðurinn lá. Hann
virtist ná upp í skýin.
Því lengvvr sevn kóngulóin stóð þarna