Ljósberinn - 01.04.1946, Síða 20

€)vðimethuviörin
59 J SAGA í MYNDUM eftir HENRYKSIENKIEWICZ
SícVan ha(Va<\i fíllinn sig í fljótinu og annaóist sjálf-
ur kvöldvérð sinn á eftirfarandi hótt: hann ýtti meó
höföinu vió tré einu, braut þa<V eins og grasstrá og
át vandlega ávexti þess og hlöö. Um kvöldió kom hann
aftur a<V baohah-trénu, rak ranann inn um opið og
leitaði a<V Nel. Kali gla<Idist mest yfir l>ví, a<V þmfa
mí ekki lengur a<V safna saman fæðu lianda risan-
um.
Þau þurftu nú ekki óttast a<V verða áttavillt, því
drerigurinn hafiVi erft áttavita og sjónauka eftir Linde.
Fyrir utan Saha og asnann höfóu þau nú með sér fiinm
klyfjaða hesta o'g fílinn. Hann har Nel á haki sínu,
auk ferðapokans. Það var engu líkara en að hún sæti
í hægindastól, þar sem hún hafði komið sér fyrir a
milli eyrna fílsins. Nasibu rak lestina, ríðandi á asn-
aniini. Hann leit grátandi til liinzta hvílustaðar Lindes.
Á meðan liann kveikti hál undir kvÖldmatnuni söng
hann lofsöng, sem hljóðaði eitthvað á þessa leijV:
„Mikli herra drepur menn og ljón, Yali! Yah! Mikli
herra sprengir hjörg, Yah! Fíllinn hrýtur sjálfur trén,
og Kali getur livílzt og etið — Yah! Yah!“ Massika
— svo var regntíminn kallaður — var nú brátt á enda,
og Stasjo ákvað að. halda til fjallanna, sem Linde hafði
minnst á. Þau héldu á stað, bjartan morgun, í auslur.
Vindur hlés af norðan. Dagurinn var óvenjulega
kaldur, og leiðin ekki löng. Nokkrum stunduni fvrir
sólsetur sá Stasjo fjallið, sem var takmark ferðarinnar.
Toppurinn var þverskorinn og virtist vera þakinn
skógi. Þau fundu hrátt fjallsrana, sem lá þangað upp
og tóku að klífa upp hann. Að hálfuni öðruni tíma
liðnum höfðu þau náð upp á toppinn og sáu þá, að
skógurinn var bananaskógur.